Ο Μάικλ Κόνελι είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας. Οι αμερικανοί κριτικοί τον θεωρούν σαν τον κορυφαίο του είδους, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ τον Ντέιβιντ Μπαλτάτσι. Φυσικά, ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι διάβασα περισσότερα βιβλία του τελευταίου.Όπως και να ’χει σήμερα θα κάνω αναφορά σε δύο βιβλία του Κόνελι, τον Ποιητή και την Ξανθιά στο Τσιμέντο, που κυκλοφορούν και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη και Κέδρος αντίστοιχα. Το κοινό σημείο και των δύο είναι ότι ασχολούνται με κάποιους καθ’ έξιν δολοφόνους.
Ο Ποιητής είναι με διαφορά το καλύτερο μυθιστόρημα. Όλα αρχίζουν με το θάνατο ενός αστυνομικού, που τυγχάνει αδελφός κάποιου δημοσιογράφου. Στην αρχή όλα δείχνουν ότι πρόκειται για αυτοκτονία, άποψη που υιοθετεί επίσημα και η αστυνομία. Όταν, ωστόσο, ο δημοσιογράφος αποφασίζει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, αφού κάτι τον κάνει να έχει τις αμφιβολίες του για τα αποτελέσματα των ερευνών, όλα ανατρέπονται. Όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια ο αδελφός του έπεσε θύμα δολοφονίας, όπως και κάποιοι άλλοι αστυνομικοί στο παρελθόν, και όλοι πια μιλάνε για ένα καθ’ έξιν δολοφόνο, που στοχεύει τα όργανα της τάξης. Αλλά όχι οποιαδήποτε όργανα, παρά μονάχα εκείνα που προσπαθούν να εξιχνιάσουν υποθέσεις παιδικής πορνογραφίας και κακοποίησης. Ένα ακόμη κοινό σημείο σε όλες τις υποθέσεις είναι ότι ο δολοφόνος αφήνει πίσω του σημειώματα, που περιλαμβάνουν στίχους του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, εξ’ ου και ο τίτλος του βιβλίου. Η υπόθεση περνάει στα χέρια του F.B.I. που με τη συμμετοχή του δημοσιογράφου αρχίζει ένα αγώνα δρόμου για εντοπισμό του εγκληματία, που κάθε άλλο παρά με ροδοπέταλα είναι στρωμένος. Ίντριγκες, προδοσίες, θάνατοι και ανατροπές είναι τα στοιχεία που πυροδοτούν ξανά και ξανά τη δράση, ενώ από το κείμενο δε λείπουν και κάποια κοινωνικά σχόλια του τύπου: «Ο φόβος πουλάει φύλλα και τηλεοπτικές εκπομπές» και «Είμαστε αυτό που μας φτιάχνουν, ωστόσο μας αποστρέφονται. Είμαστε απόβλητοι.»
Ο συγγραφέας καταφέρνει με περισσή μαεστρία να παρασύρει τον αναγνώστη σ’ ένα παιχνίδι υποψιών και αντιδράσεων απολύτως παραπλανητικών, για να τον προσγειώσει απότομα με μια λύση, που φαινομενικά προκύπτει από το πουθενά. Ως συνήθως, σ’ ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, ο ένοχος -ο πραγματικός ένοχος- είναι κάποιος υπεράνω υποψίας.
Το Ξανθιά στο Τσιμέντο συνδυάζει μυστήριο, δράση και δικαστικό δράμα. Είναι η ιστορία ενός αστυνομικού, του Ιερώνυμου Μπος (ναι, συνονόματου του ζωγράφου), που περνάει από δίκη επειδή σκότωσε κάποιον καθ’ έξιν δολοφόνο με το παρατσούκλι Ντόλμεϊκερ (κουκλοποιός). Στο μυαλό του δεν έχει καμία αμφιβολία ότι έκανε το σωστό, ότι απήλλαξε την κοινωνία από ένα κάθαρμα, αλλά με το που αρχίζει η δίκη, συμβαίνει κάτι που ανατρέπει όλα τα πιστεύω του. Η αστυνομία λαμβάνει ένα σημείωμα από κάποιον που υποστηρίζει ότι ο Ντόλμεϊκερ είναι ο ίδιος και στο οποίο υποδεικνύει που να βρούνε ένα ακόμη πτώμα. Όπως και γίνεται. Με αφορμή τα πιο πάνω η γραμμή υπεράσπισης του Μπος καταρρέει και η ζωή του παίρνει μια περίεργη τροχιά, όπου όλα μοιάζουν εύθραυστα, αλλά ταυτόχρονα αδιάφανα.
Ένα πέπλο μυστικών και ψεμάτων, προσδοκιών και διαψεύσεων, δίνουν το στίγμα σ’ αυτό το βιβλίο, όπου τίποτα δεν είναι όπως μοιάζει, και οι ανατροπές ακολουθούν η μια την άλλη. Το τέλος; Για μένα προσωπικά όχι και τόσο απρόβλεπτο, αλλά μου δίνει μια κάποια ικανοποίηση το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν αφήνει κανένα να βγει αστιγμάτιστος απ’ αυτή την ιστορία.
Ο Μπος είναι ο αγαπημένος ήρωας του Κόνελι και πρωταγωνιστεί σε αρκετά από τα μυθιστορήματά του. Ένα απ’ αυτά είναι και το εξαιρετικό Angel’s Flight στο οποίο ίσως κάνω κάποια αναφορά σε μελλοντικό σημείωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου