Το ζόρι

Όπως αντιλήφθηκα σήμερα, για μια ακόμη αφορά -δε βγαίνει νόημα, αλλά ας είναι- το πιο δύσκολο δεν είναι να γράψεις ένα βιβλίο, αλλά να το μεταφράσεις ή ακόμη και να το επιμεληθείς.
Η συγγραφή μπορεί πολλές φορές να σου έρχεται εύκολα, αβίαστα, μπορεί ένα βιβλίο να γράφεται σχεδόν από μόνο του και να μη σε κουράζει, αλλά δε συμβαίνει το ίδιο με τη μετάφραση, όπου είσαι υποχρεωμένος να δίνεις πάντα το καλύτερό σου εαυτό, σαν διαμεσολαβητής ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη. Μια βιαστική και κακή μετάφραση μπορεί να καταστρέψει ένα βιβλίο, ενώ ένα μέτριο βιβλίο μπορεί να ωφεληθεί από μία καλή μετάφραση.
Το ίδιο, αλλά σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και σε ό,τι αφορά την επιμέλεια ή/ και τη διόρθωση ενός χειρόγραφου. Εδώ και δυο-τρεις μέρες ασχολούμαι με κάτι σχετικό -το βιβλίο είναι γνωστής ελληνίδος συγγραφέως και θα κυκλοφορήσει σύντομα στη Λευκωσία- και δεν μπορώ να πω ότι περνώ και πολύ καλά. Όχι πως υπάρχουν αρκετά λάθη στο χειρόγραφο –για να πω την αλήθεια ελάχιστα είναι- αλλά να, όταν είσαι τελειομανής δεν είναι καθόλου εύκολο να τα βγάλεις πέρα με τέτοιο έργο. Όλο και κάποιο πως -με τόνο ή χωρίς- σου ξεφεύγει, όλο και κάποιο ό,τι αντί ότι, όλο και κάποια παύλα, και πάει λέγοντας. Στην ουσία πρόκειται για μια λίγο ψυχοφθόρα, αλλά εξαιρετικά χρήσιμη διεργασία, αφού σου παρέχει τις βάσεις για να γίνεις καλύτερος στο (συγγραφικό σου, αν υπάρχει) μέλλον.
Με λίγα λόγια, εκείνο που θέλω να πω είναι πως, έχω αρχίσει να κοιτώ μ’ ένα μάτι συμπάθειας και θαυμασμού τους αφανείς εκείνους ήρωες, που κρύβονται πίσω από τα βιβλία που διαβάζουμε, αφού πονοκεφαλιάζουν καθημερινά, ώστε εμείς να έχουμε ήσυχα τα πεινασμένα μας για καλή λογοτεχνία μυαλά.