Βδομάδα 39

Είναι μια συννεφιασμένη μέρα στην Μπαρακόα της Κούβας την άνοιξη του 2002. Βγαίνω μια βόλτα στους έρημους, όπως φαίνεται, από ντόπιους αλλά και από ξένους, δρόμους. Η σιωπή μοιάζει σχεδόν εξωπραγματική, αλλά ξαφνικά ακούω μια φωνή από ένα σοκάκι: Μίστερ… Μίστερ… Φώτο… Γυρνώ το βλέμμα προς τα εκεί και βλέπω τέσσερα παιδιά: ένα ντροπαλό αγόρι, δύο χαμογελαστά κορίτσια και τη μικρή τους αδελφή. Βγάζω τη φωτογραφία, τους δίνω ένα δολάριο, που δεν μου ζήτησαν, και συνεχίζω τη μακρινή μου βόλτα μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Έτσι ξαφνικά, η πόλη δεν μοιάζει και τόσο έρημη πια, και η σιωπή λες και έχει αποκτήσει φωνή: ήχοι φτάνουν στ’ αυτιά μου από μακριά, φωνές και μουσικές, ενώ η θάλασσα και τα πουλιά μοιάζουν να δίνουν συναυλία για πάρτη μου. Ένα στιγμιότυπο. Μια απλή στιγμή. Και μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα χαθεί.