Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Του κόσμου τα γκράφιτι

Όχι ακριβώς γκράφιτι, αλλά αρχαίες ζωγραφιές των ανθρώπων των θάμνων (Bushmen) στην Ζιμπάμπουε
Ο άνθρωπος ελέφαντας στο Πάι της Ταϊλάνδης


Τοίχος ζωγραφιστός στο Μαπούτο της Μοζαμβίκης


Διαφήμιση καταστήματος στην Τσιανγκ Μάι της Ταϊλάνδης



Καμία σχέση με γκράφιτι, αλλά εντάξει. Ζωγραφισμένο άλογο στη Μελβούρνη της Αυστραλίας




Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Ο Παλιόφιλος

Ήτανε κάποια Κυριακή στις έντεκα το βράδυ,
σαν πήγα να δω φίλο καλό από τα περασμένα,
στην ξώπορτα καθότανε κι ύφαινε παραγάδι,
αυτό κάτι μου θύμισε από τα ξεχασμένα.

«Φίλε, παλιόφιλε καλέ, πατέρα μου στον πόνο,
χρόνια πολλά λαχτάραε να σε ιδεί η ψυχή μου,
μα τώρα που πέρασ’ ο καιρός πάλι σε βρίσκω μόνο,
τόπο, για δες, δεν έπιασε του γάμου η ευχή μου».

Ο αδελφός πήγε να πει με την ψυχή στο στόμα,
Θε μου πως φαίνονταν χλωμός μες στης νυχτιάς το χρώμα,
Το σώμα έκαιε ο πυρετός, τα μάτια ασβεστωμένα,
μέγα μου θύμισε κακό, ω ακριβέ μου, ω οϊμένα.

Το παραγάδι ’τοίμασε, φύγαμε τη μάνα,
τη μάνα μας τη θάλασσα στερνά για να ιδεί,
απ’ τη φανέλα έβγαλε σταυρό, σταυρό και παραμάνα,
και πέταξε στα πέλαγα πριν να ’ρθει η αυγή.

Ακόμη ένα τραγούδι του 1995 που ανακάλυψα τυχαία στου χάους μου τα αρχεία. Πάντως μετά την πολύωρη διακοπή ρεύματος χθες το πρωί, που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ ασχοληθώ με το «συγύρισμα», η κατάσταση έχει γίνει πολύ καλύτερη. Μάλλον αύριο πρέπει να κλείσω το γενικό διακόπτη για να τελειώσω μια και καλή:)

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Τα χρώματα του φθινοπώρου











Κάποιοι φίλοι έφτασαν χθες αιφνιδιαστικά στο χωριό απ' την πόλη,
με μάζεψαν και πιάσαμε τα βουνά, όπου μπορέσαμε να απολαύσουμε σε όλο τους το μεγαλείο τα χρώματα του φθινοπώρου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι με κοιτούσαν σαν ούφο όταν φτάσαμε στην πλατεία Τροόδους. Είναι περίεργο το να κυκλοφορεί κανείς εκεί, όταν η θερμοκρασία μετά βίας φτάνει τους δέκα βαθμούς, με κοντό παντελόνι και μακό μπλουζάκι;
Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι!!!




Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Το βιβλίο των νεκρών - Ο όγδοος ορίζοντας

"Συγχώρεσέ με, Κύριε,
όμως μόνο
τον Άνθρωπο εντός σου
κατάφεραστ’ αλήθεια να θρηνήσω"
Η Μύριαμ, ως σύγχρονη Αλίκη,πέφτει κατά λάθος στη Χώρα των Νεκρών.
Πρέπει μόνη της να διασχίσει τον Τόπο των Γκρίζων
για να βρει την Πύλη που οδηγεί πίσω στη Ζωή.
Στην αγωνιώδη αναζήτησή της συναντά
πολλούς που θα δεχτούν να γράψουν στο βιβλίο της.
Ένα κοράκι μεταμφιεσμένο σε σκιάχτρο,
τον παιδικό της έρωτα, πωλητές του Τίποτα,
μια τυφλή γυναίκα που της κλέβει τα μάτια
και ένα κορίτσι που θέλει στ’ αλήθεια να πεθάνει!
Έως ότου της αποκαλύπτεται το μυστικό του όγδοου ορίζοντα.
Μαρία Ροδοπούλου (c) 2008
Κυκλοφορεί στις 3 Νοεμβρίου 2008 από τις Εκδόσεις "Συμπαντικές Διαδρομές"σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία Αθήνας - Πειραιά - Θεσσαλονίκης
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τη συγγραφέα και να διαβάσετε δείγματα της δουλειάς της επισκεφθείτε το πολύ καλό της μπλογκ...

