«Μου αρέσει το μαύρο πολύ,» μου είπε. «Αλλά όχι επειδή μιλά για την ψυχή μου ή στην ψυχή μου, ή κουραφέξαλα,» βιάστηκε να προσθέσει. «Απλά όταν φορώ μαύρα νιώθω ωραία, νιώθω πιο πολύ ο εαυτός μου...»«Μην είσαι κι εσύ χήρα, όπως η Πολυδούρη;» τόλμησα να τη ρωτήσω. «Χήρα στο από μέσα σου!»
«Όχι, όχι, μαλακίες λες, αγαπώ τη ζωή.»
«Αλλά;»
Σιωπή. Αναρωτιέται κατά πόσο θέλει να μου μιλήσει ή όχι. Ή τουλάχιστον αυτό θέλει να πιστεύει το υπερφίαλο εγώ μου.
«Δε θα σου κάνω το χατίρι...» λέει μ’ ένα ειρωνικό μειδίαμα.
«Το χατίρι;»
«Να σου μιλήσω από καρδιάς. Πάλι θα με εκνευρίσεις και θα τσακωθούμε!»
«Σου υπόσχομαι ότι δε θα το έκανα ποτέ αυτό...»
«Θα το έκανες χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις, κι αυτό είναι τόσο εκνευριστικό...»
«Ω, πόσο καλά με ξέρεις!»
«Είσαι το λευκό κι είμαι το μαύρο...»
«...φως μες στο σκοτάδι μου!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου