Η Σώτη στο FNAC

Πήρα την πιο πάνω πρόσκληση από τη Σώτη Τριανταφύλλου και την "αναμεταδίδω".
Κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε τις πληροφορίες, μια και εδώ δεν διακρίνονται καθαρά.

Τσαντισμένη Ντόρις

Η Ντόρις Λέσινγκ τώρα που πήρε το Νόμπελ είπε να ξεσπαθώσει, κι έτσι με κάθε ευκαιρία παίρνει το λεκτικό της τουφέκι και πυροβολεί. Αντιγράφω από την Καθημερινή:

ΑΙΣΘΗΣΗ έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις της πρόσφατα βραβευθείσας με Νόμπελ Βρετανίδας συγγραφέως, Ντόρις Λέσινγκ, στην εφημερίδα «El Pais», όπου συνέκρινε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου με τις επιθέσεις του ΙΡΑ στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν τρομερή, όμως αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του ΙΡΑ, αυτό που συνέβη στους Αμερικανούς δεν ήταν τόσο τραγικό», ανέφερε η κ. Λέσινγκ στην ισπανική εφημερίδα. Δήλωσε μάλιστα πως «ορισμένοι Αμερικανοί θα με θεωρήσουν τρελή. Πέθαναν πολλοί άνθρωποι, δύο διάσημα κτίρια κατέρρευσαν, όμως δεν ήταν τόσο τραγικό ή τόσο ξεχωριστό όσο νομίζουν. Είναι αφελής άνθρωποι, ή προσποιούνται ότι είναι».

Στη συνέχεια είπε επίσης: «Ξέρετε τι ξεχνούν οι άνθρωποι; Ότι ο ΙΡΑ επιτέθηκε με βόμβες κατά της κυβέρνησής μας. Σκότωσε πολλούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου των Συντηρητικών, στο οποίο συμμετείχε και η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι άνθρωποι ξεχνούν».
Ωστόσο, στη συνέχεια υπήρξε ιδιαίτερα επικριτική για την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου. «Πάντα μισούσα τον Τόνι Μπλαιρ, από την αρχή» δήλωσε στην El Pais η Λέσινγκ και συνέχισε: «Πολλοί από εμάς μισούσαμε τον Τόνι Μπλαιρ, νομίζω ότι ήταν μια σκέτη καταστροφή για τη Βρετανία και υποφέραμε για πολλά χρόνια. Το είχα πει και όταν είχε εκλεγεί: Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας μικρός showman, ο οποίος θα μας προκαλέσει πολλά προβλήματα και το έκανε».
"Όσο για τον Μπους, είναι η συμφορά του κόσμου», πρόσθεσε η Βρετανίδα συγγραφέας. «Όλοι έχουν κουραστεί από αυτόν τον άνθρωπο. Είτε είναι ηλίθιος, είτε πολύ έξυπνος, παρότι θα πρέπει να θυμάστε ότι είναι μέλος μίας κοινωνικής τάξης, η οποία κέρδισε από τον πόλεμο».
Από την κριτική της Λέσινγκ δεν γλύτωσε και το Ιράν, στο οποίο έμεναν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι γονείς της. «Μισώ το Ιράν, μισώ την ιρανική κυβέρνηση. Είναι μία σκληρή και διαβολική κυβέρνηση», δήλωσε κατηγορηματικά.
"Κοιτάξτε τι συνέβη στον πρόεδρό τους στη Νέα Υόρκη, τον αποκάλεσαν διαβολικό και σκληρό στο Πανεπιστήμιο Columbia. Φανταστικό! Έπρεπε να του πουν περισσότερα! Κανείς δεν του ασκεί κριτική, εξαιτίας του πετρελαίου», κατέληξε η κάτοχος του Νόμπελ.

Το ζόρι

Όπως αντιλήφθηκα σήμερα, για μια ακόμη αφορά -δε βγαίνει νόημα, αλλά ας είναι- το πιο δύσκολο δεν είναι να γράψεις ένα βιβλίο, αλλά να το μεταφράσεις ή ακόμη και να το επιμεληθείς.
Η συγγραφή μπορεί πολλές φορές να σου έρχεται εύκολα, αβίαστα, μπορεί ένα βιβλίο να γράφεται σχεδόν από μόνο του και να μη σε κουράζει, αλλά δε συμβαίνει το ίδιο με τη μετάφραση, όπου είσαι υποχρεωμένος να δίνεις πάντα το καλύτερό σου εαυτό, σαν διαμεσολαβητής ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη. Μια βιαστική και κακή μετάφραση μπορεί να καταστρέψει ένα βιβλίο, ενώ ένα μέτριο βιβλίο μπορεί να ωφεληθεί από μία καλή μετάφραση.
Το ίδιο, αλλά σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και σε ό,τι αφορά την επιμέλεια ή/ και τη διόρθωση ενός χειρόγραφου. Εδώ και δυο-τρεις μέρες ασχολούμαι με κάτι σχετικό -το βιβλίο είναι γνωστής ελληνίδος συγγραφέως και θα κυκλοφορήσει σύντομα στη Λευκωσία- και δεν μπορώ να πω ότι περνώ και πολύ καλά. Όχι πως υπάρχουν αρκετά λάθη στο χειρόγραφο –για να πω την αλήθεια ελάχιστα είναι- αλλά να, όταν είσαι τελειομανής δεν είναι καθόλου εύκολο να τα βγάλεις πέρα με τέτοιο έργο. Όλο και κάποιο πως -με τόνο ή χωρίς- σου ξεφεύγει, όλο και κάποιο ό,τι αντί ότι, όλο και κάποια παύλα, και πάει λέγοντας. Στην ουσία πρόκειται για μια λίγο ψυχοφθόρα, αλλά εξαιρετικά χρήσιμη διεργασία, αφού σου παρέχει τις βάσεις για να γίνεις καλύτερος στο (συγγραφικό σου, αν υπάρχει) μέλλον.
Με λίγα λόγια, εκείνο που θέλω να πω είναι πως, έχω αρχίσει να κοιτώ μ’ ένα μάτι συμπάθειας και θαυμασμού τους αφανείς εκείνους ήρωες, που κρύβονται πίσω από τα βιβλία που διαβάζουμε, αφού πονοκεφαλιάζουν καθημερινά, ώστε εμείς να έχουμε ήσυχα τα πεινασμένα μας για καλή λογοτεχνία μυαλά.

Αδιέξοδα

Θα ’βγαινε μόνη ετούτη τη νύχτα, αυτή με τον εαυτό της. Βάφει λίγο τα χείλη, βάζει μολύβι πάνω στους κύκλους των χαραγμένων ματιών.
Ελπίζει να βρει κι απόψε κάποιον. Κάποιον για να περάσει καλά, ε, κι αν προκύψει κι ένα καλό κρεβάτι μετά, αυτό καθόλου δε θα τη χαλάσει. Δε το επιδιώκει ποτέ άλλωστε, απλά αφήνει τα πράγματα να συμβούν.
Όσο για αγάπες κι έρωτες δεν έχει χώρο στη ζωή της. Όχι πως δε νιώθει την ανάγκη να ερωτευτεί, ν’ αγαπήσει αληθινά, αλλά να, οι άντρες στο τέλος τέλος τη χαλούν. με τις ζήλιες τους, τις απαιτήσεις και τις ιδιοτροπίες τους, με τους εγωισμούς τους. Έτσι κι αυτή κάποτε είπε: Ως εδώ και μη παρέκει!

Πέρασαν δύο σχεδόν χρόνια που είναι μόνη, χωρίς δηλαδή μόνιμο σύντροφο στη ζωή της και η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθει και τόσο άσχημα γι’ αυτό. Της αρέσει να φλερτάρει ασύστολα, να κάνει έρωτα δίχως σκέψεις για το αύριο. Μια ζωή την έχουμε.
Συνήθως βγαίνει με μεγάλες αντροπαρέες απ’ τη δουλειά και όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Όχι, δε θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα όμορφη, αλλά είναι ευγενική και πρόσχαρη και γι’ αυτό ελκυστική. Την ίδια ώρα, όμως, τρομάζει τους άντρες, αφού δε μοιάζει καθόλου με μία συνηθισμένη γυναίκα. Δεν μπορούν να εισβάλουν στο μυαλό της και να δουν τι σκέφτεται. Πολλές φορές την παρατηρούν να χάνεται κάπου μέσα της και δεν ξέρουν πως να το ερμηνεύσουν αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι όπου κι αν πάει είναι κάπου αλλού. Ζει μονάχα μέσα στο κεφάλι της και δεν πολυβλέπει, δεν ενδιαφέρεται να δει, τι συμβαίνει γύρω της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ένας στους δυο άντρες που συναντά τη βλέπει σαν κάτι περισσότερο από μια πιθανή ερωμένη. Πορεύεται στη ζωή τυφλή.

