Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Διάβαζα πριν λίγο μια κριτική βιβλίου και αν δεν ήμουν Βούδας, σε ό,τι αφορά τη ψυχική μου γαλήνη, θα έμενα με το στόμα ανοικτό. Ο άνθρωπος που υπέγραφε την κριτική δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποδεικνύει τις γνώσεις του, αφήνοντας την περιγραφή του βιβλίου σε δεύτερη μοίρα. Και μετά είναι να αναρωτιόνται μερικοί-μερικοί γιατί το αναγνωστικό κοινό δεν έχει και σε μεγάλη υπόληψη τους κριτικούς. Ο απλός κόσμος σκέφτεται: αφού δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει ο κριτικός για το βιβλίο, πώς θα μπορέσω να κατανοήσω τι λέει το ίδιο το βιβλίο; Έλα ντε!
Ακολουθούν δύο αποσπάσματα:

...Μετωνυμικές χορδές από κοινοτοπίες, ευκολίες και αμερικανιές συνυφαίνονται με εγκάρσιες μεταφορικές δυνάμεις και χιαστούς άκρως ευφυών ευρημάτων, δημιουργώντας ακριβώς με την περιπλοκότητά τους ένα άρτιο νοηματικό σύμπλεγμα, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, εφόσον θα δούμε εδώ ότι η πλοκή και τα απωθημένα/συμπτώματα, όχι μόνο συγχέονται, μέσα από την παλμική κίνηση (μέσα/έξω) των τελευταίων, αλλά, σε ύστατη ανάλυση, η κίνηση των απωθημένων που επανεμφανίζονται ως συμπτώματα και τούμπαλιν είναι η ουσιαστική πρωταγωνίστρια και ταυτόχρονα η ύλη του σκηνικού. Που σημαίνει πως μια συμπεριφοριστική προσέγγιση θα ήταν πλεονασμός, αφού θα τόνωνε αθέμιτα τις τόσο καλά ισορροπημένες φραστικές και σχηματικές μετωνυμίες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για έργο ηλεκτρικό, εξού και το σοκ που προκάλεσε σε ορισμένους κριτικούς...

...Οι τοίχοι και οι διάδρομοι που γιγαντώνονται, δεν μπορεί παρά να είναι από ύλη γλωσσικής σαβούρας που μπαζώνεται υπογείως, ώστε να μη θυμίζει αυτό που κάποτε αντιπροσώπευσε, εν ολίγοις τις οδυνηρές εμπειρίες. Ο βρυχηθμός του δυνητικού τέρατος, κάθε που γίνονται ανακατατάξεις των μαζών στον σημειακό σκουπιδότοπο, δεν είναι παρά ο ήχος της τσαλακωμένης και αποσυντεθειμένης εμπειρίας, δηλαδή του φόβου για την τρέλα, δηλαδή του φόβου για τον ίδιο τον φόβο. (Είναι εμβληματική η σκηνή όπου τα σκυλιά διαπερνάνε τον φόβο-πόρτα διότι, απλούστατα, δεν έχουν λόγο να φοβηθούν, σαν να λέμε από ένδεια του πλεονεκτήματος της γλώσσας.)...

Μετά από τα πιο πάνω εύλογα αναρωτιέται κανείς: Τι θέλει να πει ο ποιητής;