Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Βδομάδα 51



Δεν πάμε τώρα μια βόλτα; Τι κι αν ο ήλιος καίει; Τι κι αν δεν έχει κάποιο προορισμό αυτό το μικρό ταξίδι; Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό; Να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή – αυτό είναι.

Γι’ αυτό έλα, κάθε πίσω μου στη σέλα, κι άνοιξε την ομπρέλα σου για να μας προστατέψει λίγο από τη ζέστη, και άφησε να σχηματιστεί στα χείλη το πιο ζεστό χαμόγελό σου. Θα πάμε μακριά σήμερα – λίγο πιο κάτω. Θα δούμε διαφορετικά πράγματα σήμερα – αυτά που βλέπουμε πάντα.

Σ’ αρέσει; Σ’ αρέσει αυτή η κίνησή μας, η μικρή μας τρέλα; Εμένα μου αρέσει πολύ, αφού χάρη σ’ αυτή μπορούμε και κάνουμε κάτι αυθόρμητο. Και χαμογελούμε. Πλατιά. Όπως μας αξίζει…

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Το λίγο και το λίγο



Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Όπως κι ο χρόνος.
Όπως κι οι περισσότερες αναμνήσεις.
Τίποτα δεν μένει; θα με ρωτήσετε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μένουν και πολλά.
Αυτά τα λίγα όμως αξίζουν κάτι.
Και κάτι παραπάνω.
Εννοώ τις εικόνες και τους ήχους φυσικά,
Τις γεύσεις και τις μυρωδιές,
Τις σιωπές και τις λέξεις.
Τον πλούτο των αισθήσεων και των συναισθημάτων.
Από τη μέρα που γεννιόμαστε
Μέχρι κι αυτή που πεθαίνουμε
Όλοι ψάχνουμε κάτι.
Κι αυτό το κάτι είναι ουσιαστικά το τίποτα.
Πολλές φορές, ούτε ακόμη κι αυτό, το ταξίδι, δεν έχει σημασία.
Εκείνο που μετρά είναι με ποιους το μοιραζόμαστε.
Κι αν τυγχάνει να είμαστε μονάχοι αυτό δεν
Πάει ακριβώς να πει ότι είμαστε μόνοι.
Απλά σημαίνει ότι ζούμε την κάθε εμπειρία με τρόπο
Αλλιώτικο, πιο βαθύ ίσως. Ίσως…
Το τι ζήσαμε μετρά λίγο. Το τι θα ζήσουμε λίγο ακόμη.
Τα δυο πιο πάνω μαζί μπορεί και ν' αξίζουν μια ζωή.
Μια ζωή που υπήρξε ολόδική μας…

Η εικόνα είναι κλεμμένη από εδώ
 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Η ζωή είναι κόκκινη



Ο χρόνος τρέχει όταν τρέχεις
Κι όταν σταματάς σταματά κι αυτός.
Αντανάκλαση στην ακινησία σου,
Προπομπός της κατάθλιψης που ακολουθεί το κενό.
Οι λέξεις πασκίζουν μα δεν δραπετεύουν.
Το κλουβί δεν είναι φτιαγμένο από αυτές
Αλλά από γεγονότα και μη.
Το καθετί που συμβαίνει έχει τον αντίκτυπό του.
Τα θέλω μας δεν είναι πάντα τα είναι
Και τα είναι μας δεν είναι τα πάντα.
Η ζωή, λένε, είναι και άσπρη και μαύρη.
Εγώ λέω ότι είναι κόκκινη -
Οι παραλλαγές του κόκκινου την ορίζουν.
Άλλοτε πιο αλαφριά μπογιατισμένη,
Κάποτε πιο μουντή, σχεδόν καφέ, συννεφιασμένη.
Όταν τρέχεις δεν μπορείς να διακρίνεις
Τις πραγματικές της αποχρώσεις,
Κι όταν σταματάς δεν θέλεις να το κάνεις.
Τα γιατί γνωστά,
Και τα ερωτήματα ουσιαστικά ανούσια.