Της Σιωπής

Συνήθισε πια τους τρόπους της σιωπής

Κι οι άλλοι απλά δεν τον καταλαβαίνουν.

Τον βλέπουν να κάθεται εκεί γαλήνιος κι αμίλητος

Και τον ρωτούν τι τρέχει,

Γιατί δε μιλάει.

«Τι να τρέχει ρε παιδιά;» απορεί αυτός.

Πώς να τους εξηγήσει ότι τώρα πια δε μιλά

Επειδή δεν έχει τίποτα να πει;

Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, μιλούσε πολύ,

Παραμύθιαζε πολύ, άκουγε λίγο.

Μα εκείνα τα χρόνια πέρασαν για τα καλά.

Τώρα μοναχά μες στη σιγή βρίσκει τη γαλήνη.

Ω, οι άνθρωποι!

Κοιτούν πάντα απορημένοι τα πιο συνηθισμένα πράγματα,

Ψάχνουν πάντα τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν είναι εκεί,

Προσπαθούν πάντα σκληρά να καταλάβουν τα πιο απλά συμβάντα,

Εκείνα που δε θέλουν καμία εξήγηση.

Τι να τους πει;

Τους κοιτά λίγο θλιμμένα, λίγο ειρωνικά και χαμογελά,

Κι αφήνει το χρόνο να κυλά στους δικούς του ρυθμούς, και

«Όλα είναι μια χαρά,» σκέφτεται,

«κι ας μη το χωράει αυτό το αραχνιασμένο τους μυαλό!»