Θα βγει μόνη, λοιπόν, απόψε. Θα πάει κάπου, θα πιει, θα τραγουδήσει και θα γελάσει, κι αν όλα πάνε πρίμα θα συνεχίσει το γλέντι στο σπίτι της. Με ποιον δεν ξέρει. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να περάσει καλά, χωρίς πιέσεις και δίχως υποχρεώσεις. Κι ό,τι θέλει ας ξημερώσει η επόμενη μέρα. Τι θα γίνει όμως με το μικρό δειλό ανθρωπάκο που την παρακολουθεί στενά και που δεν τόλμησε ποτέ να της εκμυστηρευτεί τον έρωτά του;

Στην Αν Ενράιτ το Μπούκερ

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ Μπούκερ, ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία του κόσμου, απονεμήθηκε στην ιρλανδέζα συγγραφέα Αν Ενράιτ για το μυθιστόρημά της «The Gathering».«Θεωρήσαμε ότι το βιβλίο αυτό είναι πολυ δυνατό, αλλά και δυσάρεστο και αρκετές φορές οργισμένο», τόνισε ο πρόεδρος της επιτροπής των βραβείων Χάουαρντ Ντέιβις, μετά την επιλογή ενός από τα αουτσάιντερ από τη βραχεία λίστα των υποψηφίων, πού περιελάμβανε το φαβορί Ιαν Μακ Γιούαν (Στην Ακτή) και τους Νίκολα Μπάρκερ, Μοχσίν Χαμίντ, Λόιντ Τζόουνς και Ιντρα Σίνχα.
«Η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη», επισήμανε.«Το βιβλίο ρίχνει μια αυστηρή ματιά στα δεινά μιας ταλαιπωρημένης οικογένειας χρησιμοποιώντας σκληρή και ενδιαφέρουσα γλώσσα», πρόσθεσε ο Ντέιβις μετά τη δίωρη συνεδριάση της επιτροπής για το ποιός θα είναι ο νικητής που θα λάβει και το χρηματικό βραβείο των 50.000 στερλίνων.
Η 45χρονη συγγραφέας τόνισε πως το πνευματικό της έργο αντιστοιχεί με μια δακρύβρεχτη ταινία του Χόλιγουντ. «Οταν οι αναγνώστες παίρνουν το βιβλίο μου ίσως να θέλουν μια χαρούμενη ιστορία που θα τους διασκεδάσει. Σε αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει να το διαβάσουν», είπε χαρακτηριστικά.
Το βιβλίο διηγείται την ιστορία εννιά παιδών της οικογένειας Χέγκαρτι που μαζεύονται στο Δουβλίνο για την κηδεία του αδελφού τους Λίαμ για να ξαναζήσουν ένα σκοτεινό μυστικό της παιδικής του ηλικίας.Ο θεσμός των βραβείων Μπούκερ ιδρύθηκε το 1969 και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο μυθιστόρημα συγγραφέα από τη Βρετανία, την Ιρλανδία και τις χώρες της Κοινοπολιτείας.

Από την Καθημερινή
Για περισσότερα κοιτάξτε στην ιστοσελίδα του Μπούκερ

"Καλοφαγάς" Συγγραφέας

Αντιγράφω από την Καθημερινή:

ΕΝΑΣ Μεξικανός συγγραφέας, ο οποίος ασχολείτο με τη Μαγεία κι έγραφε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Καννιβαλικά Ένστικτα», τηγάνισε κι έφαγε κομμάτια από την πρώην φίλη του, την οποία είχε πρώτα στραγγαλίσει, ανακοίνωσαν χθες οι διωκτικέ αρχές.Η αστυνομία εισέβαλε στην κατοικία του Χοσέ Λούις Κάλβα την περασμένη εβδομάδα κι ανακάλυψε ένα πιάτο με τηγανιτή ανθρώπινη σάρκα πάνω στο στρωμένο τραπέζι. Επίσης ανακάλυψαν κι άλλα ανθρώπινα τμήματα μέσα στο ψυγείο, καθώς κι ένα κουτί από δημητριακά γεμάτο ανθρώπινα οστά.
Το ακρωτηριασμένο σώμα της 32χρονης Αλεχάνδρα Γκαλεάνα βρέθηκε σε μία ντουλάπα της κρεββατοκάμαρας, τόνισε η εισαγγελία, που πιστεύει πως «είναι απολύτως δικαιολογημένο να υποθέτουμε πως κατανάλωσε ανθρώπινο κρέας».Ο Κάλβα τραυματίσθηκε, πέφτοντας από το μπαλκόνι του, στην προσπάθεια να διαφύγει την σύλληψη, όταν η αστυνομία εισέβαλε διά της βίας στο διαμέρισμά του. Η μητέρα της Γκαλεάνα είχε καταγγείλει την εξαφάνισή της προ δύο εβδομάδες και υποπτευόταν ότι ο σύντροφος της κόρης της εμπλεκόταν σ' αυτήν.
Η αστυνομία υποπτεύεται πως ο Κάλβα εμπλέκεται στον στραγγαλισμό και τον ακρωτηριασμό άλλων δύο γυναικών την τελευταία διετία, τονίζουν οι αρχές. Το ένα από τα δύο θύματα, η Βερόνικα Μαρτίνες, είχε συζήσει με τον Κάλβα πριν τον θάνατό της. Ο Κάλβα, που νοσηλεύεται τραυματισμένος στο νοσοκομείο, έγραφε βιβλία ποίησης και κέρδιζε τα προς το ζειν πουλώντας τα έργα του στον δρόμο. Ένα ανολοκλήρωτο βιβλίο του, που χειρόγραφά του βρέθηκαν στο διαμέρισμα, έφερε τον τίτλο «Καννιβαλικά Ένστικτα». Το εξώφυλλο έφερε τη φωτογραφία ενός άνδρα που έμοιαζε στον Κάλβα και φορούσε μία μάσκα, ανάλογη μ' εκείνη του Άντονι Χόπκινς στην ταινία «Η σιωπή των Αμνών».
Στο διαμέρισμα, η αστυνομία εντόπισε βιβλία μαύρης μαγείας, και αντίγραφα από ταινίες με ήρωα τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, έναν ιδιοφυή κατ' εξακολούθηση δολοφόνο που έτρωγε τα θύματά του.Μία πρώην σύντροφός του δήλωσε πως ο Κάλβα ήταν ζηλότυπος, κτητικός, πίστευε τυφλά στη μαγεία και πραγματοποιούσε τελετές, καρφώνοντας γλώσσες βοδινού σε ξύλα.

Η Φυγή

Η αναχώρηση.
Μόνο αυτή τελικά έχει σημασία.
Το να φεύγεις.
Αυτό είναι ένα άλλο είδος μαγείας.
Η αναζήτηση.
Ίσως η δικαίωση της ύπαρξης…
Κάποια μέρα φόρεσε ένα σακίδιο στον ώμο
κι έφυγε προς αναζήτηση
των ονείρων της.
Είχε λίγα λεφτά, πολλές σκέψεις και
μια λαχτάρα για την αληθινή ζωή.
Δεν ήξερε τι έψαχνε αλλά,
ούτε κι αν θα το βρει.
Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν η φυγή,
η απόδραση από τη συνήθεια,
απ’ τον ευατό της.
Μετά από αμέτρητα χρόνια περιπλανήσεων
έφθασε σε μια πράσινη χώρα,
κάθησε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο
για να ξαποστάσει και έκλεισε
τα μάτια για πάντα.
Χαμογελούσε.
Το δέντρο εκείνο το αποκάλεσαν:
της Ζωής.

Ουίλλιαμ Μπλέηκ: Ω Ζωή

«Ω ζωή της ιδικής μας άνοιξης! Γιατί μαραίνεται ο λωτός του νερού;
Γιατί μαραίνονται και πέφτουν τα χαμογελαστά παιδιά της άνοιξης;
Α! η Θελ είναι σαν τόξο δροσερό, σα σύννεφο περαστικό,
Ανταύγεια, σκιά μες στον καθρέφτη του νερού,
Κάτι σαν όνειρο παιδιού και σα χαμόγελο μωρού
Φωνή περιστεριού, μέρα φευγάτη και μουσική αέρινη.
Α! ήσυχα θα ξαπλωθώ και ήσυχα θ’ αναπαυτώ
Και ήσυχα θα κοιμηθώ τον ύπνο του θανάτου και ήσυχα θ’ ακούσω τη φωνή
Εκείνου που σεργιάνισε στον κήπο το βραδάκι».

Μετάφραση: Σπύρος Ηλιόπουλος

Στη Ντόρις Λέσινγκ το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Τελικά το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν το πήρε το μεγάλο φαβορί, ο Φίλιπ Ροθ, αλλά η Ντόρις Λέσιγνκ. Αντιγράφω από την Καθημερινή:

ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ντόρις Λέσινγκ από τη Βρετανία απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2007. Η ακαδημία που απένειμε το βραβείο δήλωσε ότι η Λέσινγκ υπήρξε μια «επική συγγραφέας της θυληκότητας, η οποία με σκεπτικισμό, φλόγα και οραματική δύναμη υπέβαλε ένα διχασμένο πολιτισμό σε αυστηρό έλεγχο».
Η απονομή του Νόμπελ συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1,54 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ το Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι το τέταρτο που απονέμεται για φέτος, μετά τα αντίστοιχα της Ιατρικής, Φυσικής και Χημείας. Την Παρασκευή θα απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης.
Στα βιβλία της η Λέσινγκ έχει καλύψει πολλά θέματα και παρά το ότι «Το Χρυσό Ημερολόγιο» την καθιέρωσε ως φεμινίστρια, η ίδια αρνείται επίμονα τον χαρακτηρισμό λέγοντας ότι η γραφή της δε διαδραματίζει πολιτικό ρόλο.
Γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1919, σε περιοχή του σημερινού Ιράν αλλά μεγάλωσε στη Νότια Ροδεσία, τη σημερινή Ζιμπάμπουε, όπου μετακόμισαν οι γονείς της το 1927.Το 1939 παντρεύτηκε τον Φρανκ Γουίσντομ με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, αλλά χώρισε το 1943.
Οι ακραίες πολιτικές της πεποιθήσεις την τράβηξαν στο Βρετανικό Κομμουνιστικό Κόμμα από το οποίο παραιτήθηκε το 1956, την εποχή της εξέγερσης των Ούγγρων. Η σειρά μυθιστορημάτων «Τα Παιδιά της Βίας» που δημοσιεύτηκαν την περίοδο 1952-1969 την καθιέρωσαν ως συγγραφέα και φεμινίστρια στη συνείδηση των αναγνωστών.
Τη δεκαετία του '80, με τη δημοτικότητα της σε πτώση, αποφάσισε να εκδώσει ένα βιβλίο χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, το οποίο όμως απορρίφθηκε αρχικά και εκδόθηκε αργότερα με το κανονικό της όνομα. Άσκησε ευρεία κριτική στην Αφρική, ειδικά σε θέματα διαφθοράς των κυβερνήσεων, ενώ επισκέφτηκε τη Νότια Αφρική το 1995, μετά την πτώση του Άπαρτχαιντ.
Το βιβλίο της «Ο Καλός Τρομοκράτης» θεωρείται από τα πιο αντιπροσωπευτικά της έργα από άποψη αναγνωσιμότητας. Τα τελευταία χρόνια έγραψε αρκετά βιβλία επιστημονικής φαντασίας, ενώ διεκδικεί τον τίτλο του γηραιότερου ανθρώπου που διατηρεί δική της σελίδα στο MySpace.

Επισκεφθείτε την προσωπική της ιστοσελίδα

Το Νόμπελ, ο Ροθ κι ο φλύαρος Ρούσντι

Θα ανακοινωθεί αύριο το μεσημέρι το όνομα του συγγραφέα/ ποιητή, που θα τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Απ’ ό,τι διαβάζω ανάμεσα στα φαβορί βρίσκεται και ο Φίλιπ Ροθ, ένας από τους καλύτερους αμερικανούς συγγραφείς.
Τον Ροθ τον πρωτογνώρισα μέσα από ένα σχετικά πρόσφατο βιβλίο του, το Human Stain, αν και πριν απ’ αυτό είχα προλάβει να διαβάσω και μια νουβέλα, που ουσιαστικά «δολοφονήθηκε» στην ελληνική μετάφραση. Η μετάφραση αυτή λίγο έλειψε να σταθεί... μοιραία στη σχέση μου με το συγγραφέα, αφού μετά που τη διάβασα σκεφτόμουνα ότι αυτός δεν «ήταν παρά ένας πολυδιαφημισμένος αμερικανός» και τίποτ’ άλλο.
Κάποιες ευτυχείς συγκυρίες, ωστόσο, έφεραν στα χέρια μου το Ανθρώπινο Στίγμα στα αγγλικά, κι από τότε ερωτεύτηκα τον κόσμο του Ροθ, που δεν είναι και τόσο ανάλαφρος.
Οι εμμονές του είναι λίγο πολύ γνωστές και δεν είμαι εγώ προσωπικά ο αρμόδιος για να τις αναλύσω. Απλά θέλω να πω, έχοντας πια διαβάσει καμιά δεκαριά βιβλία του, πως απολαμβάνω όσο οτιδήποτε άλλο το ισοπεδωτικό του χιούμορ, αλλά και την πυκνή σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, που με όλα τα πάθη και τα λάθη τους είναι στην πλειοψηφία τους συμπαθείς και ανθρώπινοι.
Αυτά για το Ροθ.
Ετούτες τις μέρες διαβάζω το Shalimar the Clown του διάσημου κύριου Σαλμάν Ρούσντι και... τρώω τα νύχια μου. Όχι από την αγωνία, αλλά από την ακινησία. Νομίζω ότι ο εν λόγω συγγραφέας, όσο καλός κι αν είναι, στο συγκεκριμένο βιβλίο, κτυπά τα ρέστα του στη φλυαρία. Ό,τι μπορεί να πει με εκατό λέξεις το λέει με χίλιες, και... όποιον πάρει ο χάρος. Είναι άλλο να διαβάζεις έναν Ντοστογιέφσκι που μπορεί σε μια σκηνή να μιλά για ένα βάζο, που θα σπάσει πολύ μετά, και άλλο να διαβάζεις ένα Ρούσντι, που γράφει για μια δολοφονία, την οποία στο τέλος-τέλος φτάνεις να ξεχάσεις μέσα σ’ ένα λαβύρινθο φλυαρίας. Προφανώς τα γραπτά του τελευταίου δεν τα αγγίζει κανένας επιμελητής.
Τώρα, γιατί το αποθεώνουν οι κριτικοί; Ίσως να μάθω όταν φτάσω, αν τα καταφέρω, στο τέλος του βιβλίου.

Ένα υπέροχο μίλι

Από το Άλφαμπετ Σίτυ της Σώτης Τριανταφύλλου

You are my whole estate
H.D.

Ήρθε μια υπέροχη χρονιά όπου κάθε στιγμή φοβόμουν πως θα γίνει ανάμνηση. Το παρόν κυλούσε στο παρελθόν πριν προλάβω να δω τα θραύσματα, πριν προλάβω να τα εγκαταλείψω. Θυμόμουν τότε που δεν είχα δέρμα, τότε που ανήκα στο πλήθος του Άλφαμπετ Σίτυ, τότε που ανταποκρινόμουν εκεί που έλειπαν οι άλλοι. Έπειτα, οι μέρες έγιναν χρήσιμες, οι νύχτες ακίνητες: όλοι νόμιζαν πως είχα αρχίσει να πιστεύω σε κάτι, πως είχα επιτέλους αποφασίσει να ζήσω μέσα στον κόσμο. Ήμουν ευγενική αλλά ήθελα να φωνάξω, κάθεστε εκεί, με τα μεγάλα σας κεφάλια, περιμένετε πότε θα γίνουν όλοι ίδιοι με σας, πότε θα μάθουν να πίνουν μπουγαδόνερα, ποτέ θα βυθιστούν στην υπεροψία που θεωρείται σοβαρότητα: όλη εκείνη τη χρονιά, έβλεπαν σε μένα ένα ομοίωμα, όχι αυτό που ήμουν. Λογική έχετε, σκεφτόμουν – φαντασία δεν έχετε: σήμερα με θεωρείτε μάγισσα που ανένηψε, αλλά, αν με βρίσκατε τη νύχτα στο δάσος θα με καίγατε. Μου χαμογελάτε γιατί είμαι καλή, δεν κάνω φασαρίες, δεν βρίζω, δεν φτύνω, δεν γρυλίζω: και, παρ’ όλ’ αυτά, δε μας ενώνει τίποτα – έτσι γλυκά κι ανούσια που είναι όλα, κινδυνεύετε να πάτε στον παράδεισο και να βαρεθείτε θανάσιμα. Ναι, ήταν μια υπέροχη χρονιά που έφυγε χωρίς αλλαγή γεωγραφικού πλάτους, σαν ένα όνειρο που διαρκεί περισσότερο απ’ τη νύχτα. Έπειτα, τα κοσμικά συμβάντα παραμορφώθηκαν κι εγώ έφυγα, είπα, θα γυρίσω την άνοιξη – αλλά δεν γύρισα. Δεν γύρισα. Ούτε έμεινα κάπου συγκεκριμένα: γιόρταζα το μεγάλο μαύρο κενό – θυμόμουν που έλεγα στο Γιώργο, Ζούμε σαν τους ήρωες του Φιτζέραλντ, βάφουμε τις πόλεις κόκκινες, ξενυχτάμε μέσα σ’ αυτά τα κατάφωτα, θορυβώδη σπίτια, πίσω απ’ τους ήχους μας περιμένει η σιωπή και το σκοτάδι. Κι είμαστε το ίδιο χαμένοι γιατί γεννηθήκαμε πολύ αργά και μάθαμε ό,τι μάθαμε από διηγήσεις.Ήταν λοιπόν μια υπέροχη χρονιά που έλαμπε μέσα στους νεκρούς καθρέφτες. Ήταν σαν το ποίημα του Πόε στην Άνναμπελ Λη, σαν το πιο μεθυστικό κοκτέιλ φωτός, σαν την αρμονία ενός αιώνιου νότου. Κι όταν έφυγα, αναρωτιόμουν – Ποιος θα μου πληρώνει τα δωμάτια στα ξενοδοχεία, σε ποιον θα τηλεφωνώ με αντίστροφη χρέωση, σε ποιον θα διηγούμαι να ολισθηρά μου όνειρα – κι όμως, επέστρεψα στις βίαιες τελετουργίες, στις εικόνες τις μεταλλαγμένες, επέστρεψα στις μεταβατικές εκείνες ώρες όπου σκουπίζουν το Παρίσι, όπου ανοίγει το Σώστε τα Ρομπότ στην Ανατολική 3η οδό, όπου ανάβουν οι υπέργειες στοές. Θα τη θυμάμαι πάντα αυτή τη χρονιά – σαν το Υπέροχο Μίλι: έγινε αυτό που φοβόμουν – όπου ανοίγει το Σώστε τα Ρομπότ στην Ανατολική 3η οδό έγινε ανάμνηση. Κι εγώ που περίμενα πως οι σκιές θα σκουρύνουν, πως οι νόμοι θ’ ανατραπούν και πως ο χρόνος θα μας καταβροχθίσει, βρέθηκα πάλι κάτω απ’ την πραότητα των ουρανών. Δεν απελπίστηκα – αφού ποτέ δεν είχα ελπίσει.

