Ένα σημείωμα…

Περνάνε τα χρόνια, αλλάζουν οι καιροί, και μαζί τους αλλάζουμε κι εμείς. Κάνουμε πράγματα που ούτε καν θα φανταζόμασταν, προδίδουμε κατ’ επανάληψη τα πιστεύω μας, ανεβαίνουμε σε κορυφές και πέφτουμε με πάταγο, χάνουμε τον εαυτό μας και τον ξαναβρίσκουμε.
Σαν τον τροχό της ρουλέτας είναι η ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια, κι αυτό είναι ακριβώς που της δίνει αξία.
Όταν είμαστε μικροί λέμε: «Όταν μεγαλώσω θέλω να κάνω αυτό… να κάνω εκείνο… να κάνω το άλλο…», μα η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγοι ξέρουν σε τέτοια ηλικία τα Θέλω τους. Τα Θέλω αλλάζουν κι αυτά με τον καιρό, ακριβώς όπως και τα Μπορώ.
Το ξέρω ότι η ζωή δε θα είχε σχεδόν καμία αξία δίχως τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μας, χωρίς τα όνειρα, αλλά όπως ανακαλύπτω με μια δόση έκπληξης κάθε μέρα, τα μεγαλύτερα ίσως όνειρα είναι αυτά που δεν κάναμε, τα μεγαλύτερα σχέδια αυτά που δεν καταστρώσαμε, αλλά πραγματοποιούμε.
Ερχόμενος πριν λίγες μέρες για μια ακόμη φορά στην Τσιανγκ Μάι είχα συγκεκριμένα σχέδια στο μυαλό μου. «Θα κάνω αυτό… Θα κάνω εκείνο… Και θα κάνω κι εκείνο…» σκεφτόμουνα. Τελικά ένα τηλεφώνημα και μια τυχαία συνάντηση, μου ανέτρεψαν όμορφα κι ουσιαστικά τα σχέδια, μου άλλαξαν το δρόμο, χωρίς να μου αλλάξουν πορεία. Ίσως να συνέβηκε τελικά αυτό ακριβώς που χρειαζόμουνα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ. Το τι ήταν αυτό θα φανεί, λίγο-πολύ ξεκάθαρα, στην πορεία. Μέχρι τότε δεν μπορώ να κάνω τίποτ’ άλλο από το χαίρομαι τη στιγμή και ό,τι έχει να μου προσφέρει αυτή.
Το μέσα μου χορεύει στους ρυθμούς του Τζιμ Μόρισον και των Ντορς:

Take it easy baby, take it as it comes…