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Σκέψεις

Είναι όντως η νύχτα
η μεγάλη αδελφή των ψυχών
μια και μονάχα μες στο σιωπηλό
σκοτάδι μπορώ να εκφράσω τις σκέψεις μου.
Η νύχτα το σκοτάδι με αφήνουν
να παραδεχτώ τα λάθη μου με ωθούν
να απολογηθώ για τις πληγές που άνοιξα
με οδηγούν με γαλήνια ανησυχία
στο δρόμο της αυτογνωσίας.
Δεν είναι λίγο πράγμα να φτάνεις
στο σημείο που να μπορείς να
ομολογείς ανοικτά στους άλλους και
στον εαυτό σου ότι έφταιξες
ότι υπήρξες άθλιος και ίσως
άθελά σου υποκριτής ότι
έκανες την αγάπη που είχες μέσα σου
θηλιά και προσπάθησες να πνίξεις
ό,τι αγαπούσες…
Δεν είναι τ’ αστέρια που χαρίζουν
ομορφιά στη νύχτα αλλά η νύχτα
που τονίζει την ομορφιά των αστεριών!
Γραμμένο πριν εφτά χρόνια...

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Άκης Δήμου -...Και Ιουλιέττα

Όλο λέω να βάλω μία τάξη στην κάμαρα-βιβλιοθήκη μου και όλο το αναβάλλω. Όχι πώς δεν έχω τοποθετήσει τα βιβλία στα ράφια, αυτό το έχω κάνει, αλλά να, μπροστά τους ορθώνονται ψηλά εμπόδια (βλέπε κασόνια με διάφορα αρχεία) με αποτέλεσμα κάποιους τίτλους να μην μπορώ καν να τους δω. Έτσι χθες το βράδυ, όταν επιχείρησα ν’ ανακαλύψω το «Πράσινα Μάτια» της Ντυράς, το οποίο θυμήθηκα ξαφνικά, δεν τα κατάφερα. Από ένα ευτυχές γύρισμά της τύχης ωστόσο βρήκα ένα βιβλιαράκι, που μου χάρισε μια φίλη στη Θεσσαλονίκη πριν δέκα χρόνια, με ένα υπέροχο μονόλογο του Άκη Δήμου, από όπου και αντιγράφω δύο μικρά αποσπάσματα:

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν άλλο άνθρωπο; Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα; Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των εφησυχασμένων μας αισθήσεων και μας ρίχνει άοπλους σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη; Σε ποιο σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου, εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθες αγκαλιάς; Εμπρός λοιπόν, στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθήστε να θυμηθείτε – αν βέβαια έχετε μια τέτοια ανάμνηση: τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;
Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα θαλασσί, στέρεο σαν περπατησιά ή αέρινο όπως το σχήμα των χεριών που επιθυμούν να κλείσουν σ’ ένα χάδι βαθύ, ως μέσα στις ρίζες;
Ματαιοπονείτε. Ποτέ σας δε θα βρείτε μιαν απάντηση. Όποιος προσπάθησε να εξηγήσει τον έρωτα δεν υπήρξε ποτέ του ερωτευμένος. Μόνο μια εκκωφαντική σιωπή ταιριάζει στην απόλυτη φύση ενός τέτοιου δώρου. Μια σιωπή σπαρμένη με τ’ ανείπωτα του σύμπαντος που ανθίζουν μόνο μια στιγμή: όσο κρατάει ένα σμίξιμο ιδρωμένο...

...Ερωτεύομαι θα πει Πηγαίνω. Προχωρώ. Διασχίζω και Διασχίζομαι. Και Ξεμακραίνω. Για ν’ αγγίξω κάποτε τον πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα.
Θα πει Φτάνω. Ξυπόλητη, λουσμένη στον ιδρώτα, κατάκοπη, γδαρμένη, δίχως νύχια, δίχως δόντια, με βλέφαρα καμένα, πρησμένα γόνατα, με χέρια τρυπημένα και τη φωνή τριμμένη πάνω στις συλλαβές τού σ’ αγαπώ – έστω κι έτσι, μόνο έτσι Φτάνω.
Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από μια δυνατότητα.
Ένα Μπορώ.
Να γνωρίζω και να αγνοώ μαζί...

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Αποσιωπητικά...

