Στον απόηχο μιας παρουσίασης

Το κοινό. Μπροστά- μπροστά η φίλη συγγραφέας Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου
Ο Νικόλας Θεοφάνους

Ελένη Σιούφτα και Μαρία Έκτορος

Οι παρουσιάσεις βιβλίων δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για πρωτάρηδες σαν κι εμένα. Ωστόσο, στο τέλος-τέλος ίσως να μην αποτελούν παρά μια μοναδική στο είδος της σχολή: αυτή της διαχείρισης του άγχους. Ενός άγχους που τελικά εκτονώνεται αφήνοντάς σε ν’ αναπνεύσεις ξανά, να χαμογελάσεις πλατιά αφού όλα τα κακά που προφήτευες δεν ήρθαν, αφού όλα πήγαν καλά – καλύτερα κι απ’ ό,τι έλπιζες, ή ίσως και όχι.
Σαν ένα νόμισμα με δύο διαφορετικές όψεις ήταν η προχθεσινή εκδήλωση, την οποία τώρα μπορώ και αντικρίζω με πιο καθαρό βλέμμα, με πιο γαλήνιο μυαλό. Στην αρχή ήταν η αγωνία, η ανυπομονησία, η μερική απογοήτευση. Κι ύστερα ήρθε η ποίηση, η συγκίνηση, το μεγαλείο μιας μοναδικής για σένα στιγμής. Και στο τέλος, η αμηχανία – του νομίσματος η κόψη, η αθέατη όψη. Η αμηχανία του να στέκεσαι μπροστά από ένα, ολιγάριθμο έστω κοινό, και να μην ξέρεις τι να πεις. Τα λόγια να φτάνουν στα χείλη σου και να μη βρίσκουν εύκολα διέξοδο. Να κοιτάς αυτούς τους φίλους που ανέλαβαν να «σε φωτίσουν» και να μη βρίσκεις λέξεις αρκετά δυνατές, αναγκαία επουσιώδεις για να τους ευχαριστήσεις. Κι όλο να σκέφτεσαι: δεν μου αξίζει αυτό… δεν μου αξίζει αυτό… Αλλά να μην το λες.
Κι ύστερα η επαφή. Η επαφή με ανθρώπους άγνωστους, με τους οποίους ωστόσο πολλά σε δένουν: κοινά ενδιαφέροντα, παρόμοιες αγωνίες, η αγάπη για το θαύμα των λέξεων και των έντονων συναισθημάτων. Τυχερός είμαι, σκέφτεσαι, καθώς με ταραχή υπογράφεις το ένα μετά το άλλο τα αντίγραφα του βιβλίου – πολύ τυχερός: για την ευλογία και την κατάρα της συγγραφής, για τους φίλους που έχεις, γι’ αυτούς που νιώθεις απ’ τη μια στιγμή στην άλλη πώς απέκτησες.
Έγινε το πρώτο βήμα, το πιο δύσκολο. Κάποια άλλα θα ακολουθήσουν…

Ευχαριστίες:
Στην Ελένη Σιούφτα. Οργάνωσε την εκδήλωση, μίλησε για το βιβλίο, έγραψε και τραγούδησε δυο κομμάτια εμπνευσμένα απ’ αυτό. Πάντα ψηλά, φιλαράκι, πάντα ψηλά!
Στην Μαρία Έκτορος: Διάβασε αποσπάσματα. Με τη βελούδινη φωνή της έδωσε σάρκα και οστά στις Γυναίκες της συγνώμης. Ταπεινά σ’ ευχαριστώ, άγνωστη!
Στον Νικόλα Θεοφάνους: Μελοποίησε τα τραγούδια, είπε κάποια άλλα, μας ταξίδεψε με τις μουσικές του. Ήσουν υπέροχος, άνθρωπέ μου!
Στα παιδιά του Ανεμοδείκτη στη Λευκωσία: Πάντα φίλοι. Πάντα καλά!