Η μοναξιά είναι από χώμα

...Όλα μας τα βάσανα απ’ την αλαζονεία μας είναι.
Χωρίς να το θες, άθελά σου, μου κέντριζες την αλαζονεία μου και με φούντωνες. Είναι του έρωτα κι αυτό. Η αλαζονεία είναι ο κύκλος της κόλασης. Καταβροχθίζει τον εαυτό της και αυξάνει. Στεφάνι φλόγινο, καλτσοδέτα που σφίγγει και σφίγγει το λαιμό.
Ο έρωτας έχυνε πετρέλαιο στη φωτιά μου, πυράκτωνε τον εγωισμό μου και πέταγε δράκοντες που κατασπάραζαν τις σάρκες τους.
Να ξεχάσω λοιπόν το εγώ μου για να λυτρωθώ. Το ξέρω.
Πώς το ξεχνάς όμως το εγώ σου όταν κρυώνεις, όταν λιμοκτονείς, όταν διψάς, όταν έχεις φαγούρα, όταν έχεις πονόδοντο; Πόση άγρια άσκηση χρειάζεται και που σε βγάζει;
Κι εσύ άθελά σου με κατέστρεφες.
Άθελά σου!
Μαρτυρικότερο εμπόδιο απ’ αυτό το «άθελά σου» δε βρίσκεται. Ανέλπιδη περίπτωση, αμετακίνητη, βουνό. Έστεκε εκεί και με πλάκωνε, με παρέλυε. Σε προτιμούσα δόλια παρά έτσι. Αν καταλάβαινες τι μου έκανες, ακόμη κι επίτηδες να το έκανες, κάτι θα μπορούσε να γίνει. Να συζητήσουμε, να τσακωθούμε, να σκοτωθούμε. Θα τα βρίσκαμε ίσως. Χίλιες φορές προτιμώ τον έξυπνο κακό παρά τον χαζό καλό...

Ένα μικρό απόσπασμα από ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη. Θαυμάζω την ικανότητά της να γράφει ξανά και ξανά για τα ίδια πράγματα δίχως να γίνεται ποτέ πληκτική.