Πελλόκαττος

Το πιο κάτω πόνημα το έγραψε ο Μιχάλης Ονησιφόρου των Αιωνόβιων Δέντρων (δεν είναι συγκρότημα) και αφορά τον πιο πάνω κύριο που διετέλεσε για μερικά φεγγάρια το αφεντικό μας στα στενά της Παλιάς Λευκωσίας:

Άλλους προιτζιό τους εν ο νους τζιαι άλλους εν ο νούρος
Άλλους τα δόντια τ’ αδιπλά τζιαι άλλους εν το βούρος
Τζι’ εμέν είπεν μου ο πλάστης μου ότι μού ‘ρκεται να κάμνω
Να φκάλλω την πελλάρα μου σ’ άδρωπον ως τζιει πάνω

Στα τζεραμίθκια λιάζομαι, ποκνιάζομαι, τζοιμούμαι
Βαρύν φορτίον εφτά ζωές έχουμεν τζιαι λαλούμεν
Εφτά βολές να φάμεντε τζι’ εφτά να τζοιμηθούμεν
Εφτά να νιαουρίσουμεν τζι’ εφτά να τους το πούμεν

Αδρώποι πάσιν τζ’ έρκουνται πόσους να αθυμούμαι
Τζι’ ούλους να τους καλοκραώ ώσπου φαΐν να δούμεν
Εγιώ πεινώ τζιαι κλαιώ τους τζιαι τζείνοι με χαϊδέφκουν
Τζιαι άμαν ατσαρνιάζω τους αγκρίζουνται τζιαι φέφκουν

Πιάνω στρατά τες γειτονιές τες κάτες να μετρήσω
Μα ούλες τες αγκάστρωσα πως να τες σιερετήσω
Πελλόκατον φωνάζουν με τζι’ οι σιήλλοι με φοούνται
Λάσσουσιν, ποδικλόνουνται, στο τέλος κατουρκούνται

Στα τζεραμίθκια λιάζομαι, ποκνιάζομαι, τζοιμούμαι
Βαρύν φορτίον εφτά ζωές έχουμεν τζιαι λαλούμεν
Εφτά βολές να φάμεντε τζι’ εφτά για να νυφτούμεν
Εφτά να νιαουρίσουμεν τζι’ εφτά να τους ακούμεν

Άλλους προιτζιό τους εν ο νους τζιαι άλλους εν ο νούρος
Άλλους τα δόντια τ’ αδιπλά τζιαι άλλους εν το βούρος
Τζι’ εμέν είπεν μου ο πλάστης μου ότι μού ‘ρκεται να κάμνω
Να φκάλλω την πελλάρα μου σ’ άδρωπον ως τζιει πάνω.