Και να που στη ζωή μου έγινες
αναγκαίο καλό.
Όλα άρχισαν μ’ ένα κείμενο δικό μου παλιό
που διάβασες
κι ένα μήνυμα που μου έστειλες μετά,
και τη δική μου απάντηση.
Πολλά μηνύματα θ’ ακολουθούσαν:
Ερωτήσεις, απαντήσεις, απορίες, επισημάνσεις.
Και ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα,
όλο και πιο κοντά μου θα σ’ ένιωθα.
«Με καταλαβαίνει!» ψιθύριζα θαυμαστικά
στον εαυτό μου κάθε που μου έγραφες,
«και την καταλαβαίνω!» πρόσθετα με απορία,
κάθε που σου έγραφα εγώ.
Πόσο πολύ μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη
αυτή η επικοινωνία μας είναι δύσκολο να πω,
αδύνατον με λόγια απλά να περιγράψω.
Με κάθε μήνυμά σου με κάνεις λίγο πιο πλούσιο,
με κάθε ερώτησή σου μ’ αναγκάζεις
όλο και πιο βαθιά στο μέσα μου να καταδυθώ.
«Μόνο σε σένα μιλώ,» μονολογούσα τις προάλλες,
«μονάχα εσύ ξέρεις να με ακούεις,» έλεγα με χαμόγελο
και μια δόση πικρίας.
Ναι, μονάχα εσύ διακρίνεις τις αλήθειες μου,
Και γι’ αυτό την τύχη μου ευλογώ...

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Μαρία της σιωπής

Πέφτει το δάκρυ σιωπηλό
στης αμαρτίας τον πηλό
και όλ’ αυτά που ’χουν συμβεί
ένα μαχαίρι μια πληγή.

Ο ήλιος σου ματώνει πια
κλαίει οδύρεται η καρδιά
μες στη λησμόνια η χαρά
πολύ αγάπησες, αλλά...

εσύ Μαρία της σιωπής
βαμμένο δάκρυ της ντροπής
τη σωτηρία της ψυχής
δίνεις σε οίκους ανοχής.

Όνειρα λάγνα σιωπηλά
του πόθου τους τα βογκητά
χάδια φιλιά απατηλά
τους δίνεσαι χωρίς αυτά.

Πονάει το φτηνό κορμί
παιχνίδι δίχως αφορμή
τίποτα δεν ελπίζει πια
πολύ πληγώθηκε, αλλά...

εσύ, Μαρία της σιωπής
βαμμένο δάκρυ της ντροπής
τη σωτηρία της ψυχής
δίνεις σε οίκους ανοχής.
Ψάχνοντας να βρω κάποια παλιά γράμματα έπεσα τυχαία πάνω σε μερικά τραγούδια (και όχι ποιήματα) που έγραψα πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Αυτό είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα μου. Το είχε μάλιστα μελοποιήσει κάποιος φίλος αλλά η κασέτα χάθηκε κάπου στη σκόνη του χρόνου

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Οι 7 Αλήθειες μου

Με προ(σ)κάλεσε η Μάγια να καταθέσω Εφτά Αλήθειες μου και, θέλοντας και μη (θέλοντας), σήκωσα το μπαλάκι που μου πέταξε. Οπότε, πάμε:
1. Κάποτε θα ήθελα να ζήσω στα Χανιά.
2. Μου αρέσει η βροχή.
3. Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα γάμο στο Πάκσε του Λάος όπου χόρεψα με τη νύφη.
4. Φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα σταματήσω να φεύγω.
5. Υιοθετώ πλήρως το κυπριακό ρητό: Πίνε κρασί, νάσιεις (να έχεις) ζωή:)
6. Από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη Ζιμπάμπουε αντιλήφθηκα πόσο τυχερός υπήρξα στη ζωή μου, και από τότε, όπως λένε οι αγγλοσάξωνες, "μετρώ τις ευλογίες μου".
7. Ταξίδια απωθημένα που δεν έγιναν, μα που κάποτε πρέπει να γίνουν: Νησί του Πάσχα, Παταγονία, Ιαπωνία, Νότιος Κορέα, Νεπάλ.
Όποιος άλλος επιθυμεί να παίξει, ας το κάνει.
Με την ευκαιρία να επισημάνω ότι δίπλα ανέβασα ένα σλάιτ σώου με λίγες φωτογραφίες, ενώ σιγά-σιγά, και όσο δεν μπορώ να γράψω, θα κάνω και κάποιες αλλαγές σ' αυτό το μικρό σπιτικό.
υ.γ. Με μεγάλη χαρά σήμερα ανακάλυψα ότι το μωρο-γατάκι είχε και (σχεδόν) δίδυμο αδελφάκι, όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία.

