Όχι, δε θα την αφήσει να του φύγει. Δε θα την αφήσει να τον εγκαταλείψει. Ποτέ! Είναι η γυναίκα της ζωής του. Σαν και κείνη καμιά άλλη δεν τον καταλαβαίνει, καμιά δεν τον νιώθει, καμιά δεν τον κάνει να νιώσει τόσο όμορφα.
Μεγάλωσαν μαζί με την Τερέζα. Έπαιξαν τα ίδια παιχνίδια, έκαναν τις ίδιες σκανδαλιές, κάθισαν στα ίδια θρανία, είδε ο ένας τον άλλο να μεταμορφώνεται στο πέρασμα του χρόνου, μοιράστηκαν για χρόνια κοινά μυστικά. Κάτι σα δίδυμοι ήταν άλλοτε. Και είναι ακόμη. Ή μάλλον νομίζει πως είναι, αφού τώρα πια για τίποτα δεν είναι σίγουρος.
Άλλαξε η Τερέζα. Άλλαξε! σκέφτεται μ’ ένα παράπονο πικρό ο Γιάννης κι αναπολεί τις παλιές καλές ημέρες, τότε που ήταν μικροί, τότε που δεν άφηνε στιγμή το πλευρό του. Νιώθει προδομένος και μόνος -με παράτησε- και παίρνει να φτιάχνει στο μυαλό του διάφορα σενάρια εκδίκησης, αν και ουσιαστικά δεν έκανε κάτι για να τον βλάψει. Απλά αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το δικό της δρόμο στη ζωή.
Γελά τώρα. Είναι ευτυχισμένη, αναλογίζεται με παράπονο πικρό, κι εμένα μ’ έχει πια ολότελα ξεχάσει. Τα έχει διαγράψει όλα. Όλα όσα ζήσαμε μαζί.
Μα είναι τυφλή; Δεν βλέπει πόσο πολύ την αγαπάει; Δεν αντιλαμβάνεται πόσα σημαίνει για κείνον; Αν της μιλήσει ίσως... Αλλά, όχι. Ξέρει πολύ καλά ποια θα είναι η αντίδρασή της. Θα τον αποπάρει. Και θα τον κοιτάξει μ’ εκείνο το λυπημένο βλέμμα που τόσο μισεί. Τα απεχθάνεται τα μάτια της. Τα λατρεύει τα μάτια της. Μια ζωή ολόκληρη τα κουβαλά μέσα του. Μαζί με τα χαμόγελά της. Τα χαμόγελα των αναμνήσεών του, δηλαδή, αφού τώρα πια όταν είναι μαζί του δε χαμογελά, μόνο δακρύζει.
Η συνέχεια στα Διηγήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου