«Πρέπει να οδηγήσω τον εαυτό μου στα άκρα,» σκέφτομαι από χθες το πρωί. «Πρέπει να τον οδηγήσω εκεί μήπως και λυτρωθώ, μήπως και δω φως...»Οι αϋπνίες και η αδυναμία να γράψω μου κλέβουν κάθε μέρα όλο και περισσότερα χαμόγελα, μου στερούν ανάσες, καθιστούν ανούσιες τις σιωπές μου. Πνίγομαι επειδή δεν μπορώ να δημιουργήσω και νιώθω το μέσα μου κενό όλο να μεγαλώνει. Θέλω ν’ αφήσω να ξεφύγει απ’ το στήθος μου μια σπαρακτική κραυγή απόγνωσης, αλλά δεν μπορώ. Απλά δεν μπορώ. Επειδή η ζωή μου είναι γαλήνια. Η ζωή μου είναι γαλήνια, κι ας ξεχειλίζει από... οργή για το ανήσυχο μέσα μου, για το σώμα που δεν ακολουθεί της ψυχής μου τα θέλω, κι αρνιέται ν’ αναπαυτεί ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να κουραστεί και πάλι μετά. Του αρέσει να είναι συνέχεια κουρασμένο φαίνεται!
Πέντε χιλιάδες μίλια ταξίδεψα για να βρω τη χαμένη έμπνευση, για να ξαναπιάσω της συγγραφής το νήμα. Η έμπνευση ήρθε, η εκτέλεση σκόνταψε στου κορμιού τις βουλές.
Μιλούσα με μια φίλη τις προάλλες και της είπα: «Μάλλον πιο εύκολο είναι να ετοιμάσω ένα βιβλίο με ατάκες, παρά να γράψω ένα μυθιστόρημα αυτή τη φορά» (μισό τετράδιο γέμισα με δαύτες). Ίσως και να το κάνω...
19 σχόλια:
Λάκη μου καταλαβαίνω την αγωνία σου,
θα σου έλεγα πως δε χρειάζονται όρια και κανόνες σ'αυτές τις περιπτώσεις
ό,τι αληθινό ζούμε έντονα υπάρχει μέσα μας,καταγράφεται στα κύτταρα
είναι αδύνατο να το χάσουμε
θα έρθει η στιγμή και θα βρει το δρόμο του προς το φως,
προς την επιφάνεια
γιατί έχεις άγχος μ'αυτό?
γράψε ό,τι σου βγαίνει
και το ταξίδι ποτέ δεν είναι χαμένο
ποτέ...
εσύ θα το ξέρεις καλύτερα αυτό...
σε φιλώ
να προσέχεις την αϋπνία μόνο
"Πρέπει να οδηγήσω τον εαυτό μου στα άκρα»
Μα γιατί άραγε κάθε δημιουργία ξεπηδά μετά από μία εσωτερική μάχη και πόνο;
Δημιουργικές & εμπνευσμένες εκτελέσεις
Να γεμίσεις κι άλλο μισό τετράδιο με ατάκες. Μία απ' αυτές μόνο, μπορεί να σε ωθήσει εκεί που ούτε η αϋπνία ούτε η κούραση έχουνε καταφέρει αυτή τη φορά. Ποτέ δεν ξέρεις. :-)
Καλημέρα με ήλιο σήμερα.
Να συνεχίσεις να γεμίζεις με εικόνες, χαμόγελα, να γράφεις ατάκες... οτιδήποτε έρχεται στο δρόμο σου και σε αγγίζει να το κάνεις δικό σου.
Θα έρθει η στιγμή που εκείνα που πρέπει θα βρουν τρόπο έκφρασης... ίσως και διαφορετικό από ότι έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα.
Απόλαυσε τις μέρες σου :)
Όταν το τεράδιο γεμίσει από φράσεις, διάβασε τις μία τελευταία φορά και δες τις από απόσταση. Σίγουρα θα δημιουργούν μία ιστορία από μόνες τους. Αυτό που μένει θα είναι να τους χαρίσεις ένα ήρωα για να μιλάει με αυτές.
:)
ίσως το καλύτερο θα ηταν να μην το σκέφτεσαι ότι δεν γράφεις , γιατί σε αγχώνει και με το άγχος τίποτα δεν γίνεται. Δεν αφήνει τιν εαυτό σου ελεύθερο ώστε να νιώσει την "ασφάλεια" που αναζητεί για να εκφραστεί.
πολλές φορές έρχονται στίχοι, ατάκες κ μένουν μέσα μου , δεν βρίσκουν ταίρι κ όμως έρχεται η στιγμή και βγαίνουν αβίαστα σε ένα χαρτί.
Γιατί τρελαίνεσαι για το τι μπορείς και το τι δεν μπορεις?
Γιατι δεν αφήνεις τα πράγματα να κυλισουν οπως εκεινα νομιζουν?
na ikseres poso se katalaveno to idio patheno ki ego kathe fora pou den mou vgenei kati na zografiso me pnigei kai mono i idea oti den mporo na to kano trelenome kai mono me ti skepsi oti den mou vgenei auti i anathematismeni i pinelia kai panta prosptho na ftaso sta akra san demonas pou me troei ta sothika ine auto to pragma arostia aniati
asto tha vgei eki pou den to perimeneis... an kai ksero oti apla ksekourazete kapou ekei mesa sta dromakia toy mialou kai tis kardias sou
ta filia mou
Δυστυχώς σε νιώθω...
