Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Τα φαντάσματά του - Κεφάλαιο 2



Η Νάντια διαβάζει αργά και προσεκτικά τα περιεχόμενα των τριών φακέλων και κοιτά με βλέμμα διαπεραστικό τις φωτογραφίες των κοριτσιών που εξαφανίστηκαν τόσα χρόνια πριν, λες και θα μπορέσει να διαβάσει στις σχεδόν άχρωμες πια αποχρώσεις των προσώπων τις αλήθειες τους, να μαντέψει τους προορισμούς τους.
Η πρώτη, η Μάρθα Προκοπίου, χάθηκε από προσώπου γης τον Ιούνιο του 1984. Η πρώτη της φωτογραφία, που βγήκε σε κάποιο στούντιο, δείχνει ένα κορίτσι με σγουρά μαλλιά, μάλλον χλωμό και με κάπως αβέβαια χαρακτηριστικά. Λες και την πήγε κάποιος εκεί με το ζόρι και τώρα δεν μπορεί ν' αποφασίσει κατά πόσο θέλει να δείξει χαρούμενη ή λυπημένη. Η δεύτερη, η ερασιτεχνική, βγήκε μάλλον στην αυλή κάποιου σπιτιού. Η κοπέλα εδώ χαμογελά. Δείχνει χαλαρή. Φαίνεται ψηλή και ευλύγιστη και η ομορφιά της είναι πιο ευδιάκριτη απ' ό,τι στην πρώτη.
Η Κατερίνα Δημητρίου υπήρξε το δεύτερο θύμα του άγνωστου άντρα. Εξαφανίστηκε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Αυτής τα μαλλιά είναι ίσια κοντά, τα μάγουλα λίγο ροδαλά και δε μοιάζει και τόσο ντροπαλή. Χαμογελά πλατιά στο φακό του φωτογράφου. Δεν υπάρχει άλλη φωτογραφία της κοπέλας στο φάκελο.
Ο τρίτος φάκελος περιέχει κι αυτός δύο φωτογραφίες, οι οποίες απεικονίζουν τη Σοφία Οικονόμου. Τα ίχνη της χάθηκαν τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου. Τα μαλλιά της είναι μάλλον καφέ, μακριά μέχρι και τη μέση και το βλέμμα της προδίδει όπως και της πρώτης κοπέλας κάποια σύγχυση. Σα να μην ξέρει τι να κάνει. Το μόνο που σ' αυτή την περίπτωση το πρόσωπό της παραμένει απερίγραπτα το ίδιο και στις δύο φωτογραφίες. Λες κι έχει παγώσει στο χρόνο.
Εκτός από το ό,τι και οι τρεις κοπέλες ζούσαν στην ίδια περιοχή, δεν έμοιαζαν να έχουν κάποιο άλλο κοινό στοιχείο. Φοίτησαν σε διαφορετικά σχολεία, κι αν συναντήθηκαν ποτέ, μάλλον ποτέ τους δεν υπήρξαν φίλες, αν κρίνει κανείς από τις μαρτυρίες των κοντινών τους ανθρώπων. Από την άλλη όμως, η εποχή εκείνη δεν έμοιαζε με τη σημερινή, μπορούσε εύκολα να αποφύγει τα αδιάκριτα βλέμματα, αλλά και τα διακριτικά ή μη ερωτήματα, μ' ένα απλό ψέμα.
"Συμπεράσματα;" τη ρωτά τώρα ο Ιωάννου, που μετά από ένα σύντομο μονόλογο την άφησε στην ησυχία της.
"Ήταν πολύ τεμπέληδες οι συνάδελφοί σου", του λέει ατάραχα.
Εκείνος δεν απαντάει. Τι να της πει; Ότι έχει δίκιο; Αφού έχει και το ξέρει. Συνεχίζει εκείνη.
"Οι εξαφανίσεις μοιάζουν να συνδέονται η μία με την άλλη, αλλά αυτό δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι αυτό είναι αλήθεια. Μόνο αν ανακάλυπτε κανείς τα πτώματα των κοριτσιών και διέκρινε και εκεί κάποια μεθοδολογία, θα μπορούσε να είναι σίγουρος. Ο φάκελος της Δημητρίου αναφέρει ότι ο πατέρας της χώρισε με τη μάνα της και μετοίκισε στη Λευκωσία, αλλά δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι επικοινώνησε κάποιος μαζί του. Επίσης, η μια κοπέλα εξαφανίστηκε στην αρχή της σχολικής χρονιάς, η άλλη στο τέλος της και η τρίτη τον Αύγουστο της επόμενης. Το παράθυρο από την πρώτη μέχρι τη δεύτερη εξαφάνιση είναι μικρό, ενώ από τη δεύτερη στην τρίτη είναι μεγάλο. Αυτό πάει να πει ότι είτε ο ύποπτος Χ είναι πολύ απείθαρχος ή ότι κάτι άλλο παίζει, ή μάλλον έπαιζε, που αυτή τη στιγμή, δεν το βλέπουμε…"