Στον Αραβίντ Αντίγκα το Μπούκερ

Ο Ινδός Αραβίντ Αντίγκα κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Μπούκερ για το πρώτο του κιόλας μυθιστόρημα με τίτλο «Η Λευκή Τίγρη». Το βιβλίο έχει πρωταγωνιστή έναν άνδρα, ο οποίος μετέρχεται όλα τα μέσα για να εκπληρώσει το όνειρό του να ξεφύγει από το φτωχό χωριό του για μια επιτυχημένη ζωή στη μεγάλη πόλη.
Το βραβείο Μπούκερ συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 50.000 λιρών.
Σε ηλικία 34 ετών ο Αντίγκα ήταν ο μικρότερος από τους υποψήφιους για το βραβείο. Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Μάικλ Πορτίλο δήλωσε ότι το βιβλίο του ήταν εντυπωσιακό. «Το μυθιστόρημα ήταν από πολλές απόψεις τέλειο. Ειναι πραγματικά δύσκολο να βρεις δομικές ατέλειες σε αυτό» είπε.
Ορισμένοι κατηγορούν τον Αντίγκα, ο οποίος ζεί στην Βομβάη, ότι περιγράφει με αρνητικά χρώματα τη σύγχρονη Ινδία, ωστόσο ο ίδιος απαντά ότι ήθελελ να γράψει για όλες τις πτυχές της ινδικής κοινωνίας.



Πηγή: In.gr



υ.γ. Δυστυχώς δεν κέρδισε ο κοντοχωριανός μου ιρλανδός Σεμπάστιαν Μπάρι:)

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Ουφ (της ανακούφισης)

Επιτέλους, οι «εφιαλτικές» μέρες της πόλης τελείωσαν. Ναι, ξέρω, κάπου το παρατραβώ περιγράφοντας με τόσο μελανά χρώματα την παραμονή μου εκεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι έφτασα πια να απεχθάνομαι στ’ αλήθεια τον τόπο που άλλοτε μου χάριζε ζωή. Είναι πολύ πιθανόν κάποτε να επιστρέψω στη Λευκωσία, αλλά προς το παρόν λέω να χαρώ όσο μπορώ περισσότερο αυτά τα λίγα, τα πολλά, που μου χαρίζει το χωριό. Να καλημερίζω καθημερινά το φιλαράκι πιο πάνω, να περιμένω τα μανταρίνια και τα λεμόνια να ωριμάσουν, να μελετώ τα σύννεφα και να μετρώ τα άστρα.
Υπολόγιζα ότι από χθες θα άρχιζα να γράφω το νέο βιβλίο αλλά οι καταστάσεις (βλέπε «επιθεώρηση αυτοκινήτου») δε μου το επέτρεψαν. Σπίτι επέστρεψα πολύ αργά το βράδυ, κοιμήθηκα λίγο, ξύπνησα με αστραπές και βροντές πολύ νωρίς το πρωί, οπότε για σήμερα συγγραφή δεν προβλέπεται.
Αλλά, εντάξει, αυτό δε με χαλάει και τόσο. Η ιστορία πήρε σιγά σιγά να γράφεται μέσα μου, οπότε είναι απλά θέμα χρόνου πότε θ’ αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά στην οθόνη. Τώρα, αν θα μου βγει ή όχι, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Προς το παρόν σας στέλνω βρόχινους χαιρετισμούς από τη φθινοπωρινή Κύπρο.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Φωτογραφικά κι ανθρώπινα

Λουάνγκ Πραπάνγκ, Λάος
Λευκωσία
Βινιάλες, Κούβα
Τσιανγκ Μάι, Ταϊλάνδη
Μασβίνγκο, Ζιμπάμπουε
Λίγες φωτογραφίες ανθρώπων από τα ταξίδια μου

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Της οργισμένης Λιλής το ανάγνωσμα

Κάθε μέρα γίνεται ο άνθρωπος, κάθε καινούρια μέρα μας γκρεμίζει, μας ανοικοδομεί, μας ισοπεδώνει... Μόνο η βλακεία μένει αμετακίνητη -αν δεν πρόκειται για σταθερότητα σκοπιμότητας-, μόνο η βλακεία κρατά τους ανθρώπους αμετάλλαγους σαν αμεταχείριστα τσουκάλια, που δε χρησιμοποιήθηκαν ούτε γι’ αυτό που φτιάχτηκαν, που δεν κάθισαν τον πήλινο πισινό τους στη φωτιά να εκτελέσουν τον προορισμό τους, γιατί τρέμουνε μην καούν και καμαρώνουν πώς διαφύλαξαν την ακεραιότητά τους και δε βλέπουν πως ξεφλουδάνε και μαδούν όσο γερνάνε και πως φυτρώνουν τσουκνίδες στην αμεταχείριστη τρύπα τους...

Από της Λιλής Ζωγράφου τη «Συβαρίτισσα»

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Τηλεγράφημα ΙΙ

Είκοσι ώρες άντεξα στην πόλη... στοπ... επέστρεψα με χίλια στο χωριό... στοπ... δυστυχώς πρέπει να ξαναπάω αύριο... στοπ... και να ξοδέψω 24 ώρες από τη ζωή μου εκεί... κλαψ

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Το τέλος και η αρχή

Απ' ό,τι φαίνεται οι μέρες "σχόλης" όλο και πλησιάζουν στο τέλος τους. Εδώ και ένα τριήμερο πήραν να πλημμυρίζουν το μυαλό μου εικόνες και σκέψεις και να καταστρώνεται μέσα εκεί το "σχέδιο" για ένα νέο βιβλίο, βασισμένο σε μια παλιά δικιά μου ιστορία. Ο τίτλος της ήταν "Το Υπόγειο" και αν ψάξετε θα τη βρείτε κρυμμένη κάπου στα δωμάτια αυτού του χώρου. Θα πάρω, λοιπόν, εκείνη την ιστορία και αλλάζοντάς της το πρόσωπο αφήγησης (και τα φώτα), θα επιχειρήσω να τη μετατρέψω σε μυθιστόρημα. Όλ' αυτά από Δευτέρας, αφού προς το παρόν πρέπει να κατέβω για μια ακόμη φορά στη δόλια πόλη.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα πολύ καλά σας λόγια για το "Δικαίωμα στ' όνειρο", τα οποία οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξαν ευχάριστα. Όχι επειδή ήταν καλά, αλλά επειδή όπως όλα δείχνουν έχω γίνει πολύ σκληρός κριτής του εαυτού μου, κι αυτός, αν μη τι άλλο, είναι ένας καλός τρόπος για να γίνω καλύτερος γραφιάς.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα έχω την ευκαιρία ν' ανεβάσω κάτι τις επόμενες δύο ημέρες αλλά, είτε τα καταφέρω είτε όχι, φροντίστε ένα καλό σαββατοκύριακο να έχετε.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Στον Γκουστάβ Λε Κλεζιό το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2008

Συγγραφέας ποιητικών περιπετειών και αισθησιακής έκστασης, εξερευνητής της ανθρωπότητας πέρα από τη βασιλεία του πολιτισμού, σύμφωνα με την Ακαδημία.

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Μαρί Γκουστάβ Λε Κλεζιό είναι ο νικητής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2008, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ακαδημίας των Βραβείων Νόμπελ.
Η σουηδική Ακαδημία, η οποία αποφασίζει το νικητή του πολύτιμου βραβείου των 1, 4 εκατ. δολαρίων βράβευσε τον Ζαν Μαρί Γκουστάβ Λε Κλεζιό για τις γεμάτες περιπέτεια νουβέλες του, τα δοκίμιά του και την παιδική λογοτεχνία.
«Συγγραφέας νέων ταξιδιών, ποιητικών περιπετειών και αισθησιακής έκστασης, εξερευνητής της ανθρωπότητας πέρα από τη βασιλεία του πολιτισμού», αναφέρει η ανακοίνωση της επιτροπής.
Είναι η πρώτη φορά από το 1985, που η Γαλλία τιμάται με τη συγκεκριμένη διάκριση.

Από την Καθημερινή

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Δικαίωμα στ' όνειρο

"Όλοι αυτοί που ορίζουν τις ζωές μας νομίζουν ότι μας κάνουν καλό, είναι σίγουροι πως μας βοηθάνε. Ωστόσο δε μας δίνουν το μίτο της Αριάδνης αλλά το λαβύρινθο, και άντε να ξεμπλέξεις".

Ατάκα από το πρώτο μου (δώδεκα χρόνων τώρα) ανέκδοτο μυθιστόρημα με τον πιο πάνω τίτλο. Έπεσα σήμερα εντελώς τυχαία πάνω της και είπα να την ανεβάσω. Ολόκληρο το (μετριότατο έως κακογραμμένο) κείμενο μπορείτε να βρείτε εδώ...
Το θάψιμο επιβάλλεται.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Desperado

Ήταν σχεδόν πριν τρία χρόνια ακριβώς όταν μια φίλη μου είπε καθώς καθόμασταν στη βεράντα της:

"Θα σου πω ένα τραγούδι που σε εκφράζει απόλυτα"

Πήρε στα χέρια της την κιθάρα κι άρχισε να τραγουδά το πιο πάνω. Με εκφράζει απόλυτα; Δεν ξέρω. Μου αρέσει; Σίγουρα...

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Silencio

Για μια εποχή περιφερόμουν σα φάντασμα,
Μέσα στις σκιές της νύχτας,
Από τόπο σε τόπο,
Απ’ το τίποτα στο τίποτα.
Δεν είχα κάπου να πάω, όχι στ’ αλήθεια,
Μονάχα περιφερόμουν αναζητώντας στο άγνωστο,
Μια υποψία πίστης που πεισματικά μου διέφευγε.
Ωστόσο, δεν κατάφερα να τη βρω πουθενά.
Κι ύστερα ήρθαν άλλες μέρες, κι άλλες νύχτες,
Νύχτες της μοναχικής συντροφιάς.
Κι εγώ χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνω,
Συνέχιζα την αναζήτησή μου,
Αλλά κάπως αλλιώς,
Ανάμεσα σε ανθρώπους γνωστούς, μα άδειους,
Πίνοντας κρασιά ποτισμένα απ’ τα φίλτρα της λήθης.
Κι αυτά ενώ το είναι μου ακόμη αιμορραγούσε.
Αιμορραγούσε από οργή και θλίψη,
Από νοσταλγία κι απαντοχή,
Αιμορραγούσε από πλήξη.
Κι ύστερα έγιν’ η έκρηξη,
Η έκρηξη μέσα μου,
Η πιο λυτρωτική,
Η πιο οδυνηρή,
Και μεμιάς άνοιξαν τ’ αυτιά της ψυχής
Κι άκουσαν...
Άκουσαν πως μιλούσε τόνους η σιωπή,
Κι έλεγε όλες τις αλήθειες,
Μα οι άνθρωποι ήταν θεληματικά κουφοί,
Αυτοί άκουγαν μονάχα του κενού της την ηχώ.
Τότε...

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Το νέο τεύχος του "Διαβάζω"

Διαβάζω, μηνιαία επιθεώρηση του βιβλίου
(Τεύχος Οκτωβρίου 2008, Νο 489, σελίδες: 144, τιμή: 6,00 €)

Το τεύχος Οκτωβρίου του περιοδικού Διαβάζω μόλις κυκλοφόρησε, εκφράζοντας έντονο προβληματισμό στο editorial σχετικά με την πληθώρα της εκδοτικής παραγωγής ελληνικών τίτλων και τις παρενέργειές της στην αγορά.

ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ – Κόντρα για τη διακειμενικότητα
Συνεχίζεται η διαμάχη για τη διακειμενικότητα, με αφορμή το βιβλίο Βίλα Κομπρέ του Αλέξη Σταμάτη. Ο τελευταίος απαντάει στην αρνητική κριτική του συντάκτη μας, Κώστα Κατσουλάρη, ο οποίος απαντάει και σχολιάζει με τη σειρά του.

ΕΡΕΥΝΑ – Το εκδοτικό μέλλον των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών
Τα τελευταία χρόνια το εκδοτικό τοπίο στον ευρύτερο χώρο των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών έχει αλλάξει εντυπωσιακά. Όλο και περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι εντάσσουν τους τίτλους τους σε εξειδικευμένες σειρές κοινωνικών επιστημών, τη διεύθυνση των οποίων αναλαμβάνουν αναγνωρισμένοι επιστήμονες. Το «Δ», σε μια προσπάθεια να αξιολογήσει τη σημασία αυτών των εκδόσεων, απευθύνθηκε σε 15 υπεύθυνους σειρών, ζητώντας τους μια αποτίμηση για την έως τώρα πορεία και τα μελλοντικά σχέδια, αλλά και έναν αναστοχασμό για την σημερινή κατάσταση στο χώρο αυτό. Επιμέλεια έρευνας: Σπύρος Κακουριώτης

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Ούγκο Φόσκολο: Ιταλός ή Έλληνας;
Ο Ούγκο Φόσκολο έζησε σε μία από τις πλέον ταραχώδεις περιόδους της ιστορίας και τα γραπτά του απεικονίζουν την εποχή του. Το ποιητικό του έργο και η φιλολογική του παρουσία τον τοποθετούν μεταξύ των μεγάλων ποιητικών μορφών της ιταλικής λογοτεχνίας. Στα ελληνικά γράμματα δεν βρήκε θέση, καθώς θεωρήθηκε «ξένο σώμα», αφού δεν έγραψε ποτέ στα ελληνικά. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσε να προσπεραστεί από την ιστορία της επτανησιακής λογοτεχνίας, τη «μητρική πατρίδα», όπως αποκαλούσε τη Ζάκυνθο και την Ελλάδα. Το αφιέρωμα επιμελήθηκε ο Διονύσης Μουσμούτης. Γράφουν, επίσης, οι: Στέφανος Ροζάνης, Μαρία Σγουρίδου, Θεοδόσης Πυλαρινός, Γεράσιμος Γ. Ζώρας, Ήβη Καζαντζή.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Η Stef Penney μιλάει στην Πόπη Μουσουράκη με αφορμή το πολυβραβευμένο βιβλίο της Η τρυφερότητα των λύκων (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πάπυρος), το οποίο βρίσκεται σε πολλές χώρες στις λίστες με τα ευπώλητα και ετοιμάζεται να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη.

