Ναι, αυτό ακριβώς προσπαθούν να μας πουλήσουν τα αμερικανάκια με τα βιβλία του Κρίστοφερ Παολίνι, τον οποίο έσπευσαν να χαρακτηρίσουν μεγάλο συγγραφέα, διάδοχο του Τόλκιν, και άλλα τραγικά. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν τάχουν τετρακόσια οι πέρα του ατλαντικού άσπονδοι φίλοι μας.Εντάξει, το ομολογώ, τα βιβλία του Παολίνι είναι μεγάλα, αλλά μόνο σα μέγεθος, κανονικά τούβλα. Χίλιες σελίδες μετρά στη χαρτόδετη έκδοσή του το “Eldest”, αλλά χίλιες σελίδες... τίποτα. Ένα φλύαρο βιβλίο όπου σχεδόν τίποτα δε συμβαίνει και που θα μπορούσε να κατά τα τέσσερα πέμπτα μικρότερο. Γιατί άλλο είναι να σου αρέσει ο Τόλκιν και άλλο το να είσαι αυτός.
Βασικά αυτό που κάνει ο Παολίνι είναι να κατακλέβει διάφορους μύθους που ξεπήδησαν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και κάποιες γοτθικές ιστορίες και να τους μαγειρεύει ανεπιτυχώς, μέχρι να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, στο Eldest βλέπουμε φτηνά κολπάκια μαγείας, απ’ αυτά που μαθαίνουν οι πρωτοετείς στο Χάρι Πότερ, κάποιες τελετές των ξωτικών που ξεπηδούν κατ’ ευθείαν από τα βιβλία του Τόλκιν, κι ακόμη έναν αδιέξοδο έρωτα ανάμεσα στον ήρωα του Παολίνι και μια γυναίκα-ξωτικό, που παραπέμπει στην ιστορία του Άρχοντα. Για να μην πούμε για τα ονόματα των πρωταγωνιστών που κι αυτά ακόμη είναι «δανεικά» από το «Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη», του Ίρβινγκ Ουάσινγκτον.
Τι απομένει; Μοναχά κάποιες στιγμές μάχης και ένας από μηχανής θεός που έρχεται να σώσει τους αθώους χωρικούς από τον άρχοντα του κακού.
Το τελικό συμπέρασμα φθάνει αβίαστα: Όποιος διάβασε τα βιβλία του Τόλκιν, δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να διαβάσει αυτά του Παολίνι (προηγήθηκε το Εραγκόν και θα ακολουθήσει ένα ακόμη, που θα συμπληρώσει την τριλογία της Κληρονομιάς). Εντάξει, είναι καλογραμμένα, αλλά – το ξαναλέω – πολύ φλύαρα και δεν έρχονται να προσθέσουν τίποτα το καινούριο στην εν λόγω φιλολογία. Το ότι ο συγγραφέας τους είναι πολύ νέος, δεν είναι αρκετή δικαιολογία για το μέγεθος της φούσκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου