Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Στα όρια της σιωπής

Πόσα πρόσωπα να έχει τάχατες η θλίψη;
Πόσες αλήθειες μπορούν να κρυφτούν στα στεγανά της σιωπής;
Πόσο μπορεί ο πόνος του ενός να μοιάζει με του άλλου;
Από τι τρέχουμε πάντα για να κρυφτούμε;
Και τι να προλάβουμε;
Πώς μπορεί να το δικό σου σωστό να μην είναι και δικό μου;
Γιατί έχουμε πάντα έτοιμες τις απαντήσεις
στις ερωτήσεις που κανείς ποτέ δεν μας έθεσε;
Είναι το σκοτάδι που φοβόμαστε πιότερο ή το φως;
(το φως που αναδεικνύει τους φόβους μας)
Πότε ήταν η τελευταία φορά που τολμήσαμε να
κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα;
Και πότε για στερνή φορά ομολογήσαμε κάποιο λάθος;
Οδηγηθήκαμε ποτέ στα όρια της σιωπής
ή
πάντοτε μέσα σε λέξεις περιττές αναζητούσαμε
τη χαμένη ουσία μας;

5 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Άλλοτε ένα και άλλοτε πολλά, τα πρόσωπα της θλίψης και η σιωπή άλλοτε φωνάζει και γρατσουνά τους τοίχους και άλλοτε σ΄αφήνει μετέωρο.
Απάντήσεις σε όλα τα ερωτήματα σου υπάρχουν πολλές μα μια είναι η ουσία, η θέληση μας!

Καλό απόγευμα

Aceras Anthropophorum είπε...

Μπορεί αυτές οι περιττές λέξεις τζιαι να χρειάζουνται για να κρύψουν την θλίψη, μέχρι να μπορέσει ο λαφαζάνης να αντέξει να την κοιτάξει. Μπορεί?

Λεμέσια είπε...

Με τις σιωπές, μπορεί κανείς να λέει πολλά...Φτάνει να υπάρχουν γύρω άνθρωποι, που να είναι σε θέση να τις αφουγκράζονται...

dokisisofi είπε...

polla
mia
poli
apo mas
den mporei
den tis exoume
to imifws
prin ena lepto
prin miso lepto
nai
kai pali nai

dokisisofi είπε...

to kai ti na prolavoume, prepei na tro skeftw akoma,to dinw lefko