Μικρός Απολογισμός

Οι πρωινές συννεφιές...
και ένας νέος φίλος

Εύκολα και γρήγορα κύλησαν οι τελευταίες τρεις μέρες. Κι απόψε επιστρέφω στην πόλη, για τελευταία ελπίζω φορά. Τελευταία φορά επειδή πρέπει, κι όχι επειδή θέλω, δηλαδή.
Δε μου έμειναν πολλά πράγματα να μεταφέρω. Μια βιβλιοθήκη μοναχά και λίγα «κουζινικά».
Από τη Δευτέρα, αν όλα πάνε καλά, θ’ αρχίσω για τα καλά να βάζω μια τάξη στο χάος που επικρατεί στο σπίτι. Ένα όμορφο χάος, αλλά που δε μου επιτρέπει ν’ απολαύσω το χώρο και τις στιγμές όπως τους πρέπει.
Η αλήθεια είναι ότι έκανα λιγότερα απ’ όσα υπολόγιζα αυτό το τριήμερο, αλλά δεν πειράζει. Ίσως την ερχόμενη βδομάδα να κάνω λιγότερα ακόμη. Κι αυτό επειδή εκείνο που έχει πιότερο για μένα σημασία αυτή τη στιγμή είναι να βάλω μια σειρά στις άστατες ώρες μου. Θέλω δηλαδή να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνώ με την αυγή. Έτσι θα έχω όλη τη μέρα στη διάθεσή μου για ν’ ασχολούμαι με τη συγγραφή και την ανάγνωση, αλλά και με τις φωτογραφίες μου, οι οποίες είναι οι μόνες -προς το παρόν- που μου αποφέρουν κάποια έσοδα.
Το καλό είναι ότι άρχισα ήδη σιγά-σιγά να διαβάζω σε πιο εντατικούς ρυθμούς. Κατάφερα και τέλειωσα τα «Χρονικά της Νάρνια», τα οποία ταλαιπωρούσα για πέντε βδομάδες, ενώ χθες «ξεπέταξα» το «Αφρικανικό Ημερολόγιο» της Σώτης Τριανταφύλλου.
Σε ότι αφορά τη συγγραφή κάθισα και ξανάγραψα το πρώτο κεφάλαιο του «Δυο φωνές και μια σιωπή», αλλά δε μου βγήκε όπως ήθελα, κι αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι δεν μπόρεσα ακόμη να βρω τους ρυθμούς μου.
Όπως και νάχει, τώρα απλά ανυπομονώ να περάσει αυτό το σαββατοκύριακο, ώστε να ’ρθει η Δευτέρα -η πρώτη, στ’ αλήθεια, μέρα- της νέας μου ζωής...