Αχ, αυτές οι σκέψεις...

Πού και πού προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, αλλά μάταια, αφού με βάζουν σε τάξη αυτές. Με αναγκάζουν να μην ψάχνω τις λύσεις, αλλά να δημιουργώ όλο και πιο συχνά νέα ερωτήματα. Με κάνουν να θέλω να τα παρατήσω όλα, κι ας το γνωρίζω πια πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό, αφού αποκλείεται να με παρατήσουν εκείνα.
Λένε κάποιοι ότι το μόνο που κάνουμε στη ζωή είναι να παλεύουμε με τους δαίμονές μας. Εκείνο που δεν λένε είναι ότι οι δαίμονες αυτοί είμαστε εμείς.
Θ’ αλλάξω, σκεφτόμαστε, θ’ αλλάξω. Λες και δεν ξέρουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ, τουλάχιστον όταν το προσπαθούν.
Κι είναι κι αυτές οι ταμπέλες που μας τυραννάνε: μονόχνοτος, εκκεντρικός, μισάνθρωπος, μοναχικός, ενδοστρεφής, κοινωνικά ασθενής. Το πλήθος μοιάζει να είναι ο κανόνας, και όποιος δεν θέλει είτε από επιλογή είτε απλά επειδή δεν ανήκει εκεί, να ενσωματωθεί σ’ αυτό, εξοστρακίζεται εξ’ ολοκλήρου. Ίσως να μη μένει απόλυτα μόνος, αλλά πού και πού νιώθει να ξεμένει από επιλογές. Ωστόσο αυτή του η στάση δεν του αποφέρει μονάχα ζημιές, αλλά και κάποια κέρδη, όπως εκείνη την ιδιότυπη μορφή ελευθερίας που λίγοι μόνο άνθρωποι μπορούν να απολαύσουν. Μιαν ελευθερία που τον βγάζει στους δρόμους, που τον κάνει να τριγυρνά για χρόνια πολλά στις γειτονιές του κόσμου, που του ανοίγει τα μάτια στις αλήθειες των άλλων. Και που, τέλος, τον κάνει να καταλάβει τους πολλούς. Τότε ακριβώς είναι που σταματά να τους επικρίνει σιωπηλά, αλλά και που κηρύσσει κάποιου είδους εκεχειρία με τους δαίμονές του, αφού στο τέλος της ημέρας εκείνοι ήταν που τον οδήγησαν στη μέσα του ολοκλήρωση.
Η κόλασή μας δεν είναι οι άλλοι, όπως διακήρυξε ο Σαρτρ, αλλά ο εαυτός μας. Αν ανέβουμε στις πιο ψηλές κορφές του και εξερευνήσουμε τα πιο σκοτεινά του σπήλαια, τότε θα ανακαλύψουμε τον παράδεισό μας. Ή τουλάχιστον θα αποδεχτούμε ότι αυτός δεν υπάρχει και θα συμφιλιωθούμε με τη ζωή, όπως αυτή είναι. Μα, ίσως και όχι, αφού η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει.

Η φωτογραφία κλεμμένη από εδώ