Υστερόγραφο του μέλλοντος

Ατάκες από το βιβλίο που θα γράψω... κάποτε. Βασικά είναι σημειώσεις που έπαιρνα για κάποιο μυθιστόρημα, το οποίο δεν άρχισα να γράφω, μια και η μούσα που επέστρεψε μου επέβαλε ν’ ασχοληθώ μ’ εκείνο που άφησα στη μέση τον Ιούνιο. Όπως και να ’χει, πάμε:

Γιατί να μας ορίζουν τα ξένα βλέμματα;

Αν ανταλλάζαμε το κάθε ερωτηματικό μας μ’ ένα θαυμαστικό η ζωή θα γινόταν υπέροχη.

Δεν είναι πεζή η ζωή. Πεζοί είμαστε εμείς, και μονόχνοτοι πολύ, που δεν την εκτιμούμε.

Ενώσαμε τις σιωπές μας κι από μέσα τους ξεπήδησε ένα ουρλιαχτό ζωής.

Από μέσα σου πηγάζω. Στη θάλασσά σου εκβάλλω.

Ποιο είναι το χρώμα της εκπλήρωσης;

Οι διαθέσεις σου είναι οι εποχές μου.

Την πρώτη φορά που μου χαμογέλασες το φεγγάρι κρύφτηκε ντροπιασμένο πίσω από ένα σύννεφο.

Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα ήθελα να πεθάνω από ευτυχία. Τη δεύτερη δεν ήθελα να πάψω να ζω.

Μην κάνεις σούμα τα λάθη σου και τα σωστά γιατί θα χαθείς. Όλα σωστά ήταν για να καταλήξεις εδώ, μαζί μου. Μ’ εμένα και τη μετριοφροσύνη μου.

Κι ακόμη δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί όταν σε γνώρισα ήσουν μόνη.

Σε αποστειρωμένα δωμάτια, από ευνουχισμένα μυαλά, γράφεται του μέλλοντος η ιστορία.

Άλλαξες την οπτική μου γωνία, αλλά ποτέ δε μου επέτρεψες να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου.

Κάποτε γνώρισα ένα κορίτσι που έκανε όνειρα. Όταν μεγάλωσε άρχισε να κάνει επενδύσεις.

Με μουσικές και γέλια, με σιωπές και δάκρυα, με χάδια κι απουσίες πορευόμαστε.

Ναι, άλλαξαν οι άνθρωποι, έγιναν πιο ανοιχτόμυαλοι. Εκσυγχρόνισαν τα δεσμά, τα φίμωτρα και τις παρωπίδες τους.

υ.γ. Επειδή επέστρεψε η κυρά Μούσα, που λέγαμε, δε θα έχω πια στη διάθεσή μου αρκετό χρόνο για να επισκέπτομαι τα μπλογκς σας συχνά. Θα το κάνω, ωστόσο, όποτε μπορώ. Η φωτογραφία κλεμμένη από εδώ...