Μόνος και προδομένος

Τον παρατηρώ καθώς κάθεται σ’ ένα τραπεζάκι λυπημένος, παρέα με τη μοναξιά του, με το παράπονό του. Πίστευε ότι είχε φίλους, αλλά τον παράτησαν. Η αλήθεια είναι πως νόμιζε ότι είχε «αγοράσει» φίλους, φίλους για κάθε ώρα και στιγμή, αλλά έκανε μέγα λάθος. Η φιλία δεν αγοράζεται, ο οίκτος ίσως ναι.
Τώρα το βλέμμα του μοιάζει κρυστάλλινο, σχεδόν παγωμένο, μα την ίδια ώρα κάποια δάκρυα ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους προς τον έξω κόσμο.
Θυμάται το προηγούμενο βράδυ, τότε που ένιωθε πως ήταν ο βασιλιάς του κόσμου, τότε που ήταν τόσο ανεβασμένος που δεν είχε καν αντίληψη του τι συνέβαινε γύρω του, τότε που πίστευε ότι όλα αγοράζονται και πουλιούνται. Για ώρες πολλές μοίραζε γύρω του τις άσπρες χήρες του γενναιόδωρα. Για ώρες πολλές ένιωθε πως ανήκε σε μια μεγάλη γενναιόδωρη παρέα. Για ώρες πολλές έτρεφε με χόρτο τις ψευδαισθήσεις του. Κι ακόμη κι όταν ήρθε η βραδιά στο τέλος της, ένιωθε υπέροχα. Ένιωθε πως βρήκε κάποιους στους οποίους θα μπορούσε να πουλήσει τα ψεύτικα όνειρά του, αλλά και ό,τι ανακάλυψε μια γυναίκα για να γεμίσει το άδειο του κρεβάτι.
Ξημέρωσε ωστόσο η επόμενη μέρα, και καθώς τα σουρεαλιστικά χρώματα και οι σκοτοδίνες του μυαλού άρχισαν να διαλύονται, καθώς ο ένας μετά τον άλλο οι χθεσινοί φίλοι στην κραιπάλη αρνούνταν να τον ακολουθήσουν σε μια νέα περιπέτεια, καθώς μια μαυρίλα άρχισε να του πλακώνει την καρδιά, πήρε να καταρρέει.

Καθόταν μόνος, σιωπηλός, παραπονεμένος, ενώ η ζωή γύρω ήταν πολύχρωμη. Το μάτι γυάλινο, το κορμί να ιδρώνει, η ανάγκη να γίνεται αβάστακτη. Που να στραφεί; Σε ποιον; Τι να πει; Αφού είναι φανερό ότι στον κόσμο αυτό δεν είναι παρά ένα άθλιο της ζωής κλοτσοσκούφι.
Που και που στο βλέμμα του ανάβει μια σπίθα οργής, αλλά ούτε κι αυτή κρατάει πολύ, αφού είναι αδύναμος. Πρέπει οπωσδήποτε να βρει το δόση του, μια οποιοδήποτε δόση, τη δόση που θα τον λυτρώσει. Πρέπει να φύγει από κει. Ρωτά τον ένα μετά τον άλλο τους χθεσινούς φίλους αν μπορούν να τον πάνε κάπου με το αμάξι - ο ίδιος δεν οδηγά – κι όλοι αρνούνται, σήμερα έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν.
Φεύγει με τα πόδια. Περπατάει και τρεκλίζει και παραμιλά. Και πέφτει, πέφτει, πέφτει... Κανείς δεν είναι εκεί για να τον σηκώσει. Κείτεται λιπόθυμος στη νυχτερινή άσφαλτο, μόνος και προδομένος, απ’ τον εαυτό του.