Άκης Δήμου -...Και Ιουλιέττα

Όλο λέω να βάλω μία τάξη στην κάμαρα-βιβλιοθήκη μου και όλο το αναβάλλω. Όχι πώς δεν έχω τοποθετήσει τα βιβλία στα ράφια, αυτό το έχω κάνει, αλλά να, μπροστά τους ορθώνονται ψηλά εμπόδια (βλέπε κασόνια με διάφορα αρχεία) με αποτέλεσμα κάποιους τίτλους να μην μπορώ καν να τους δω. Έτσι χθες το βράδυ, όταν επιχείρησα ν’ ανακαλύψω το «Πράσινα Μάτια» της Ντυράς, το οποίο θυμήθηκα ξαφνικά, δεν τα κατάφερα. Από ένα ευτυχές γύρισμά της τύχης ωστόσο βρήκα ένα βιβλιαράκι, που μου χάρισε μια φίλη στη Θεσσαλονίκη πριν δέκα χρόνια, με ένα υπέροχο μονόλογο του Άκη Δήμου, από όπου και αντιγράφω δύο μικρά αποσπάσματα:

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν άλλο άνθρωπο; Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα; Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των εφησυχασμένων μας αισθήσεων και μας ρίχνει άοπλους σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη; Σε ποιο σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου, εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθες αγκαλιάς; Εμπρός λοιπόν, στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθήστε να θυμηθείτε – αν βέβαια έχετε μια τέτοια ανάμνηση: τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;
Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα θαλασσί, στέρεο σαν περπατησιά ή αέρινο όπως το σχήμα των χεριών που επιθυμούν να κλείσουν σ’ ένα χάδι βαθύ, ως μέσα στις ρίζες;
Ματαιοπονείτε. Ποτέ σας δε θα βρείτε μιαν απάντηση. Όποιος προσπάθησε να εξηγήσει τον έρωτα δεν υπήρξε ποτέ του ερωτευμένος. Μόνο μια εκκωφαντική σιωπή ταιριάζει στην απόλυτη φύση ενός τέτοιου δώρου. Μια σιωπή σπαρμένη με τ’ ανείπωτα του σύμπαντος που ανθίζουν μόνο μια στιγμή: όσο κρατάει ένα σμίξιμο ιδρωμένο...

...Ερωτεύομαι θα πει Πηγαίνω. Προχωρώ. Διασχίζω και Διασχίζομαι. Και Ξεμακραίνω. Για ν’ αγγίξω κάποτε τον πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα.
Θα πει Φτάνω. Ξυπόλητη, λουσμένη στον ιδρώτα, κατάκοπη, γδαρμένη, δίχως νύχια, δίχως δόντια, με βλέφαρα καμένα, πρησμένα γόνατα, με χέρια τρυπημένα και τη φωνή τριμμένη πάνω στις συλλαβές τού σ’ αγαπώ – έστω κι έτσι, μόνο έτσι Φτάνω.
Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από μια δυνατότητα.
Ένα Μπορώ.
Να γνωρίζω και να αγνοώ μαζί...