Όφις και κρίνο

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη

Έλα... κάποια νοσταλγία μυστική λυγίζει την ψυχή μου κι’ ένας πόθος λευκός φωληάζει στα μεγάλα μάρμαρα και με σέρνει. Έλα μαζί μου. Θα ξαπλωθούμε κάτω από τη μαρμαρωμένη αρμονία, θα σμίξομε τα χέρια μας και θάναι κάτω μπροστά μας η πόλη η αμαρτωλή και πέρ’ απάνω στα νερά θα βλέπομε πως μαδιούνται οι μενεξέδες στο ηλιόγερμα.
Μαδιούνται οι μενεξέδες στο ηλιόγερμα και τα χρώματα γιορτάζουν εκεί κάτω. Ω Πολυαγαπημένη! λυγίζουν τα γόνατά μου από τον πόθο και στα χείλη μου γιορτάζουν τα φιλιά. Παντοδύναμη η χαρά της ζωής κυλιέται στα στήθη μου. Και την ψυχή μου κερνά η Αγάπη με το μυστικό κρασί των ανοίξεων και των παραληρημάτων.
Ω Πολυαγαπημένη, γιορτάζει η αγάπη μου απόψε κι από τον Κεραμεικό, κύτταξε, ανεβαίνει κι έρχεται η ιερά πομπή, φαιδρά και θορυβώδης – σαν κύμα που ανεβαίνει τραγουδώντας και φιλεί ερωτευμένο τους ώμορφους βράχους.
Ω Αγαπημένη και ω Θεά, σήκω απάνω στα μάρμαρα και χαμογέλασε. Είνε τα μεγάλα Παναθήναια της αγάπης μου. Κ’ είνε τα όνειρά μου ντυμένα στα γιορτάσιμα που εξεκίνησαν από το νεκροταφείο κι εδιάβησαν το Δίπυλο, κι ανεβαίνουν σιγά, σιγά, τον Βράχο τον Ιερό. Κρατούν στα χέρια των ώμορφο και πολύτιμο και τεχνικά υφαμένο τον Πέπλο τον Ιερό. Μέρες και νύχτες έγερναν οι σκέψεις μου, - εργαστίνες ερωτεμένες, - απάνω του και τον κεντούσαν. Κάτω από τα μάγια του φεγγαριού τη νύχτα, μέσα στη φλογερήν αγάπη του ήλιου την ημέρα, έγερναν και τον κεντούσαν.
Ω Αγαπημένη και ω Θεά σήκω απάνω στα μάρμαρα και χαμογέλασε. Η Νίκη κάθεται απάνω στο χέρι Σου. Το κορμί Σου είνε φιλντίσι και λαμποκοπά μέσα στη νύχτα. Και κάτω στα πόδια Σου σωρειάζεται ο μεγάλος όφις – ο υποχθόνιος Θεός που σκορπίζει τ’ αγαθά από τα βάθη της γης. Οι στήλες ανορθώνονται περήφανες και ζωντανεύει η πάλλευκη άνθιση των μαρμάρων κι έρχονται πάλι στο διάζωμα όλοι οι Θεοί και κηρύσσεται πάλι απάνω στις μετόπες ο πόλεμος των Λαπιθών και των Κενταύρων.
Ω χαμογέλασε, ω Ζωή και ω Αγάπη, στο ορφανεμένο αέτωμα και θα γυρίσουν πάλιν οι μαρμαρένιες σκέψεις του Φειδία και η Παρθένα Θεά θα γεννάται πάνοπλη και θάναι γύρω οι Θεοί και θα χαμογελούν...
Διαβάστε το σημερινό αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας στο μεγάλο κρητικό συγγραφέα...

Τραγούδι

Ένας άγνωστος φίλος πήρε ένα παλιό μου διήγημα

και το έκανε τραγούδι.

