Μια ανάμνηση

Δεν αντέχει πια...

Δεν αντέχει αυτή την αδικία!

Γιατί να είναι μόνη;

Γιατί να είναι πάντα μόνη;

Πρέπει ν’ αλλάξει, να μάθει...

Να μάθει να μιλά και να φλερτάρει,

Να μάθει πως να γίνεται προκλητική,

Ακριβώς όπως και η αδελφή της.

Η αδελφή της...

Τη μισεί την αδελφή της.

Τη μισεί επειδή ποτέ δε μένει μόνη.

Τη μισεί για τους άντρες που κάνουν παρέλαση απ’ τη ζωή της.

Τη μισεί για τις συμβουλές που της δίνει και που ποτέ δεν πιάνουν τόπο.

Τη μισεί,

Και τη ζηλεύει.

Και κάθε μέρα νιώθει όλο και πιο πολύ να καταρρέει,

Στη θλίψη βαθιά να βουλιάζει.

Της λείπει το άγγιγμα, το χάδι, το φιλί,

Της λείπει η μυρωδιά του αντρικού κορμιού,

Της λείπουν τα παιχνίδια του έρωτα.

Όλα της λείπουν και όλο είναι μόνη,

Ενώ ο χρόνος εξακολουθεί να κυλάει και να την προσπερνά.

«Μια ανάμνηση είμαι ήδη,» σκέφτεται,

Κι ας είναι μόλις είκοσι χρονών,

«Η ανάμνηση ενός σώματος που ποτέ δεν υπήρξε...»