Ένα αντίο

Έχασε τα πάντα μου έλεγε
Και τα μάτια της έσταζαν δάκρυα
Εγκαρτέρηση και πίκρα.
Αλλιώς περίμενε να ζήσει τη ζωή της
Άλλα της έτυχαν.
Όταν ήτανε νέα ήταν όμορφη και πλούσια πολύ
Ο δρόμος της έμοιαζε στρωμένος μ’ αστέρια
Μα οι μοίρες είχαν άλλα σχέδια γι’ αυτήν.
Έτσι τη μία μετά την άλλη της τις πήραν όλες
Τις χαρές της.
Μέχρι που κάποια μέρα ξέμεινε σχεδόν μόνη
Σε μια ξένη χώρα.
Τρεις φορές πρόσφυγας
Δυο στη γη και μια στην αγάπη
Τρεις φορές χαμένη.
Τα σκυλιά της
Μονάχα αυτά μπορούσαν πια να της χαρίσουν ένα χαμόγελο
Να κάνουν την καρδιά να ξαλαφρώσει για λίγο.
Αλλά κι εκείνα της πέθαναν.
Και τώρα πια ένιωθε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει.
Γι’ αυτό αφέθηκε
Στα χέρια της μοίρας και του χρόνου.
Άφησε το σώμα της να μαρανθεί
Της ψυχής της τη φλογα να τρεμοσβήσει.
Έφυγε μια μέρα του Σεπτέμβρη υγρή
Και λυπημένη πολύ
Ωστόσο, η εικόνα της απ’ τις μνήμες των ανθρώπων
Που άγγιξε δε θα χαθεί ποτέ.

Καλό ταξίδι στην απέναντι όχθη…

Ζωγραφιές...

Στους τοίχους της Τσιανγκ Μάι

Home

Παρακολουθείστε ένα συναρπαστικό και οδυνηρό ντοκουμέντο για το "Σπίτι μας" τη Γη εδώ...

Στους ουρανούς

Is this love?

Πελλόκαττος

Το πιο κάτω πόνημα το έγραψε ο Μιχάλης Ονησιφόρου των Αιωνόβιων Δέντρων (δεν είναι συγκρότημα) και αφορά τον πιο πάνω κύριο που διετέλεσε για μερικά φεγγάρια το αφεντικό μας στα στενά της Παλιάς Λευκωσίας:

Άλλους προιτζιό τους εν ο νους τζιαι άλλους εν ο νούρος
Άλλους τα δόντια τ’ αδιπλά τζιαι άλλους εν το βούρος
Τζι’ εμέν είπεν μου ο πλάστης μου ότι μού ‘ρκεται να κάμνω
Να φκάλλω την πελλάρα μου σ’ άδρωπον ως τζιει πάνω

Στα τζεραμίθκια λιάζομαι, ποκνιάζομαι, τζοιμούμαι
Βαρύν φορτίον εφτά ζωές έχουμεν τζιαι λαλούμεν
Εφτά βολές να φάμεντε τζι’ εφτά να τζοιμηθούμεν
Εφτά να νιαουρίσουμεν τζι’ εφτά να τους το πούμεν

Αδρώποι πάσιν τζ’ έρκουνται πόσους να αθυμούμαι
Τζι’ ούλους να τους καλοκραώ ώσπου φαΐν να δούμεν
Εγιώ πεινώ τζιαι κλαιώ τους τζιαι τζείνοι με χαϊδέφκουν
Τζιαι άμαν ατσαρνιάζω τους αγκρίζουνται τζιαι φέφκουν

Πιάνω στρατά τες γειτονιές τες κάτες να μετρήσω
Μα ούλες τες αγκάστρωσα πως να τες σιερετήσω
Πελλόκατον φωνάζουν με τζι’ οι σιήλλοι με φοούνται
Λάσσουσιν, ποδικλόνουνται, στο τέλος κατουρκούνται

Στα τζεραμίθκια λιάζομαι, ποκνιάζομαι, τζοιμούμαι
Βαρύν φορτίον εφτά ζωές έχουμεν τζιαι λαλούμεν
Εφτά βολές να φάμεντε τζι’ εφτά για να νυφτούμεν
Εφτά να νιαουρίσουμεν τζι’ εφτά να τους ακούμεν

Άλλους προιτζιό τους εν ο νους τζιαι άλλους εν ο νούρος
Άλλους τα δόντια τ’ αδιπλά τζιαι άλλους εν το βούρος
Τζι’ εμέν είπεν μου ο πλάστης μου ότι μού ‘ρκεται να κάμνω
Να φκάλλω την πελλάρα μου σ’ άδρωπον ως τζιει πάνω.

Οι μέρες της σιωπής...

δεν περνάνε στην απραξία. Από τότε που ήρθα εδώ στην Τσιανγκ Μάι έγραψα πολύ, διόρθωσα πολύ, διάβασα πολύ κι από αύριο θα αρχίσω να γράφω και πάλι. Ανανέωσα επίσης τη σελίδα της Σώτης ενώ έφτιαξα και δύο νέα μπλογκς -τα οποία με την πρώτη ευκαιρία θα ανεβάσω και σαν "ιστοσελίδες"- για τις Μαργαρίτα Καραπάνου και Μπανάνα Γιοσιμότο. Και, όπως λένε, έτσι στα μουλωχτά, αναμένεται συνέχεια...

Έγινε της γάτας και πάλι...

Η μούρη...

Ο καθαρούλης

Το περίεργο

Νιρβάνα...

Φωτονουβέλα

Ωραία είν' από δω... Κι από δω...

Έι, μας φωτογραφίζουν...

Πάμε να φύγουμε!

υ.γ Λίγο θολά τα πλάνα αλλά τα έβγαλα με τηλεφακό χωρίς τριπόδι. Ωστόσο τη λένε την ιστορία που έχουν να πουν.