Της θλίψης τ' αδιέξοδα

Κανείς δεν τη νιώθει,

Κανείς δεν την καταλαβαίνει.

Είναι σίγουρη...

Γι’ αυτό και δε μιλά σε κανένα

Για όσα την απασχολούν,

Γι’ αυτό και κλείνεται όλο και πιο πολύ

Όλο και πιο βαθιά στον εαυτό της,

Προσπαθώντας να ξεφύγει από τα

Αδιέξοδα της μονόδρομος θλίψης της.

Ερωτεύτηκε...

Ερωτεύτηκε ραγδαία κι έπεσε με πάταγο.

Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και κεραυνοβολήθηκε.

Ζει μέσα στο κεφάλι της,

Μέσα εκεί ζει έντονα την απογοήτευσή της.

Την απέρριψαν,

Για δεύτερη φορά στη ζωή της την απέρριψαν,

Και δεν ξέρει πως να το χειριστεί αυτό.

Γι’ αυτό και εξακολουθεί να είναι ερωτευμένη,

Μ’ αυτόν που την έδιωξε.

Προσπαθεί να καταλάβει το γιατί,

Γιατί εκείνος δεν επιθυμούσε αυτό

Που δεκάδες άλλοι κυνήγησαν.

Μήπως δεν του άρεσε;

Μην ήταν ο χαρακτήρας της;

Ίσως η γλώσσα της που δύσκολα συγκρατούσε;

Ποτέ δεν της πέρασε της κακομοίρας απ’ το μυαλό η ιδέα

Ότι δε γίνεται πάντοτε να κερδίζουμε σ’ αυτή τη ζωή,

Και πως έφτασε η δική της σειρά για να χάσει.

Έτσι χώθηκε στο μέσα της κι απομακρύνθηκε

Από τους ανθρώπους που στ’ αλήθεια την αγαπούσαν,

Αφού νόμιζε πως δεν την καταλάβαιναν,

Κι ας στο βάθος την ήξεραν καλύτερα κι απ’ τον εαυτό της τον ίδιο.