Ο τρελλός

Ένας τρελλός καθότανε

στην είσοδο απόψε και μιλούσε,

μιλούσε βιαστικά κι' όταν απόσταινε

κάποτε, σκεφτικά χαμογελούσε.

Μιλούσε για τη γνώση, την ονόμαζε

την πρώτη αδυναμία των ανθρώπων.

"Μα θα μιλήσω απόψε κι' ας με δέσουνε,

ξέρω τα μυστικά των άγιων τόπων!

Ξέρω όλο μυστικά και γύρω μου άφοβα

θα τα βροντοφωνήσω πάλι.

Α, ήμουν τρελλός τόσον καιρό που σώπαινα

κι' αυτά μούχουν βαρύνει το κεφάλι.

Φίλε μου νάσαι απλώς πολυλογάς

χωρίς ουσία, θάσαι βάρος.

Φρόντιζε νάσαι ο επικίνδυνος

και μόνος σου να παίρνης θάρρος.

Νάχης καρδιά κι' όλο να ευφραίνεται

μ' αίσθημα και φιλοτιμία,

είνε... να καρτεράς το θάνατο

και νάρθη μια λιποθυμία!!!

Είδες ο φουκαράς ο τζίτζικας

ψόφησε εχτές από ειλικρίνεια.

Τάλεγε αληθινά κ' επίμονα

και μεις τα παίρναμε για γκρίνια.

Στο τέλος έσκασε από ευγένεια

κ' επίσημα κυλίστηκε στο χώμα...

Α φαύλοι, δε θα μου το κλείσετε

ποτέ τ' αχρείο μου το στόμα!"

Και τάλεγε τόσο ήρεμα

τόσο γλυκά η ματιά του εφωτοβόλει,

γελούσε ξαφνικά κ' έτσι χαρούμενα

σα νάταν η καρδιά του περιβόλι!

Ο Τρελλός είναι ένα από τα πλέον ατελή, αλλά και πλέον αγαπημένα μου τραγούδια της Πολυδούρη. Ειδικά οι στίχοι που μιλάνε για το φουκαρά τον τζίτζικα που ψόφησε από ειλικρίνεια για μένα τα λένε όλα. Σαν και κείνον τον τζίτζικα δεν πέθανε άλλωστε και η ποιήτρια; Όχι από ειλικρίνεια βέβαια, αλλά από πλήξη!