Αγάπη Αεροφιλική

«Πώς μπορείς και μεταμφιέζεις τόσο εύκολα
Τη θλίψη σου;» με ρώτησε.
«Δε τη μεταμφιέζω,» απάντησα,
«Απλά είναι απόλυτα δική μου και δε γουστάρω να τη φανερώνω
Πουθενά και σε κανένα...»
Αλήθεια είναι!
Αυτό ακριβώς έκανα, πάντοτε.
Κι αυτό ακριβώς, πάντοτε, μου στοίχιζε.
Σε τούτο τον κόσμο τον ψεύτη, τον ευαίσθητο,
Τον κυνικό,
Το να μην επιδεικνύεις τα συναισθήματά σου,
Φανερώνει απλά και μόνο την έλλειψή τους.
Αν δεν κλάψεις, αν δε φωνάξεις, αν δεν καταρρεύσεις,
Αν δεν οργιστείς, αν δεν χτυπήσεις και δεν χτυπηθείς,
Αν... Αν... Αν...
Αν δεν τα κάνεις όλ’ αυτά σημαίνει πως είσαι άρρωστος,
Ένα ξένο σώμα, παρασιτικό στην κοινωνία.
Ένας εξόριστος στις καθεστωτικές απόψεις του σήμερα.
Για να γλιτώσεις...
Για να γλιτώσεις από τους άλλους και τις ερωτήσεις τους
Πρέπει να γίνεις σαν κι αυτούς.
Πρέπει να μάθεις τους τρόπους τους σωστούς,
Να πάρεις διδακτορικό στα κροκοδείλια δάκρια,
Να ξεχάσεις το εαυτό σου, αυτά που πιστεύεις,
Και ν’ αρχίσεις να εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κατά το δοκούν,
Κατά προτίμηση όποτε παίζει η πιθανότητα να σου αποφέρουν κάποια ψήγματα
Κατανόησης και αγάπης μοντέρνα κάλπικης,
Αεροφιλικής...