Εξωτικό Μύρο

Του Μποντλέρ

Τα μάτια ως κλείνω σε ζεστή φθινοπωριού βραδιά,
μυρίζοντας του ολόθερμου του στήθους σου τα μύρα,
βλέπω να ξετυλίγεται φαιδρή μια ακρογιαλιά,
που ενός ήλιου μονότονου τηνε θαμπώνει πύρα.

Ένα νωχελικό νησί που η γης του εκείνη βγάζει
κάτι δεντριά παράξενα μ’ ολόγλυκους καρπούς,
γυναίκες που τ’ αθώο τους το βλέμμα σε ξαφνιάζει,
κι άντρες με σώματα λεπτά, μα ωστόσο δυνατούς.

Το μύρο σου σε κλίματα με φέρνει μαγεμένα,
σ’ ένα γεμάτο από πανιά κι απ’ άρμενα λιμάνι,
που ακόμη είν’ απ’ τα κύματα του πέλαου κουρασμένα,

και της χλωρής ταμαρινιάς το ξωτικό λουλούδι,
που τα ρουθούνια ο μόσχος του ν’ αδροφουσκώνει κάνει,
μέσα μου με των ναυτικών σμίγεται το τραγούδι.