"Δεν το σκέφτηκα αυτό. Δε διερευνούσα κιόλας τις υποθέσεις τότε προσωπικά, οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς έκαναν οι συνάδελφοι. Είναι πάρα πολλά τα κενά, και όσο περνά ο καιρός θα γίνουν ακόμη περισσότερα, εκτός κι αν κάνω κάτι γι' αυτά".
"Κι εγώ θα σε βοηθήσω".
"Εσύ; Εσύ έχεις δουλειές να κάνεις με τη Μαργαρίτα. Τουλάχιστον έτσι λέει αυτή…"
"Τις δουλειές μπορεί να τις κάνει μια χαρά και μόνη. Εξάλλου θα είμαι μόνο ένα τηλεφώνημα και, πόσα, εξήντα χιλιόμετρα μακριά; Άσε που με χρειάζεσαι κιόλας".
"Νομίζεις;"
"Το ξέρω. Άλλαξαν οι εποχές. Τα πάντα, όπως ξέρεις, τώρα κινούνται σε άλλες ταχύτητες και χρειάζεσαι κάποιο δίπλα σου που συμβαδίζει με την εποχή. Και ξέρω ότι δεν μπορείς να πάρεις την προστατευόμενή σου μαζί, αφού αν το κάνεις το τμήμα θα βάλει λουκέτο -η "προστατευόμενη" είναι το δεξί του χέρι η Ντίνα, που κάθε άλλο παρά προστασία χρειάζεται- ενώ ελπίζω αυτή η υπόθεση να μου δώσει την ευκαιρία να ικανοποιήσω την περιέργειά μου…"
"Για τι αυτή τη φορά;"
"Για το τι σού βρήκε ο Τεκ. Μας τον έκλεψες…"
Ο Τεκ, μαζί με την Αγγέλα Αυγουστή, προσελήφθησαν πριν από ενάμιση χρόνο στην ομάδα που διοικούσε τότε ο Χοντρός. Τον βοήθησαν να λύσει ένα σωρό υποθέσεις σε ελάχιστο χρόνο κι από εκείνη την εποχή τον κάνουν περήφανο κάθε μέρα.
"Οι χάκερ μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτόν. Άσε που…"
"Ναι, ξέρω. Είναι στο στοιχείο του. Τώρα παίζει στη μεγάλη κατηγορία".
"Αν σε πάρω μαζί μου…"
"Είμαι φοιτήτρια, ή τουλάχιστον αυτό θα πούμε. Γράφω τη πτυχιακή μου που έχει να κάνει με τη βία κατά των γυναικών στην Κύπρο. Σ' ακολουθώ κατά πόδας για να μάθω όσο περισσότερα μπορώ γι' αυτό το θέμα. Θα πεταχτώ μόλις τελειώσουμε από εδώ μέχρι το σπίτι για να τυπώσω τη φοιτητική μου ταυτότητα και να πάρω κάποια πράγματα που θα χρειαστούμε: λαπτόπ, κινητά και κάτι άλλα μπιχλιμπίδια…"
"Και η Μαργαρίτα;"
"Ξέρει. Με ξέρει. Πίστεψέ με".
"Σε πιστεύω".
"Τώρα. Η τέταρτη υπόθεση…"
"Είπα στον Τεκ να μάθει ότι μπορεί, να τα τυπώσει και…"
"Πες μου τον αριθμό του τηλεφώνου του…"
Της τον λέει.
"Τεκ. Η Ζίτα είμαι", ανακοινώνει με το που απαντάει αυτός. "Θα σου δώσω το αφεντικό σου. Έχει κάτι να σου πει".
"Hola, μάστρε. Τι παίζει;"
"Βρήκες αυτά που σου ζήτησα;"
"Yes, sir!"
"Ωραία, στείλε τα εκεί που θα σου πει η… Ζήτα".
Την ακούει να του δίνει ένα λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και ξέρει ότι πολύ σύντομα τα στοιχεία που χρειάζονται θα είναι εκεί.
"Με τον Τεκ από κει και μένα από 'δω να δεις που…"
"Ζήτα;" τη διακόπτει με πραγματική απορία εκείνος.
"Α, μια παλιά ιστορία. Όλοι μας έχουμε ψευδώνυμα. Είναι παράφραση της παράφρασης. Κάποιο geek πριν λίγα χρόνια ήθελε ντε και καλά να με βαφτίσει Ζήνα επειδή ήμουν πολύ καλή πολεμίστρια σ' ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας, αλλά δεν τον άφησα, αφού δε μου πάνε τα νερόβραστα. Τότε ο Τεκ έριξε την ιδέα να με ονομάσουν Ζήτα, από το Ζed, που είναι το τελευταίο γράμμα του λατινικού αλφαβήτου και το οποίο παραπέμπει σε διάφορους εικονικούς και μη χαρακτήρες και ήρωες. Τελικά συμβιβάστηκα μερικώς υιοθετώντας το Ζίτα, με γιώτα όχι με ήτα, ώστε να διατηρήσω το επαναστατικό μου πνεύμα…"
Εκείνος πάει να γελάσει, αλλά προτού προλάβει τον διακόπτει ο ήχος του τηλεφώνου. Το μήνυμα έχει φτάσει.
"Πάμε, λοιπόν…"

Συνεχίζεται.

Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: