Να κάθεται εκεί, μονάχη μες στην παρέα των έξι και ν’ αναρωτιέται:«Τι γυρεύω εγώ εδώ;»Οι γύρω της σκιές, οι φωνές απόηχοι, η μοναξιά του πλήθους να την πνίγει.Όλοι να μιλάνε, εκείνη να διαβάζει.Όλοι να μιλάνε, εκείνη να ακούει.Ίσως να ζει μέσα στο κεφάλι της, οι άλλοι, όμως, είναι υδροκέφαλοι.Όχι, δεν το λέει εκείνη αυτό, εγώ το λέω.Στο πρόσωπό της είναι ζωγραφισμένη η καλοσύνη,αυτή ντε, που θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου,στη μοχθηρία του κόσμου.Κάτι σκιάζει της που και που το βλέμμα,κι άλλοτε ανοίγει διάπλατα τα μάτια,λες κι αντικρίζει ένα θαύμα.Χαμένη στο αλλού, κι όμως εδώ,συνένοχη στης καθημέρας την αφόρητη πλήξη.«Αχ, και νάταν όλα αλλιώς,» σκέφτεται.«Αχ, και νάμουν αλλιώς».Αλλά, δεν είναι. Κι έτσι βιώνει κι αυτή τους μικρούς της θανάτους,αναπολώντας μια μελλοντική ζωή.Ο ήλιος έξω λάμπει, μέσα της σκοτεινιάζει.Χαμογελά.Πικρά!Ίσως αύριο όλα να είν’ αλλιώτικα.Ίσως να είναι καλύτερα.Ίσως…υ.γ. Παλιό το κείμενο αλλά εικόνες και σκέψεις σαν κι αυτές δεν αλλάζουν ποτέ
.jpg)
11 σχόλια:
Γιατί να ζηάει να ήταν αλλιώς. Είναι έτσι και είναι διαφορετική. Και μας αρέσουν οι διαφορετικοί άνρωποι. Βρήσκω κάτι μικρό δικό μου.
Καλημέρα.
Ολοι θελουν να ναι αλλιως.
Προσωπικά δεν συμφωνω.
Πρεπει να δεχομαστε τον εαυτο μας και να τον αγαπαμε οπως ειναι
ki ego auto thelo merikes fores auto to allios auto psaxno alla mallon den iparxi tipota alliotiko emeis to kanoume na fenete etsi...
ta filia mou orea photo mpiliardo epezes..?
Εκείνη να προσπαθεί να διαβάσει όμως η βοή να παίρνει τις σελίδες μακριά της και τότε να μένουν τα κενά μάτια, τα χλωμά χείλη, τα βαμμένα πρόσωπα...Και μετά βροχή, να ξεπλύνει την ψεύτικη ωραιότητα. Να' ταν αλλιώς..., μα πως αλλιώς θα γίνουν αν εκείνη από τα βάθη της δεν ψάξει πως να αλλάξει; και τότε...τότε ποιά άραγε θα είναι;
"συνένοχη στης καθημέρας την αφόρητη πλήξη"
Αυτό τα λέει όλα, δεν ξεφεύγει κανείς από τις ευθύνες του/της, είτε συμμετέχει, είτε απέχει...
Μοναξιά......Μμμμ!
Καλό βράδυ...
Να είσαι καλά.
ίσως...
όλα είναι ίσως...
φιλιά βρόχινα...
Με τραγούδια λυπημένα
ανταμώναμε τα βράδια
και με χάδια κουρασμένα
απ' της μέρας τα σημάδια
Τα τσιγάρα μοιρασμένα
η κιθάρα δανεική
όνειρα μπογιατισμένα
σε μι' ασπρόμαυρη ζωή
Τώρα πάψαν τα τραγούδια
ξέβαψαν τα χρώματα
δρόμοι και παλιές πλατείες
άλλαξαν ονόματα
Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει
Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν,
τρομαγμένα και βουβά
κι ό,τι πιότερο αγαπάμε
μας πληγώνει πιο βαθιά
Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν
φτάνει μόνο μια αφορμή
μα τα δυό σου μάτια μοιάζουν
φάροι σ' άγονη γραμμή
Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει
Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει
να μπορούσε αυτό το ίσως να διασταλλεί ως την πιο κραταιά βεβαιότητα
να αρχίζαμε από κει...
σε φιλώ
καλημέρα από δω
εκεί καλό βράδυ?
Τζάκι: Ναι, μας αρέσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά αυτοί πολλές φορές νιώθουν μόνοι.
Μαρία Νικολάου: Θα συμφωνήσω μαζί σου, αν και πολλές φορές κι εγώ ο ίδιος σκέφτηκα: αχ και να'μουν αλλιώς!
Αλήθεια τριγύρω: Έτσι είναι. Πολλές φορές η ματιά μας ορίζει τι είναι διαφορετικό ή όχι. Στη φωτογραφία παίζω... σκάκι:)
Μαρία Ανδρεαδέλη: Πολύ ωραία το ανέλυσες. Κι αν αλλάξει, θα της αρέσει άραγε αυτή που θα γίνει;
Λεμεσία: Ίσως να φταίει και το ότι οι μοναχικοί άνθρωποι νιώθουν κάπου εξοστρακισμένοι.
Εύα: Μμμμ και σε σένα:)
Νεράιδα της βροχής: Ίσως. Ίσως και όχι
Αναστασία: Όμορφο τραγούδι. Απ' τα αγαπημένα.
Φαίδρα: Ίσως:) Όταν ήρθε το μήνυμα ήταν καλό απόγευμα. Τώρα είναι καλό βράδυ. Και καλό ξημέρωμα να'χουμε...
Δημοσίευση σχολίου