Για το καλό της

«Θα μπορούσα να φτάσω μέχρι το φόνο για σένα,» της είπε κάποτε, πριν χρόνια πολλά, μα εκείνη δεν τον πίστεψε. Από τότε έζησαν κι οι δυο τους πολλά, πολλά αλλά χώρια, μέχρι που τη συνάντησε μια μέρα τυχαία στο δρόμο μετά από δέκα τόσα χρόνια μοναξιάς, και η ζωή του πήρε μια διαφορετική στροφή.
«Δεν έχεις αλλάξεις καθόλου!» βιάστηκε να της πει. Όχι, δεν είχε αλλάξει. Τουλάχιστον όχι στα δικά του μάτια. Παρέμενε η Αυγή των νεανικών τους χρόνων, η Αυγή των μοναδικών του ονείρων, η γυναίκα που τον πλήγωσε σχεδόν θανάσιμα, που του σκότωσε το παρόν και το μέλλον, η γυναίκα που παντρεύτηκε τον καλύτερό του φίλο, και την οποία δεν έπαψε στιγμή να σκέφτεται και ν’ αγαπάει.
Ο Γιώργος, η Αυγή κι ο Αποστόλης ήταν φίλοι αχώριστοι απ’ τα παιδικά τους χρόνια. Μεγάλωσαν στα ίδια μέρη, στις ίδιες γειτονιές, έζησαν για κάποια εποχή πανομοιότυπες ζωές. Και τα δύο αγόρια τότε, και οι δύο άντρες μετά ήταν ερωτευμένοι με την Αυγή. Ο Αποστολής το έδειχνε με κάθε τρόπο, το εξέφραζε ανοικτά, τη φλέρταρε και της γέμιζε το μυαλό με γλυκόλογα, ενώ ο Γιώργος, ντροπαλός καθώς ήταν, ποτέ του δεν μπόρεσε να της μιλήσει γι’ αυτά που ένιωθε, αν και η Αυγή ήξερε – τον ήξερε! Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως η τελευταία κάπου τον φοβόταν. Φοβόταν τις σιωπές του. Φοβόταν το βλέμμα του που κάθε τόσο γινόταν σκληρό πολύ κι αδιαπέραστο. Τον φοβόταν, μα τον ποθούσε κιόλας, αλλά δεν τολμούσε να του το πει αυτό. Ποια δε θα ήθελε να είναι μ’ ένα άντρα που δήλωνε έτοιμος να σκοτώσει για χάρη της;

Η συνέχεια εδώ...