Τα τερτίπια της (συγ)γραφής

Πολλοί πιστεύουν πως το να είναι κανείς συγγραφέας είναι κάτι το απλό, το εύκολο. Αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύει το αντίθετο. Η συγγραφή είναι ταξίδι και χαρά, αλλά είναι και πόνος, είναι και άγρυπνα βράδια, είναι και άγχος, είναι και οδυνηρή υπερένταση.
Μερικές φορές το κείμενο σου βγαίνει εύκολα και το χαίρεσαι – όπως ακριβώς συνέβηκε με τη Δεύτερη Ζωή που ανέβασα ολόκληρη στα Διηγήματά μου – χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως δε σε κουράζει, πως δε σε καταβάλλει. Αλλά είναι κάποιες φορές που το κείμενο αρνείται πεισματικά να πάρει μορφή στο χαρτί, που η έμπνευση σ’ εγκαταλείπει, κι ας νιώθεις το μέσα σου να πλημμυρίζει από λόγια και εικόνες.
Η συγγραφή είναι ακριβώς όπως κι η ζωή, ίσως λίγο πιο μοναχική. Έχει τα πάνω και τα κάτω της, τις χαρές και τις λύπες της. Και σ’ ακολουθεί παντού: στα μπαράκια, στους δρόμους, στον ύπνο σου. Γράφοντας ένα βιβλίο νιώθεις πως ζεις έντονα την κάθε μέρα με κάποιους καλούς σου φίλους. Όταν το τελειώνεις, ωστόσο, τα συναισθήματα αλλάζουν – θέλοντας και μη βουλιάζεις σε μια αδικαιολόγητη θλίψη. Λες κι έχασες τους φίλους σου, λες κι εκείνοι φεύγοντας πήραν ένα κομμάτι σου μαζί τους.
Κάποιοι λεν πως η συγγραφή είναι παιχνίδι, κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι αγώνας. Εγώ λέω πως τα πάντα είναι η συγγραφή, όλα και τίποτα...