Η ιστορία της Μίρας - Ημερολόγια VIII

Σαν τη φλόγα ενός αδύναμου κεριού, κι ανέλπιδου η ζωή μου, κι έτσι έσβησε. Το ίδιο και του αγαπημένου. Όταν τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και του είπα, τον παρακάλεσα να μου πάρει τη ζωή, τον είδα να τρέμει και να τα χάνει. λίγο έλειψε να λιποθυμήσει. Όχι, ούτε και για μια στιγμή δεν το πήρε γι’ αστείο. Με ξέρει καλά, γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα πως όταν λέω κάτι το εννοώ, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κάναμε έρωτα παθιασμένα, ακόρεστα, δίχως αύριο, του χάρισα του κορμιού μου τις ηδονές και της αγάπης μου το αμίλητο φορτίο, προτού του ζητήσω το μοιραίο αντάλλαγμα. Σε λίγες ώρες θα φύγω από τούτη τη γη, θ’ αφήσω για πάντα πίσω μου αυτή τη ζωή, που μου πρόσφερε τόσο λίγα και μου πήρε τα πάντα. Θα κάνει αυτό που του ζητώ ο Δημήτρης. Δεν έχει κι άλλη επιλογή. Με αγαπάει τόσο πολύ που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ωστόσο, λυπάμαι… Όχι, δεν τον λυπάμαι. Λυπάμαι επειδή τον πλήγωσα. το είδα αυτό στο ραγισμένο του βλέμμα. Σαν του ζήτησα να με σκοτώσει, είδα και τον ίδιο να κατεβαίνει στον Άδη. Αλλά… Αλλά, θέλω να πεθάνω, πολύ. Ίσως να μη θέλησα τίποτ’ άλλο στη ζωή μου όσο αποζητάω τώρα το θάνατο, τον άγγελο του ελέους. Θέλω να πεθάνω προτού χάσω και τη στερνή χαρά μου. Και θέλω να συναντήσω το τέλος μέσα από τα χέρια της μοναδικής μου αγάπης, του μόνου άνθρωπου τον οποίο μπορώ ακόμη να πιστεύω και να εμπιστεύομαι. Θα το κάνουμε να μοιάζει σαν αυτοκτονία. θ’ αφήσω ακόμη και σημείωμα για τους πλήθιους λόγους που με οδήγησαν σ’ αυτήν. Θα στήσω μια ολόκληρη παράσταση σε αλλόκοτο σκηνικό, με δύο μόλις πρωταγωνιστές και τους ίδιους θεατές. Και της ζωής μου το παράλογο έργο θα φτάσει στο αποκορύφωμά του στην τελευταία πράξη. Πάντα ήμουνα κακός ηθοποιός στην ταινία της ζήσης, σαν σκηνοθέτης ίσως πετύχω. Ίσως καταφέρω να δώσω ένα επιτυχημένο, αλλά όχι ευτυχισμένο τέλος, στη φάρσα που υπήρξε η ζωή μου. Όσο για το Δημήτρη, ελπίζω να αντέξει, ο καλός μου, και να μη σπάσει. Ελπίζω να βρει το κουράγιο να συνεχίσει να ζει. Το ξέρω ότι είναι πολύ αυτό που του ζητάω, και άλλο τόσο εγωιστικό, αλλά είμαι δειλή. Δειλή! Δεν μπορώ να βάλω τέλος στη ζωή μου από μόνη μου, τον χρειάζομαι. Αν έμενα μαζί του δε θα ήμουνα παρά μια ζωντανή-νεκρή, που δε θα μπορούσε να του προσφέρει άλλο τίποτα παρά περισσότερο πόνο. Φεύγοντας του αφήνω τουλάχιστον ένα ροκανίδι ζωής, την ελπίδα να αγαπήσει ξανά. Το κορμί του θα είναι το τελευταίο πράγμα που αυτά, τα πρόωρα γερασμένα μου δάχτυλα, θ’ αγγίξουν, κι η ανάσα του θα είναι ο στερνός ήχος που θα φτάσει στ’ αυτιά μου. Θα πεθάνω μες στη ζεστασιά της αγάπης του, θα φύγω, φαντάζομαι, μ’ ένα κρυφό χαμόγελο στα χείλη. νιώθοντας πως ναι, η δόλια μου μικρή ζωή άξιζε για κάποιον κάτι. Θα τον αφήσω μ’ ένα φιλί και τα στερνά της αγάπης λόγια. λόγια αληθινά, όσο και ο πόνος που για χρόνια και χρόνια ποτίζει το κορμί και την ψυχή μου. μα και με μια σιωπηλή ευτυχία για το πολύ, που για τόσο λίγο ζήσαμε. Μακάρι να γινόταν μέσα από τις στάχτες μου να ξεπηδούσε η φλόγα μιας καινούριας ζωής…

Συνεχίζεται

Η εικόνα κλεμμένη από εδώ