Αυτό το δειλινό είχε το
χρώμα του νερού καθώς πέφτει στη λιακάδα˙
Τα δέντρα λαμποκοπούσαν
απ' το πέσιμο των φύλλων˙
Τα πεζοδρόμια έλαμπαν σαν
δρομάκια φτιαγμένα από πεσμένα φύλλα σφενταμιών,
Τα οποία τα σπίτια περιτριγύριζαν
γελώντας μέσα από τετράγωνα ανοικτά παράθυρα.
Κάτω από ένα δέντρο στο
πάρκο,
Δυο αγόρια ξαπλωμένα
μπρούμυτα,
Μάζευαν προσεκτικά κόκκινα
μούρα
Τα οποία τοποθετούσαν μέσα
σ' ένα κουτί από πολτοσανίδα.
Κάποια μέρα δε θα υπάρχει
πόλεμος,
Και τότε θα πάρω αυτό το
απόγευμα
Και θα το στριφογυρίσω στα
δάχτυλά μου,
Και θ' αποτυπώσω τη γλυκιά
του γεύση στον ουρανίσκο μου,
Και θα καταγράψω την
εύθραυστη ποικιλία των φύλλων του.
Σήμερα το μόνο που μπορώ
να κάνω είναι να το μαζέψω,
Και να το βάλω στο καλάθι
με το κολατσιό μου,
Αφού δεν έχω χρόνο για
τίποτ' άλλο πέρα
Από την προσπάθεια να
ισορροπήσω
Επάνω σ' ένα κόσμο
θρυμματισμένο.
Σε δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου