Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Αχ, αυτές οι σκέψεις...


Πού και πού προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, αλλά μάταια, αφού με βάζουν σε τάξη αυτές. Με αναγκάζουν να μην ψάχνω τις λύσεις, αλλά να δημιουργώ όλο και πιο συχνά νέα ερωτήματα. Με κάνουν να θέλω να τα παρατήσω όλα, κι ας το γνωρίζω πια πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό, αφού αποκλείεται να με παρατήσουν εκείνα.
Λένε κάποιοι ότι το μόνο που κάνουμε στη ζωή είναι να παλεύουμε με τους δαίμονές μας. Εκείνο που δεν λένε είναι ότι οι δαίμονες αυτοί είμαστε εμείς.
Θ’ αλλάξω, σκεφτόμαστε, θ’ αλλάξω. Λες και δεν ξέρουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ, τουλάχιστον όταν το προσπαθούν.
Κι είναι κι αυτές οι ταμπέλες που μας τυραννάνε: μονόχνοτος, εκκεντρικός, μισάνθρωπος, μοναχικός, ενδοστρεφής, κοινωνικά ασθενής. Το πλήθος μοιάζει να είναι ο κανόνας, και όποιος δεν θέλει είτε από επιλογή είτε απλά επειδή δεν ανήκει εκεί, να ενσωματωθεί σ’ αυτό, εξοστρακίζεται εξ’ ολοκλήρου. Ίσως να μη μένει απόλυτα μόνος, αλλά πού και πού νιώθει να ξεμένει από επιλογές. Ωστόσο αυτή του η στάση δεν του αποφέρει μονάχα ζημιές, αλλά και κάποια κέρδη, όπως εκείνη την ιδιότυπη μορφή ελευθερίας που λίγοι μόνο άνθρωποι μπορούν να απολαύσουν. Μιαν ελευθερία που τον βγάζει στους δρόμους, που τον κάνει να τριγυρνά για χρόνια πολλά στις γειτονιές του κόσμου, που του ανοίγει τα μάτια στις αλήθειες των άλλων. Και που, τέλος, τον κάνει να καταλάβει τους πολλούς. Τότε ακριβώς είναι που σταματά να τους επικρίνει σιωπηλά, αλλά και που κηρύσσει κάποιου είδους εκεχειρία με τους δαίμονές του, αφού στο τέλος της ημέρας εκείνοι ήταν που τον οδήγησαν στη μέσα του ολοκλήρωση.
Η κόλασή μας δεν είναι οι άλλοι, όπως διακήρυξε ο Σαρτρ, αλλά ο εαυτός μας. Αν ανέβουμε στις πιο ψηλές κορφές του και εξερευνήσουμε τα πιο σκοτεινά του σπήλαια, τότε θα ανακαλύψουμε τον παράδεισό μας. Ή τουλάχιστον θα αποδεχτούμε ότι αυτός δεν υπάρχει και θα συμφιλιωθούμε με τη ζωή, όπως αυτή είναι. Μα, ίσως και όχι, αφού η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει.

Η φωτογραφία κλεμμένη από εδώ

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Κυκλοφόρησε το 13ο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού αντί x λόγου



 Δελτίο Τύπου

Το 13ο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού αντί × λόγου είναι γεγονός. Διηγήματα, ποίηση, άρθρα και λογοτεχνικές προτάσεις από επαγγελματίες λογοτέχνες και από νέους ταλαντούχους συνθέτουν ένα τεύχος με ποικιλομορφία, αλλά με  βασικό άξονα την αγάπη για τη συγγραφή και την ανάγνωση.
  
Το 13ο τεύχος έχετε την δυνατότητα να το προμηθευτείτε από επιλεγμένα βιβλιοπωλεία σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και μέσω συνδρομής. Η δωρεάν έκδοση της ηλεκτρονικής μορφής του θα αναρτηθεί στο τέλος του τρίμηνου, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα αναρτώνται αποσπάσματα ή και ολόκληρα κείμενα στη σελίδα μας.
Στο 13ο τεύχος συμμετέχουν οι: Γιάννης Καλπούζος, Γιάννης Φιλιππίδης, Στέργια Κάββάλου, Δημήτρης Κρανιώτης, Βασιλική Νευροκοπλή, Ζηνοβία Μαρνέζη, Ευάγγελος Ευθυμίου, Δέσποινα Χατζή, Αγιάτη Μπενάρδου, Αμαλία Νινιράκη, Κυριάκος Χαλκόπουλος, Ευρυδίκη Αμανατίδου, Ιωάννα Σαμαρά, Δημήτρης Α. Δημητριάδης, Έλένος Χαβάτζας, Θάνος Πάσχος, Νικόλαος Φωτιάδης, Κατερίνα Αξούγκα, Γιάννης Πλιώτας, Μιχάλης Καλαμαράς, Θοδωρής Τσαφής, Ελένη Μπάρκα, Αγγελική Σχοινά, Παναγιώτης Φερεντίνος, Σπύρος Βουτσινάς, Τζόρτζια Νάστα, Μυρτώ Πάντη.