Το σκίτσο κάτι μου θυμίζει..;)
Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει, μα τι μου θυμίζει…Λάκη δεν ξέρω αν θα πιάσει και εγώ πειραματίζομαι αλλά ξέρεις κάτι, μάλλον θα πρέπει να το «ξεχάσεις» σε πολλά εισαγωγικά εννοείται, όσο πιέζεσαι τόσο χειρότερα είναι, αυτό τουλάχιστον νομίζω. Για λίγες μέρες προσπάθησε να μην το σκεφτείς καθόλου, ίσως έτσι χαλαρώσεις και αποκτήσεις τη διάθεση που χρειάζεσαι. Έχοντας παρόμοια διάθεση ξεκίνησα τα εξής γιατροσόφια: εχθές ταινία με τον αείμνηστο Σταυρίδη και σήμερα κόντεψα να ξεπατώσω τη φωτογραφική μου μηχανή, και έπεται συνέχεια…
Καλό βράδυ
...με το ζορι τιποτα δεν βγαινει...
θαρθει μονο του...
καλο σου βραδυ λακη.
ξεκουρασου.
Μην αγωνιάς και μαζί σου και εμείς...
άσε να σου βγουν αβίαστα τα συναισθήματα και οι εμπειρίες που μαζεύεις..
καλό βραδυ.
Θα σου μιλήσω από την πλευρά των αναγνωστών,
είναι λογικό να περιμένουμε την επόμενη δημιουργία τους αγαπημένου μας συγγραφέα αλλά προτιμούμε ένα αποτέλεσμα που θα μας γεμίσει παρά μια βιαστική και πρόχειρη δημιουργία γιατί έτσι πρέπει, γιατί πιέζουν οι καταστάσεις,γιατί γιατί γιατί.
Μην αγχώνεσαι, θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα το άγχος και το ξέρεις!!
Καταργώντας τα «πρέπει» μας αποκαλύπτονται οι ομορφιές που κρύβονται πίσω τους.
Καλή μέρα και βδομάδα.
Φαίδρα: Όχι το ταξίδι δεν είναι χαμένο. Το ότι δεν μπορώ να κάνω εκείνο που θέλω λόγω εξωτερικών παράγοντων είναι που με αγχώνει.
Οδοιπόρικε: Κι εγώ την ίδια ακριβώς απορία έχω. Σ' ευχαριστώ για τις ευχές.
Μάιντ: Μπορεί:)
ruth...less: Ναι, θα συνεχίσω να κάνω αυτά που λες και ό,τι βγει...
Ελένη: Μα η ιστορία είναι έτοιμη, οι φράσεις στα στόματα των ηρώων, η πλοκή χαραγμένη. Γι' αυτό ακριβώς "πνίγομαι" που δεν μπορώ, λόγω αϋπνίας κυρίως, να γράψω.
Ευγένια: Να κοιμάμαι καλά θέλω και όλα θα πάρουν το δρόμο τους:)
Μαρία Νικολάου: Επειδή είμαι ένα από εκείνα τα "αρρωστημένα" πλάσματα, που νιώθουν να πνίγονται όταν δεν κάνουν αυτά που ακριβώς Θέλουν.
truth around us: Με τρελαίνει κι εμένα αυτό. Αλλά εκείνο που με τρελαίνει περισσότερο είναι η έλλειψη ύπνου που δεν αφήνει το μυαλό να λειτουργήσει όπως πρέπει.
Νίνα: χθες ξεπάτωσα κι εγώ τη φωτογραφική, περπάτησα τουλάχιστον έξη χιλιόμετρα, γέμισα εικόνες, πήγα για ύπνο και μισοκοιμήθηκα για 3μισι ώρες. Αυτό είναι το πρόβλημά μου...
Αλίκη: Δίκιο έχεις:)
Fatale: Δεν είναι αγωνία, ανυπομονησία είναι. Το μεγάλο ελάττωμά μου.
Αναστασία: Μα δε με πιέζει κανείς, εγώ πιέζω τον εαυτό μου. Νιώθω άδειος όταν δε γράφω. Εξάλλου έχω τέσσερα βιβλία που περιμένουν έκδοση.
Χαρά: Μόνο δύο πρέπει έχω, τη γραφή και τα ταξίδια. Προς το παρόν δεν μπορώ να καταργήσω κανένα απ' τα δύο
Elipsi ipnou glike mou edo kai kati xronia ksexa ti tha pei na koimase 8 ores sinexomena to 3oro mou ine arketa vasanistiko..
truth around us: κάποτε, όταν δούλευα 15 ώρες την ημέρα, εφτά μέρες την εβδομάδα, το τρίωρο ήταν αρκετό. Αλλά όχι τώρα πια. Όπως έλεγα και σε μια φίλη πολύ μικρότερη από μένα: "Κοιμήθηκες ήδη περισσότερο απ' ότι θα κοιμηθώ εγώ σ' ολόκληρή μου τη ζωή". Αλλά τότε κοιμόμουνα το 4ωρο μου. Ψες κοιμήθηκα μόνο μισή ώρα. Για να δούμε αν θα καταφέρω να κλείσω λίγο μάτι το μεσημέρι...
Γράφεις.
Ίσως όχι όπως και όπου θα ήθελες να γράψεις, αλλά γράφεις-διαρκώς και υπέροχα ανθρώπινα.
Γι' αυτό μην είσαι άδικος με τον εαυτό σου.
Στο Ζεν λένε πως "δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να πείς" και "δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να κάνεις",
μόνο αυτά που θες να πεις και αυτά που θες να κάνεις.
Ίσως καλυτερα να δεχθείς τη σιωπή και όταν φθάσεις στο άκρο της, ο μόνος δρόμος θα είναι η γραφή.
Καλημέρα :)
Μάλλον έχεις δίκιο, Konstantja. Για να δούμε τι θα δούμε. Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Δημοσίευση σχολίου