Της Φυγής

Να δραπετεύεις κάθε τόσο,
Απ’ τους άλλους και απ’ τον εαυτό σου,
Αυτό πρέπει αμετάκλητα να κάνεις.
Η μοναξιά, όταν είναι ηθελημένη,
Δε σε πνίγει
Σε κάνει με τον τρόπο της λεύτερο
Σού επιτρέπει να πλησιάσεις την ουσία σου.
Μην κλείνεσαι σε κλουβιά που
Σου επέβαλαν αντιλήψεις ξένες και παράταιρες
Και σε φοβίες που πηγάζουν
Απ’ το βαθύτερό σου είναι.
Απλά, κλέβε στιγμές, με κάθε ευκαιρία
Και ντύνε τις όπως εσύ θέλεις
Ζωγράφιζέ τις με τα χρώματα των πόθων σου.
Δεν είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό,
Φτάνει να ’χεις πίστη σε σένα
Και επιμονή πολλή – διαλλακτική.
Φτάνει να θέλεις στ’ αλήθεια ν’ ανακαλύψεις
Το τι θα μπορούσες να κάνεις αν ήσουν αλλιώς,
Αν έκανες πάντοτε εκείνο που επιθυμούσες.
Δεν είναι εύκολος ο δρόμος,
Δύσβατο πολύ το μονοπάτι,
Αλλά είναι καλύτερα να παίρνεις μεγάλα ρίσκα
Και να φτάνεις στα δικά σου κάπου,
Παρά ν’ ακολουθείς τους εύκολους δρόμους

Και να καταλήγεις στων αλλωνών το πουθενά