Διαβάστε εδώ

και ακούστε εδώ

Έρωτας: Το γελοίο και το δέος

Από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη

Ο ξαφνικός άνεμος που σηκώνεται από την αμμουδερή ακτή κουνάει δυνατά τα κλώστινα κλαδιά της ιτιάς. Ρυτιδώνει το νερό και τους κάνει να σφίγγονται περισσότερο ο ένας πάνω στον άλλο. Ευχόσουν να έρθει το φθινόπωρο, να σε γλιτώσει από τριών-τεσσάρων μηνών κάψα. Και ξαφνικά ήρθε. Απόψε με τον άνεμο ήρθε. Σε λίγο θα αρχίσεις να δυσανασχετείς με την ψύχρα. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα λησμονείς, το πόσο σύντομα γίνεσαι αχάριστος.
Φταίει ίσως που τα φθινοπωρινά φύλλα θα σκεπάσουν απόψε την πανσέληνο. Όμως, όσες φορές την εμφανίσουν πίσω από τα μαύρα ξέφτια τους θα τους προσφέρουν θέαμα εξαίσιο. Αποπνιχτικά ωραίο.
- Είσαι η γυναίκα που θα με οδηγήσει να μάθω ποιος είμαι, θα της πει.
- Μην ελπίζεις σ’ αυτό, θα του απαντήσει. Δεν μπορώ...
- Γιατί δεν μπορείς; Εγώ ξέρω.
- Γιατί δεν γνωρίζω ποια είμαι.
- Θα αλληλοβοηθηθούμε, θα της αποκριθεί με σιγουριά.
Ποτέ δεν είπε στη ζωή του κάτι τέτοιο σε γυναίκα άλλη. Με κάθε άλλη, για ένα διάστημα αντάλλασσε αντανακλάσεις ψευδαισθήσεων, κι ύστερα τίποτα. Σκοτάδι, θλίψη, ανία. Για ένα διάστημα ζούσανε την έξαρση των ειδώλων, κι ύστερα τίποτα. Ο χωρισμός. Του έγινε ξανά και ξανά αυτό, με διάφορες γυναίκες. Μονάχα αυτή, στην ακτή, στην ξένη πόλη, με τα μάτια πηγάδια. Πότε ξεχειλίζουν, πότε λιγοστεύουν το νερό, κι εκείνος σκύβει να καθρεφτιστεί στον υγρό τους πυθμένα με ειλικρίνεια. Θα πουν βέβαια κάποια μέρα πως δε θα ξαναϊδωθούν ποτέ. Κι όμως... Όταν θα λέει πως είναι μόνος, θα σημαίνει πως είναι μαζί της.

Θέλω να γράψω...

Θέλω να γράψω…
για ένα πρόσωπο θλιμμένο
χαμένο στον κόσμο του
… για τα χίλια δυο πράγματα που
με σκοτώνουν και μου δίνουν ζωή
… για τη χαρά του να είσαι και τη
λύπη του να μην είσαι εσύ
… για κείνο το τραγούδι που
έκλεψε κάποιο βράδυ την ψυχή μου
… για τους αλλοτινούς φίλους που
γίναν αναμνήσεις στο ποτάμι του χρόνου
… κι ακόμη
για το όμορφο κορίτσι που έψαχνε να
βρει την άνοιξη στο βλέμμα των άλλων
… για το καναρίνι που σταμάτησε να
τραγουδά μόλις το βάλαν στο κλουβί
… για όσα έχασα και δε θα ξαναβρώ
… και για όσα δεν τόλμησα να κάνω.
Μα το μελάνι τελειώνει και τα
φαντάσματα μένουν φαντάσματα.

Νέα Αρχή

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο για την Κ. που μου μάλλον μου στέρησε την Ε.

Για την καφεϊνη δηλαδή, που δίχως αυτή, όπως υποστήριζα, δεν μπορούσα να λειτουργήσω.

Ίσως, όμως, να έκανα λάθος, αφού σήμερα το δόλιο το μυαλό μου πήρε μπρος και άρχισα και πάλι να γράφω.

Για να γίνει ωστόσο αυτό, χρειάστηκε να παρατήσω στη μέση το παλιό μου πόνημα και να πιάσω ένα νέο.

Ελπίζω ετούτο να μου βγει, αλλά, για να πω την αλήθεια, καθόλου δεν ανησυχώ.

Έτσι κι αλλιώς όλα είναι χρήσιμα, όλα με βοηθάνε. Με βοηθάνε να γίνω καλύτερος.

Δεν έχω, λοιπόν, παρά να τα βλέπω σαν ασκήσεις γραφής.

Περάστε, αν θέλετε, μια βόλτα από τα Διηγήματά μου...