Περίληψη 13ου τεύχους:

Η Άνοιξη…
Με τον ερχομό της ξαναγεννιέται η ζωή που πεθαίνει το χειμώνα, η φύση ερωτεύεται και  οργιάζει. Ανοίγουν τα παράθυρα, το καθαρό αναζωογονητικό αεράκι εισβάλλει, για να παρασύρει μαζί του τη μυρωδιά της κλεισούρας και της χειμωνιάς. Στις αυλές στήνονται τα τραπεζάκια και οι πολυθρόνες για να υποδεχτούν τα σώματα τα κουρασμένα και μουδιασμένα από το χειμωνιάτικο καθισιό.
Αυτή είναι η καλύτερη ώρα, για να ταξιδέψετε μαζί μας, καθώς «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». Σε ένα «Νησί από ελαφρόπετρα» από καράβι σε καράβι, από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο και «ταξιδεύοντας με τα παραμύθια», να σκάψετε στις σελίδες του περιοδικού μας για την «αναζήτηση της αλήθειας» κι ας έχει απλωθεί «το σκοτάδι». Στην μαγική σας περιπέτεια «ίσως» συναντήσετε «τα τελώνια» που φοβερίζουν τις ψυχές των θνητών με τις αμαρτίες τους  ή τον «Elric», τον επικό ήρωα που δρα σε όλα τα σύμπαντα. «Πώς να τους παραβλέψεις;» τόσους κινδύνους; 
Μη λυγίσετε όμως... σκάψτε πιο βαθιά στις σελίδες μας και για άλλους κρυμμένους θησαυρούς. «Ένα τσαμπί σταφύλια» μπορεί να είναι το αντίδοτο και να «μειώνει τα βάσανα και τη φοβία» ή «το κουτί, το μήλο και τα δεινά του κόσμου» ίσως σας δώσουν τις απαντήσεις που επιθυμείτε για «τα κρίνα της ζωής» και «μην έχοντας άλλη επιλογή παρά μονάχα το αίμα» να νιώσετε τελικά πως άξιζε αυτό το μαγικό ταξίδι στις χάρτινες ηπείρους του «αντί × λόγου».

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Το τίποτα


Να σκέφτεσαι αποσπασματικά…
Να κυνηγάς τις εικόνες απεγνωσμένα
Και να τις πιάνεις στον ύπνο… σου…
Να πνίγεσαι μέσα σ’ ένα ποτήρι νερό
Που εσύ ο ίδιος έχεις γεμίσει…
Να εκνευρίζεσαι με όλους και με όλα
Μα πάνω πιότερο με σένα τον ίδιο…
Να λες: θα κάνω αυτό και θα κάνω εκείνο
Μα να μην…
Να δίνεις υποσχέσεις στον εαυτό σου
Μάταια…
Να κλείνεις τα μάτια με οργή και θλίψη
Να τ’ ανοίγεις με θλίψη και οργή…
Πάντα να χαμογελάς και
Να χαμογελάς ψεύτικα…
Αλλά και να λες πάντα αυτά που σκέφτεσαι
Κι όχι εκείνα που θέλουν ν’ ακούσουν οι άλλοι…
Να ζεις με τους δικούς σου κανόνες
Κι ας σε σκοτώνουν…
Να είσαι πιστός στους φίλους σου
Και όχι στην ιδέα της φιλίας…
Να ξέρεις να σιωπάς και να ακούς
Για να μάθεις να μιλάς με μέτρο…
Να μην υποκρίνεσαι ποτέ
Και να πληρώνεις μ’ ευχαρίστηση το τίμημα…
Να χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο
Όχι μέχρι να ματώσει αυτό
Μα μέχρι να πέσει εκείνος…
Να γίνεσαι σύμμαχος με τους δαίμονές σου
Αυτούς που δεν σ’ αφήνουν στιγμή να ησυχάσεις…
Και ν’ αναγνωρίζεις το δικό σου τίποτα
Σαν κάτι παραπάνω….