Της αϋπνίας το ανάγνωσμα

Επέστρεψαν δριμύτερες οι αϋπνίες, κι επειδή πολύ με χαλάνε -μια και δε μου επιτρέπουν να γράψω- αποφάσισα να επισπεύσω το μέλλον μου. Έτσι, από αύριο κιόλας, βάζω μπρος με τα σχέδια για τη μετακόμισή μου στο χωριό. Θα ήθελα να κλείσω το σημείωμα εδώ, αλλά είναι κρίμα να μη σας «τυραννήσω» με λίγες έστω εξυπνάδες μου, γι’ αυτό σας χαρίζω κάποια αποκόμματα από Το Λάθος Πάθος, για το οποίο μιλήσαμε τις προάλλες.

«Πήγα παντού κι είδα πολλά. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους κι απάνθρωπους, τη χαρά και τη λύπη, την αλήθεια και το ψέμα. Κυνήγησα το άπιαστο. Έριξα τα βέλη μου στ’ όνειρο, και μετά το καβάλησα και πετάξαμε μαζί πάνω απ’ το ουράνιο τόξο. Έζησα την κάθε στιγμή όπως δεν την έζησε άλλος κανείς. Κάποια μέρα ξάπλωσα εξαντλημένος για να κοιμηθώ μα, ήταν η στερνή και, δεν ξανασηκώθηκα. Τουλάχιστον όμως, εγώ είχα ζήσει...»

«Η ζωή που φτιάχνουμε με τα χρώματα της καρδιάς της γης (είναι το όνειρο)»

«Ζήσαμε κάτι. Κι αυτό το κάτι αξίζει περισσότερο απ’ το τίποτα που ζουν οι πιο πολλοί, οι λογικοί.»