Της ζωής της αποκόμματα

Οι τυφώνες της σκέψης της την παρασύρουν από το ένα μέρος στο άλλο,
από τη μια θλίψη στην επόμενη,
από το ένα λειψό χαμόγελο σ’ αυτό που το ακολουθεί,
το ακόμη φτωχότερο.
Θα πάρει και πάλι στα χέρια της τους θησαυρούς που της έστειλε
και θα βαλθεί να διαβάζει ξανά και ξανά την κάθε ματωμένη σελίδα τους.
Θ’ αφήσει για μια ακόμη φορά τον εαυτό της ελεύθερο
να κλάψει όπως δεν έκλαψε ποτέ,
και μέσα από εκείνους να νιώσει ότι ποτέ δεν ένιωσε.
Θα ψάξει να βρει ανάμεσα στις γραμμές
τις διακριτικές τους ανάσες,
να αφουγκραστεί ξανά τους ερωτικούς τους ψίθυρους.
Θα νιώσει τη ζήλια να φουντώνει μέσα της και πάλι
σαν άγριο κύμα,
και να σβήνει σαν απόηχος μιας γαληνεμένης θάλασσας
σε κάποια μυστική ακρογιαλιά.
Θα κλέψει δίχως ενοχές τις ζωές τους
και θα τις αφομοιώσει, θα τις κάνει δικές της.
Κι έτσι θα βρεθεί στην κάμαρά τους τη μικρή,
και θ’ αντικρίσει μέσα από τα δικά τους μάτια
το θάνατο και τον έρωτα.
Θα γίνει, για όσο κρατήσει η ανάγνωση, κάποια άλλη.
κάποια που είναι γυναίκα και παιδί,
πηλός και δημιουργός,
ένα πλάσμα αλλόκοτο που ξεχειλίζει από αισθήσεις,
κάποιων άλλων ψυχών η αλήθεια, το όνειρο και η ζωή.
Θα χωθεί και θα χαθεί μέσα στη φλόγα τους.