Θα ανακοινωθεί αύριο το μεσημέρι το όνομα του συγγραφέα/ ποιητή, που θα τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.Απ’ ό,τι διαβάζω ανάμεσα στα φαβορί βρίσκεται και ο Φίλιπ Ροθ, ένας από τους καλύτερους αμερικανούς συγγραφείς.
Τον Ροθ τον πρωτογνώρισα μέσα από ένα σχετικά πρόσφατο βιβλίο του, το Human Stain, αν και πριν απ’ αυτό είχα προλάβει να διαβάσω και μια νουβέλα, που ουσιαστικά «δολοφονήθηκε» στην ελληνική μετάφραση. Η μετάφραση αυτή λίγο έλειψε να σταθεί... μοιραία στη σχέση μου με το συγγραφέα, αφού μετά που τη διάβασα σκεφτόμουνα ότι αυτός δεν «ήταν παρά ένας πολυδιαφημισμένος αμερικανός» και τίποτ’ άλλο.
Κάποιες ευτυχείς συγκυρίες, ωστόσο, έφεραν στα χέρια μου το Ανθρώπινο Στίγμα στα αγγλικά, κι από τότε ερωτεύτηκα τον κόσμο του Ροθ, που δεν είναι και τόσο ανάλαφρος.
Οι εμμονές του είναι λίγο πολύ γνωστές και δεν είμαι εγώ προσωπικά ο αρμόδιος για να τις αναλύσω. Απλά θέλω να πω, έχοντας πια διαβάσει καμιά δεκαριά βιβλία του, πως απολαμβάνω όσο οτιδήποτε άλλο το ισοπεδωτικό του χιούμορ, αλλά και την πυκνή σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, που με όλα τα πάθη και τα λάθη τους είναι στην πλειοψηφία τους συμπαθείς και ανθρώπινοι.
Αυτά για το Ροθ.
Ετούτες τις μέρες διαβάζω το Shalimar the Clown του διάσημου κύριου Σαλμάν Ρούσντι και... τρώω τα νύχια μου. Όχι από την αγωνία, αλλά από την ακινησία. Νομίζω ότι ο εν λόγω συγγραφέας, όσο καλός κι αν είναι, στο συγκεκριμένο βιβλίο, κτυπά τα ρέστα του στη φλυαρία. Ό,τι μπορεί να πει με εκατό λέξεις το λέει με χίλιες, και... όποιον πάρει ο χάρος. Είναι άλλο να διαβάζεις έναν Ντοστογιέφσκι που μπορεί σε μια σκηνή να μιλά για ένα βάζο, που θα σπάσει πολύ μετά, και άλλο να διαβάζεις ένα Ρούσντι, που γράφει για μια δολοφονία, την οποία στο τέλος-τέλος φτάνεις να ξεχάσεις μέσα σ’ ένα λαβύρινθο φλυαρίας. Προφανώς τα γραπτά του τελευταίου δεν τα αγγίζει κανένας επιμελητής.Τώρα, γιατί το αποθεώνουν οι κριτικοί; Ίσως να μάθω όταν φτάσω, αν τα καταφέρω, στο τέλος του βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου