Ο τρελλός

Ένας τρελλός καθότανε στην είσοδο

τη νύχτα απόψε και μιλούσε,

μιλούσε βιαστικά κι’ όταν απόσταινε

κάποτε, σκεφτικά χαμογελούσε.

Μιλούσε για τη γνώση, την ονόμαζε

την πρώτη αδυναμία των ανθρώπων.

“Μα θα μιλήσω απόψε κι’ ας με δέσουνε,

ξέρω τα μυστικά των άγιων τόπων!”

Ξέρω όλο μυστικά και γύρω μου άφοβα

θα τα βροντοφονήσω πάλι.

Α, ήμουν τρελλός τόσον καιρό που σώπαινα

κι’ αυτά μούχουν βαρύνει το κεφάλι.”

Φίλε μου νάσαι απλώς πολυλογάς

χωρίς ουσία, θάσαι βάρος.

Φρόντισε νάσαι ο πιο επικίνδυνος

και μόνος σου να παίρνης θάρρος.”

Νάχης καρδιά κι’ όλο να εφραίνεται

μ’ αίσθημα και φιλοτιμία,

είνε… να καρτεράς το θάνατο

και νάρθη μια λιποθυμία!!!”

Είδες ο φουκαράς ο τζίτζικας

ψόφησε εχτές από ειλικρίνεια.

Τάλεγε αληθινά κ’ επίμονα

και μεις τα παίρναμε για γκρίνια.”

Στο τέλος έσκασε από ευγένεια

κ’ επίσημα κυλίστηκε στο χώμα…

Α φαύλοι, δε θα μου το κλείσετε

ποτέ τ’ αχρείο μου το στόμα!”

Και τάλεγε τόσο ήρεμα

τόσο γλυκά η ματιά του εφωτοβόλει,

γελούσε ξαφνικά κ’ έτσι χαρούμενα

σα νάταν η καρδιά του περιβόλι!

Η εικόνα κλεμμένη από εδώ