Ένας φανταστικός διάλογος...

...που μοιάζει όμως πολύ με πραγματικό

«Θα ήθελα μια φορά να μου πεις τι σκέφτεσαι και να μου πεις την αλήθεια. Κουράστηκα να προσπαθώ να μαντέψω τις σκέψεις σου, τα σωστά σου και τα λάθη σου,» της είπε σχεδόν παρατημένα.
«Μα, δεν ξέρω τι να σου πω,» απάντησε εκείνη. «Όλα μέσα μου είναι ανακατεμένα, ένα κουβάρι. Δεν ξέρω τι σκέφτομαι. Δεν έχω ιδέα τι πιστεύω ή κι αν στ’ αλήθεια πιστεύω σε κάτι. Απλά είμαι. Κι αυτό που είμαι καθόλου δεν μου αρέσει.»
«Μετάνιωσες, λοιπόν;»
«Όχι, δεν μετάνιωσα. Μου έλεγε για χρόνια ψέματα κι εγώ αυτό δεν το έβλεπα. Ο χωρισμός μας ήταν σωστός, αλλά οι συνέπειες...»
«Οδυνηρές.»
«Ναι. Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω χαμένη.»
«Είναι που τον είχες συνηθίσει. Περισσότερο από συνήθεια παρά από αγάπη έμενες μαζί του.»
«Δίκιο έχεις. Έτσι είναι. Αλλά και πάλι...»
«Δεν έχει και πάλι. Διέψευσε τις προσδοκίες σου, γκρέμισε την ασφάλεια που ένιωθες μέσα σου όταν ήσουνα μαζί του.»
«Μα, ποτέ δεν ζήτησα την ασφάλεια. Δεν του ζήτησα ποτέ τίποτα. Απλά όταν άρχισε να μου την προσφέρει, την αποδέχτηκα. Αλλά ύστερα αυτή μετατράπηκε σε ανάγκη και...»
«Αν σου έλεγε την αλήθεια από την αρχή θα έσμιγες ποτέ μαζί του;»
«Μάλλον όχι, αλλά...»
«Δεν έχει αλλά. Λες ότι δε ζητούσες την ασφάλεια, κι όμως μόλις προέκυψε η ανασφάλεια τον παράτησες.»
«Για τα ψέματα που μου έλεγε τον παράτησα.»
«Ή, μήπως για τις αλήθειες που αρνιόσουνα πεισματικά να δεις;»
«Τώρα εσύ με ποιον είσαι; Μ’ εκείνον ή με μένα;»
«Και με τους δύο. Αλλά κι οι δύο φταίξατε.»
«Νόμιζα ότι εσύ θα μπορούσες να με καταλάβεις...»
«Μα, σε καταλαβαίνω. Γι’ αυτό σε ακούω, γι’ αυτό σου μιλώ. Απλά πρέπει να καταλάβεις κι εσύ τον εαυτό σου, ν’ αναλάβεις το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί. Εύκολο πολύ κι ανέξοδο είναι να ρίχνεις σ’ εκείνον όλα τα κρίματα.»
«Γιατί δεν μου είπε την αλήθεια; Αυτό θέλω να μάθω.»
«Ποιος ξέρει; Ίσως φοβότανε ότι δεν θα την άντεχες. Και μάλλον δίκιο είχε.»
«Δίκιο...»
«Μην τον κατηγορείς για τα ψέματά του, για το καλό σας πίστευε ότι τα έλεγε. Το κρίμα του είναι ότι στην προσπάθειά του να μείνετε μαζί έγινε κάποιος άλλος, ενώ εσύ παρέμεινες η ίδια. Πάντα στο ίδιο τεντωμένο σκοινί βαδίζατε, αλλά παριστάνατε πως δεν το βλέπατε. Μέχρι που φτάσατε μέχρι εδώ...»
«Και γκρεμοτσακιστήκαμε.»
«Άνοιξη. Καιρός για μια νέα αρχή.»
«Μα, μου λείπει και...»
«Ζηλεύεις τη γυναίκα που ακόμη δεν είναι εκεί, μαζί του. Έτσι πάει το πράμα, κι ας ήσουνα εσύ που τον έδιωξες.»
«Δεν ξέρω τι κάνω.»
«Μην ψάχνεις την απάντηση, θα ’ρθει να σε βρει. Μην ψάχνεις το δρόμο, θα σου φανερωθεί. Απλά άσε το χθες στο χθες και ζήσε το σήμερα. Τα άλλα είναι περιττά».

Η εικόνα κλεμμένη από εδώ