Είδα χθες το βράδυ σε μια παλιά φωτογραφία,Το ραγισμένο σου πρόσωπο και
Σκέφτηκα να σου γράψω ένα γράμμα,
Αλλά δεν τα κατάφερα.
Οι λέξεις σχηματίζονταν στο νου,
Έπαιρναν μορφή και μετασχηματίζονταν
Σε ομίχλη που διαλυόταν στο πέρασμα
Του αόρατου αισθησιοπλάνου αέρα.
Τι λόγια να πω,
Πώς να μιλήσω για όλα αυτά που ζήσαμε,
Δίχως να τα μειώσω, χωρίς να κλέψω κάτι απ’ την αξία τους;
Πώς;
Το μελάνι στέρεψε, οι εικόνες μέσα μου θέριεψαν,
Πήγα για ύπνο κι ονειρεύτηκα τα μάτια σου
Για να ξυπνήσω σε μια νέα άνοιξη.
Τώρα,
Σε σκέφτομαι...
Σε σκέφτομαι σαν ένα παραλήρημα της ζωής,
Σα μια δικαίωση του ονείρου,
Σαν τα χρώματα που μπογιάτισαν με περίσσια στοργή
Τον αλλοτινό πίνακα της ευτυχίας μου.
Σε σκέφτομαι σα μια σκιά που πάντα οδηγεί τα βήματά μου
Σε κόσμους κυματιστούς, παράλληλους,
Σαν το τραγούδι του πρωινού και τη
Γλυκιά μελαγχολία της δύσης.
Σε σκέφτομαι σαν το ποίημα της γης μου που περπάτησες,
Και τ’ ουρανού μου που χάραξες με πινελιές ευτυχίας.
Σε σκέφτομαι και θέλω να σου γράψω ένα γράμμα,
Μα δεν μπορώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου