Στιγμή

Πήρε να πέφτει το σκοτάδι κι
οι σκιές των δέντρων άρχισαν
να τρεμοπαίζουν κάτω απ’ το ολόγιομο
φεγγάρι που πεισματικά χαρίζει φως
σε μια άψυχη πόλη.
Οι ήχοι απ’ τα τροχοφόρα δε
λένε να σωπάσουν ούτε στιγμή ενώ
μακρινές μουσικές φτάνουν ως εδώ
προτού τις παρασύρει παρά πέρα
το άηχο τούτο αεράκι.
Αφουγκράζομαι τους ήχους και τις
σιωπές της νύχτας εισπνέω
βαθιά ανάσες από καλοκαίρι
και υγιές καυσαέριο.
Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι
κάποιες βραδιές όλο μαγεία στο βουνό
που ξαπλώναμε κάτω από ’να
αστρολουσμένο ουρανό ακούγοντας
μόνο τα νερά ενός μικρού καταρράκτη
να σπάνε τη σιωπή χαρίζοντάς μας
ψιχάλες ευδαιμονίας και…
δακρύζω!