Ξάφνου, απ' όλη την
πρασινάδα που σε περιτριγυρίζει,
κάτι -δεν ξέρεις τι- έχει
εξαφανιστεί˙
το νιώθεις να ξεγλιστρά
πιο κοντά στο παράθυρο
μέσα στην απόλυτη σιγή.
Απ' το κοντινό δάσος
ακούς το επείγον κάλεσμα
κάποιου πουλιού
που κάπου σου θυμίζει τον
Άγιο Ιερώνυμο:
τόση απομόνωση και τέτοιο
πάθος προέρχονται
από κείνη τη φωνή, της
οποίας την άγρια παράκληση η βροχή
θα εισακούσει. Οι τοίχοι,
με τ' αρχαία πορτρέτα τους, ξεγλιστρούν
μακριά μας, προσεκτικά,
λες και
δεν πρέπει ν' ακούσουν
αυτά που λέμε.
Κι αντανακλώνται τώρα στις
ξεφτισμένες ταπετσαρίες˙
το ψύχος, κι η αβέβαιη
λιακάδα εκείνων των μακρόσυρτων
παιδικών ωρών όταν ήσουν
τόσο φοβισμένος.
Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
Η εικόνα, που δεν έχει και μεγάλη σχέση με το κείμενο, είναι παρμένη από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου