Να κάθεται εκεί, μονάχη μες στην παρέα των έξι και ν’ αναρωτιέται: «Τι γυρεύω εγώ εδώ;» Οι γύρω της σκιές, οι φωνές απόηχοι, η μοναξιά του πλήθους να την πνίγει. Όλοι να μιλάνε, εκείνη να διαβάζει. Όλοι να μιλάνε, εκείνη να ακούει. Ίσως να ζει μέσα στο κεφάλι της, οι άλλοι, όμως, είναι υδροκέφαλοι.Όχι, δεν το λέει εκείνη αυτό, εγώ το λέω.Στο πρόσωπό της είναι ζωγραφισμένη η καλοσύνη, αυτή ντε, που θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου, στη μοχθηρία του κόσμου.Κάτι σκιάζει της που και που το βλέμμα, κι άλλοτε ανοίγει διάπλατα τα μάτια, λες κι αντικρίζει ένα θαύμα. Χαμένη στο αλλού, κι όμως εδώ, συνένοχη στης καθημέρας την αφόρητη πλήξη.«Αχ, και νάταν όλα αλλιώς,» σκέφτεται. «Αχ, και νάμουν αλλιώς». Αλλά, δεν είναι. Κι έτσι βιώνει κι αυτή τους μικρούς της θανάτους, αναπολώντας μια μελλοντική ζωή. Ο ήλιος έξω λάμπει, μέσα της σκοτεινιάζει. Χαμογελά. Πικρά! Ίσως αύριο όλα να είν’ αλλιώτικα. Ίσως να είναι καλύτερα.Ίσως…Αχ, τελειώσαμε και μ' αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου