Κι αν ήταν αλήθεια...

Αγαπημένε μου Άρθουρ,
Όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, ξέρω πως κάπου βαθιά μέσα σου θα είσαι θυμωμένος μαζί μου, επειδή σου έπαιξα αυτό το βρώμικο παιχνίδι. Άρθουρ, αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα και συνάμα η διαθήκη της αγάπης μου.
Η ψυχή μου πετάει με όλη την ευτυχία που μου έδωσες. Η ζωή είναι υπέροχη, Άρθουρ. Μόνο όταν απομακρύνεται στις μύτες των ποδιών το αντιλαμβάνεται κανείς, αλλά τη ζωή τη γεύεται κανείς καθημερινά.
Κάποιες στιγμές μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τα πάντα, μην κατεβάσεις ποτέ τα χέρια, καρδιά μου. Από τη μέρα που γεννήθηκες βλέπω αυτό το φως στα μάτια σου, αυτό που σε κάνει ένα αγόρι διαφορετικό από τα άλλα. Σε είδα να πέφτεις και να σηκώνεσαι σφίγγοντας τα δόντια, εκεί όπου κάθε παιδί θα είχε κλάψει. Το κουράγιο αυτό είναι η δύναμή σου αλλά συνάμα και η αδυναμία σου. Πρόσεχε, οι συγκινήσεις φτιάχτηκαν για να μοιράζονται, η δύναμη και το κουράγιο είναι όπως δυο μπαστούνια που μπορούν να στραφούν ενάντια σ’ αυτόν που τα χρησιμοποιεί άσχημα. Οι άντρες έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να κλαίνε, Άρθουρ, οι άντρες γνωρίζουν κι αυτοί την οδύνη.
Από εδώ και στο εξής δε θα βρίσκομαι εδώ για να απαντώ στις ερωτήσεις σου. Ήρθε η στιγμή που πρέπει να γίνεις ένας μικρός άντρας.
Στο μεγάλο περίπλου που σε περιμένει μη χάσεις ποτέ την παιδικότητα από την ψυχή σου, μην ξεχάσεις ποτέ τα όνειρά σου. Θα είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξής σου, θα σχηματίσουν τη γεύση και την οσμή των πρωινών. Θα γνωρίσεις μια άλλη μορφή αγάπης απ’ αυτή που έχεις για μένα. Όταν έρθει αυτή η μέρα, μοιράσου τη μ’ αυτή που θα αγαπήσεις. Τα κοινά όνειρα είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις. Η μοναξιά είναι ένας κήπος όπου η ψυχή μαραίνεται, τα λουλούδια που φυτρώνουν εκεί δεν έχουν μυρωδιά.
Η αγάπη έχει μια υπέροχη γεύση, να θυμάσαι πως πρέπει να δώσεις για να λάβεις. Να θυμάσαι πως πρέπει να είσαι ο εαυτός σου για να μπορέσεις να αγαπήσεις. Έχε εμπιστοσύνη στο ένστικτό σου, να είσαι πιστός στη συνείδηση και στη συγκίνηση, ζήσε τη ζωή σου, έχεις μία μονάχα. Στο εξής είσαι υπεύθυνος του εαυτού σου κι αυτών που θα αγαπήσεις. Να είσαι άξιος, αγάπα, μη χάσεις αυτό το βλέμμα που μας ένωνε τόσο όταν μοιραζόμασταν τις αυγές. Θυμήσου τις ώρες που περάσαμε φροντίζοντας τα τριαντάφυλλα, παρατηρώντας το φεγγάρι, μαθαίνοντας το άρωμα των λουλουδιών, ακούγοντας τους θορύβους του σπιτιού για να τους καταλάβουμε. Πρόκειται για πράγματα απλά, ίσως ξεπερασμένα, αλλά μην αφήσεις ποτέ τους πικρόχολους ανθρώπους να διαστρεβλώσουν αυτές τις στιγμές που είναι μαγικές γι’ αυτόν που ξέρει να τις ζήσει. Οι στιγμές αυτές έχουν ένα όνομα, Άρθουρ, «έκσταση», και από σένα εξαρτάται να είναι η ζωή σου έκσταση. Είναι η πιο μεγάλη νοστιμάδα του ταξιδιού που σε περιμένει.
Μικρέ μου, σε αφήνω. Κρατήσου σε τούτη τη γη που είναι τόσο όμορφη. Σ’ αγαπώ, ήσουν ο λόγος για τον οποίο ζούσα. Ξέρω πως κι εσύ με αγαπάς. Φεύγω με ήσυχο το πνεύμα. Είμαι περήφανη για σένα.

Η μαμά σου

Από το υπέροχο μυθιστόρημα του Μαρκ Λεβί που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Η εικόνα κλεμμένη από εδώ...