Ώρες –ώρες νιώθω ότι είναι ο φόβοςΠου ορίζει την κάθε μας κίνηση.
Αυτός αποφασίζει για όλα.
Μας δείχνει ή μας κρύβει το δρόμο
Μας κλέβει στιγμές απ’ τη ζωή.
Τι κι αν;
Ρωτάμε ξανά και ξανά και
Αρνιόμαστε πεισματικά να πάρουμε ρίσκα
Αφού το άγνωστο πολύ μας τρομάζει.
Ωστόσο σ’ αυτό το άγνωστο ίσως να κρύβεται
-όχι ίσως, εκείνη είναι κρυμμένη-
Όλης της πλάσης η ουσία.
Μια ουσία που αδυνατούμε να συλλάβουμε
Θεόκλειστοι καθώς είμαστε μέσα στα χρυσά
Κλουβιά του ασφαλούς μας μέλλοντος.
Ένα βήμα, μία λέξη, μια αγκαλιά,
Αυτή είναι συνήθως η απόσταση που μας χωρίζει
Απ’ το αλλιώτικο, απ’ το καλύτερο που πάντα ζητούμε
(ένα βήμα που δεν κάνουμε, μια λέξη που δεν λέμε, μια αγκαλιά που δεν χαρίζουμε)
Μα που δεν μπορούμε να πλησιάσουμε
Αφού μας είναι αδύνατον να κόψουμε τα
Δεσμά της συνήθειας που μας καθηλώνουν.
Τι κι αν;
Επιμένουμε να ρωτάμε
Καθώς η ζωή
-σαν τον χρόνο-
Συνεχίζει να κυλά και να χάνεται.
10 σχόλια:
Είναι το «εγώ» μας , που μας κρατάει κλεισμένους στα κλουβιά. Είναι που δεν πιστεύουμε ότι οι απαντήσεις βρίσκονται στα απλά και τα προφανή (μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια λέξη). Είναι που σταματήσαμε να διεκδικούμε και θεωρούμε τα πάντα δεδομένα, αυτονόητα, ώσπου μια μέρα κοιτάμε στον καθρέφτη και βλέπουμε ότι μεγαλώσαμε, γεράσαμε και δεν προλαβαίνουμε ή χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε τα «αυτονόητα».
Καημέρα. Πόσο χαίρομαι που σε διαβάζω ξανά!
ο φόβος μας κόβει από πολλά βήματα που αν τα τολμούσαμε, θα διαπιστώναμε πως άδικα φοβόμασταν...
φιλιά βρόχινα...
Στου κυρ-Αντώνη του μανάβη τις ντομάτες
που είναι σαν κόρες φθισικές πολύ βαμμένες
έχω με τέχνη περισσή εγώ βαλμένες
πράσινες κάμπιες κι άγριες σαν τους αντάρτες
Στα νιάτα του έμπλεξε ο Αντώνης με μια τσούλα
οι συγγενείς του όλοι εμπήκανε στη μέση
να τη θυμάται πότε-πότε πια τ'αρέσει
ζώντας μιαν ήσυχη και άχαρη ζωούλα
Τα'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάωνα'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας
Χώρα σαν τούτη μες στον κόσμο δεν είν' άλλη
με πολιτείες ολοπλούμιστες με φώτα
μα το νερό είν' αρμυρό σαν τον ιδρώτα
κι ο τόπος μοιάζει σαν μιαν αλυκή μεγάλη
Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα
δεν βρήκες μου'πες το θεό μα δε σε νοιάζει
εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει
το λεν' αγάπη κι είναι στης καρδιάς τα φύλλα
Κόπιασε κόρη μες στου ονείρου μου τ' αλώνι
δεν θα γεράσουμε ποτέ στο υπογράφω
και τις ντομάτες στα παπούτσια μου τις γράφω
μαζί με το μανάβικο του κυρ-Αντώνη.
Ο φόβος.. Δυστυχώς μας καταδιναστεύει.(χμμμ δεν ξέρω πως γράφεται)
Ένα βήμα, μία λέξη, μια αγκαλιά,
Αυτή είναι συνήθως η απόσταση που μας χωρίζει
Απ’ το αλλιώτικο, απ’ το καλύτερο που πάντα ζητούμε
(ένα βήμα που δεν κάνουμε, μια λέξη που δεν λέμε, μια αγκαλιά που δεν χαρίζουμε)
Αυτό κρατώ ως δώρο, ευχαριστώ
Τα χρυσά κλουβιά μας! Μόνο του μέλλοντος ή και του παρόντος; Είναι να που φοβόμαστε να απλώσουμε το χέρι, να ανοίξουμε τα φτερά μας, μη και αλλάξουμε τον ρουν της ζωής μας. Είναι που από μικρά μας ευνούχισαν σε στείρα σχολεία και μας έμαθαν να είμαστε θεατές μόναχα των γεγονότων που συμβαίνουν για μας, χωρίς εμάς, από κάποιους. Είναι που το όλο σύστημα μας θέλει αναπαραγωγικές μηχανές μόναχα των όσων οι κεφαλές σκαρφίζονται. Είναι που η πειθαρχία είναι αρετή και η εξέγερση αμάρτημα. Είναι που το άγνωστο ήταν πάντα ο μπαμπούλας. Είναι που η αγάπη είναι μεγαλύτερη για τον εααυτό μας παρά για τους άλλους. Είναι που είμαστε άνθρωποι ρε γαμώτο...
Η ζωή που περνά και χάνεται
η ζωή περνά και χάνεται
κι η στιγμή που ποτε δεν πιάνεται
η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου
μια στιγμή και ειμαι μονος μου
μια στιγμή κι ας με λιώνει ο πόνος μου ματια μου...
με προλαβε η jacki αυτο ακριβως ειχα σκοπο να αφησω κι εγω σαν σχολιο!
"ποιες λεξεις μεσα σου σαπιζουν και δεν θελουν να βγουν...
ποια ελπιδα σ'οδηγει στην πιο γλυκια αυταπατη...
ποιος ψεμα σε τραβαει στην αληθεια κοντα...
πες μου ποιον φοβο αγαπησες παλι..."
νεραιδενια φιλακια λακη μου!!!
Ένα βήμα, μία λέξη, μια αγκαλιά...
Τόσο απλή, μα τόσο σύνθετη μέσα μας η απόφαση για αυτό το βήμα, τη σωστή λέξη, τη σφιχτή αγκαλιά!
Ευχαριστώ πολύ, να είστε πάντα καλά!
τίποτα δεν χάνεται, κι αν έτσι κάποιες φορές μοιάζει, μας αφήνει τα σημάδια του, να συνεχίσουμε με μνήμες με όνειρα με ελπίδες με γνώση
και η ζωή όπως και ο χρόνος συνεχίζεται όπως και τα σημάδια τους
Απολογούμαι για μία ακόμη φορά που απαντώ μαζικά και γενικόλογα, με μια ταπεινή ευχαριστία για τις επισκέψεις σας, αλλά ο ελεύθερός μου χρόνος γίνεται όλο και πιο λίγος (σύντομα θα μάθετε το γιατί). Να'στε καλά:)
Δημοσίευση σχολίου