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ: Για το βιβλίο Άνθη της αβύσσου, του Θανάση Βαλτινού, Μια δική σου ζωή της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη, κ.ά.

ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΙ – Η αγορά του βιβλίου
Δημοσιεύονται ισολογισμοί όλων των ελληνικών εκδοτικών οίκων, με συγκριτικά στοιχεία ανά χρονιά από το 2000 μέχρι το 2007, όπου επισημαίνονται αρκετά ενδιαφέροντα σημεία σχετικά με τις ζημιές και τα κέρδη κάθε εκδοτικής επιχείρησης, ανάλογα με την κατηγορία στην οποία εντάσσεται.

Τέλος, στο τεύχος θα βρείτε όλες τις μόνιμες στήλες: σχόλια, courier, από μήνα σε μήνα, εκτός γραμμής, ως αναγνώστης, χωρίς προϋπηρεσία, περιοδεύων, a piacere, του δρόμου, οικονομολογίες, διαβάζω comics, διαβάζω θέατρο, κριτικογραφία, νέα από το χώρο και την αγορά του βιβλίου, βιβλία στο διαδίκτυο, κριτικές βιβλίων και παρουσιάσεις, ανταποκρίσεις από το εξωτερικό, τα ευπώλητα, κ.ά.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Αγαπημένη φωτογραφία - Συνοδευτικό τραγούδι



Χάλια ο τίτλος της ανάρτησης!
Όπως και νάχει, η Καθημερινή Σκηνή με προσκάλεσε σε παιχνίδι κι ανταποκρίθηκα.
Έπρεπε να αναρτήσω μία από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες συνοδευόμενη από το ανάλογο τραγούδι.
Δύσκολα μου έβαλε αλλά μετά από αρκετή σκέψη κατέληξα στα πιο πάνω.
Όσοι θέλετε "παίξτε" μαζί μας

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Οι φωτογραφίες μου που... ταξιδεύουν

Μια και αυτές τις ημέρες αδυνατώ να γράψω κάτι είπα να διαφημίσω λίγο τις φωτογραφίες μου που ταξιδεύουν. Η πλάκα είναι ότι για κάποιες απ' αυτές το έμαθα εντελώς τυχαία.
Αρχή κάνουμε με το πιο κάτω βιβλίο, που φιλοξενεί μία λήψη μου από την Ταϊλάνδη.
Αν πάτε εδώ και μεγεθύνετε την πρώτη σελίδα του βιβλίου θα δείτε το όνομά μου στους φωτογράφους.
Όπως ανακάλυψα χθες, με μεγάλη ομολογώ έκπληξη, μια φωτογραφία μου από την Καλκούτα φιλοξενείται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς Fodors.
Μπορείτε να τη δείτε εδώ...
Κάποιος κύριος σε άρθρο του στο Suite101 ενημερώνει τους αναγνώστες του που να βρουν ντόπιες αγορές στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης και ανάμεσα στα φωτογραφικά ντοκουμέντα που χρησιμοποιεί είναι και μια φωτογραφία μου από... την Τσιανγκ Μάι.
Θα τη δείτε στο τέλος του άρθρου. Είναι η πρώτη από αριστερά...
Στην εν λόγω ιστοσελίδα πρέπει να γνωρίζουν ότι είμαι και... βουδιστής,
έτσι σε ένα ακόμη άρθρο τους περιλαμβάνουν αυτή τη φωτογραφία...
Φυσικά χιλιάδες άλλες λήψεις μου φιλοξενούνται στις ιστοσελίδες από όπου τις διαθετώ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και τώρα βαριέμαι ν' ασχοληθώ και μ' αυτό.
Ωστόσο, λέω σύντομα ν' αρχίσω ν' ανεβάζω εδώ μερικά σλάιτ σώους, αφού στο κάτω κάτω της γραφής η φωτογραφία είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Κι αυτό θα περάσει

Ήτανε κάποτε σπουδαίος, μέσα στον κόσμο βασιλιάς,
ξέρετε απ’ αυτούς, που ’χουν στα χέρια τους των ανθρώπων τις τύχες...
Κι ήθελε λέει να του πουν, ένα σπουδαίο γνωμικό,
που να ταιριάζει στις χαρές και στις μεγάλες λύπες.
Κανείς δεν ήξερε να πει, κάτι βαθύ, κάτι σπουδαίο,
κάτι μικρό, κάτι ωραίο, κανείς δεν έβρισκε να πει...
Κι ήρθε στη χώρα, ευτυχώς,
απ’ τους σοφούς ο πιο σοφός,
απ’ τους φτωχούς ο πιο φτωχός,
απ’ τους τρελούς ο πιο τρελός!
Κάποιος που είχε αυτή την τύχη,
κι είχε γνωρίσει τη χαρά, όλου του κόσμου τη χαρά, και τη μεγάλη λύπη...
Κι αν τις ζωές των άλλων ανθρώπων, μέσα στα χέρια του κρατούσε,
ίσια τον κοίταξε στα μάτια, το βασιλιά που απορούσε.
Ίσια τον κοίταξε στα μάτια, κι όσα δε γράφαν τα βιβλία,
μέσα στις τέσσερις τις λέξεις, όλου του κόσμου η σοφία...

«Κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει,
κι αν κλάψει η καρδιά σου ξανά θα ξεχάσει,
ξανά θα γελάσει, ξανά θα ξεχάσει,
κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει.»

Ίδια κι εσύ σαν τον σπουδαίο, το βασιλιά της ιστορίας,
μέσα στα χέρια τα δικά σου, είν’ η ζωή μου η μικρή.
Κι όταν στο βλέμμα σου νυχτώνει, κι όταν στο βλέμμα σου χαράζει,
ίσια στα μάτια σε κοιτώ, σαν τον τρελό σου τραγουδώ...

«Κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει,
κι αν κλάψει η καρδιά σου ξανά θα ξεχάσει,
ξανά θα γελάσει, ξανά θα ξεχάσει,
κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει.»

Ελένη Σιούφτα

Το πιο πάνω γράφτηκε από μια φίλη, που συνηθίζει κάθε τόσο να κυκλοφορεί κάποια... ανέκδοτη ποιητική συλλογή από χέρι σε χέρι. Πού και πού απ' το ανήσυχό της μυαλό ξεπροβάλλει κι ένα διαμαντάκι, όπως το πιο πάνω, το οποίο ωστόσο αρνείται να επεξεργαστεί περισσότερο και να τελειοποιήσει. Ίσως αυτή η δημοσίευση σταθεί η αφορμή να το κάνει, ίσως και όχι...

Αλλάζοντας θέμα: Αν νομίζετε ότι τα κουφά συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο και στην Ελλάδα κάνετε μεγάλο λάθος. Διαβάστε στον Γκάρντιαν την ιστορία κάποιου ποιητή που αρνιόταν πεισματικά να πληρώσει το λογαριασμό του για τη δημόσια τηλεόραση. Το όνομα αυτού... Σίλερ!

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Ημερολόγιο Ποίησης 2009: Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε μέρα

Κι όταν σταθείς
στο τελευταίο σκαλί
του έρωτα και του πόνου
ένα φιλί
από την πείρα την τόση
να κρατείς:
φιλί άγριο και ζεστό
να με δαμάσεις.
Άρης Δικταίος

Άλλαξε ο καιρός,
γύρισε σε έρωτα.
Τώρα όλα θα λάμψουν
μέχρι να καούν.
Να μην ξεχάσουμε
τις στάχτες μας,
τα δώρα μας στον Πόνο.
Διονύσης Καρατζάς

Σκοτεινό χάσμα
χωρίς φθόγγους
σε χωρίζω σε γράμματα
για να μπορώ να σε συλλαβίσω.
Οι άνεμοι των πόθων μου
βοούν
μέχρι να πάρουν το δικό σου πρόσωπο
Θεοφάνης Χ. Ζβες

Χρόνια τώρα, κάθε μέρα μας ξεκινά και μ’ ένα ποίημα για την αγάπη. Λόγια ερωτικά, λόγια μοναδικά, λόγια που θα θέλαμε να ήταν δικά μας, στο ημερολόγιο που μας έμαθε να αγαπάμε την καλή ποίηση…

Επιλογή ποιημάτων-επιμέλεια: Γιώργος Γιαννούσης


Ο Γιώργος Γιαννούσης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Βυζαντινή Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1996 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή Βεάκη και για αρκετό διάστημα εργάστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός και ως καθηγητής Ιστορίας Θεάτρου, Κινηματογράφου και Τηλεόρασης σε δημόσιες επαγγελματικές σχολές. Παράλληλα, δίδαξε θεατρικό παιχνίδι και καλλιέργεια εκφραστικών μέσων σε δασκάλους και καθηγητές. Σήμερα είναι υπεύθυνος εκδόσεων στην Εμπειρία Εκδοτική.
Έχει εκδώσει το παιδικό ημερολόγιο με τίτλο Το πρώτο μου… ημερολόγιο, επιμελείται το ετήσιο ημερολόγιο ποίησης Κι εγώ θα σ’ αγαπάω κάθε μέρα, ενώ διήγημά του περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Το λιμάνι της ζωής μου.