Μια ιστορία ΙΙ

«Ποιος είσαι;»
«Μια ψυχή.»
«Ποιος είσαι;»
«Μια σκιά!»
«Ποιος είσαι;»
«Η σκιά του εαυτού μου!»
«Ποιος είσαι;»
«Ένας αλύτρωτος!»
«Ποιος είσαι;»
«Ένας ανέστιος!»
«Ποιος είσαι;»
«Αυτός που θα βρεις μέσα σου!»
«Πώς λένε αυτόν που θα βρω μέσα μου;»
«Κάποιος με είπε Δέντρο!»
«Θέλω να σκαρφαλώσω στα κλαδιά σου!»
«Καλύτερα να βρεις πρώτα τις ρίζες!»
«Πού να ψάξω;»
«Στα έγκατα της ύπαρξής σου!»
«Της δικής μου;»
«Αφού είμαι μέσα σου!»
Της χαμογελά και την κοιτά βαθιά στα μάτια. Εκείνη δείχνει να πεισμώνει μ’ ένα τρόπο γλυκό κι αποφασίζει να συνεχίσει την επίθεσή της.
«Ποιος είσαι;»
«Αν ήξερα δεν θα ήμουν εδώ!»
«Ποιος είσαι;»
«Ένας ταξιδιώτης στο χρόνο!»
«Ποιος είσαι;»
«Μια ελπίδα απέθαντη!»
«Τι ζητάς;»
«Το αδύνατο!»
«Γιατί το ζητάς;»
«Αν ήξερα το γιατί δε θα το ζητούσα!»
«Από που έρχεσαι;»
«Από το χθες!»
«Και πού πας;»
«Στην άγνωστη ουσία!»
«Θα φτάσεις κάποτε μέχρι εκεί;»
«Αν φτάσω θα είναι το τέλος μου!»
«Γιατί;»
«Επειδή δε θα ’χω που να πάω. Εσύ που θες να πας;» τη ρωτά προτού προλάβει να συνεχίσει.
«Στην αγάπη!»
«Δύσκολο το ταξίδι σου και απαιτεί πολλά φονικά!»
«Φονικά;»
«Πρέπει να σκοτώσεις συνήθειες, απόψεις, δισταγμούς, αμφιβολίες. Πρέπει να φτάσεις ως το μη παρέκει. Τότε θα συναντήσεις την αγάπη ή το τέλος μιας οδυνηρής ψευδαίσθησης!»
«Ποιος θα με βοηθήσει να τα καταφέρω;»
«Τα μικρά ανθρωπάκια του μυαλού και της ψυχής σου!»
Τα μικρά ανθρωπάκια του μυαλού και της ψυχής της! Πάντα ήξερε ότι ήταν εκεί, τα ένιωθε, τ’ άκουγε να της ψιθυρίζουν σκέψεις ανείπωτες βαθιά μέσα στο είναι της, να ταράζουν τα όνειρά της. Τι της έλεγαν; Ν’ αλλάξει τρόπο ζωής και σκέψης. Τα άκουγε; Όχι. Ήταν αυτή που ήταν και δε θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη. Έτσι γεννήθηκε, έτσι μεγάλωσε, έτσι θα πέθαινε. Άλλωστε και κείνος, ο μόνος άνθρωπος που ποτέ στ’ αλήθεια την κατάλαβε, γι’ αυτό που ήταν την αγάπησε, για της ψυχής της τις αλήθειες. Κι ας επέμενε:
«Μην είσαι απόλυτη στις απόψεις σου, Ελένη. Ποτέ! Ό,τι σκέφτεσαι πως δε θα έκανες ποτέ ίσως κάποια μέρα να το κάνεις. Ό,τι επικρίνεις ίσως κάποτε να το μιμηθείς. Να θυμάσαι ότι η ζωή μας δεν εξαρτάται πάντα, ή μάλλον σχεδόν ποτέ, από εμάς. Είναι πολλοί οι εξωτερικοί παράγοντες που την επηρεάζουν. Μπορεί να κοιμηθούμε στον Παράδεισο και να ξυπνήσουμε στην Κόλαση. μην το ξεχνάς ποτέ αυτό...»
Πώς να το ξεχάσει; Αλλά και πάλι δεν πιστεύει ότι κάποια μέρα θ’ αλλάξει. Όχι αυτή. Η ζωή όμως, η ζωή...

Ακόμη ένα απόσπασμα από εκείνο το μυθιστόρημα που δε γράφτηκε ποτέ. Και το οποίο, μάλλον, ποτέ δε θα γραφεί. Το είχα αρχίσει πριν τρία χρόνια εδώ στην Τσιανγκ Μάι και θα ήταν υποτίθεται ένα «υβριδικό» βιβλίο, αφού θα συνδύαζε ρομαντισμό, σάτιρα και στοιχεία θρίλερ. Από τη στιγμή, όμως, που σταμάτησα να γράφω, αφού έπρεπε να επιστρέψω στην Κύπρο, δεν μπόρεσα να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Ίσως, όμως, κάποια αποσπάσματα όπως το πιο πάνω, μου φανούν χρήσιμα στο μέλλον...