Είναι
χειμώνας, αλλά η γη είναι λουσμένη στο
φως. Μια μέρα λίγο κρύα και όμορφη. Δυο
φίλοι κάθονται σ’ ένα παγκάκι ξεχασμένο
στο διάβα του χρόνου, ο καθένας βυθισμένος
στις σκέψεις του. Δυο φίλοι, δυο κόσμοι.
Ο
ένας, ας τον πούμε Αντρέα, φάνηκε στη
ζωή του πολύ τυχερός, αφού από πάντα
έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε και ποτέ
του δεν ένιωσε την ανάγκη ν’ απολογηθεί
για κάτι. «Είμ’ ελεύθερος», σκέφτεται
και πλατιά χαμογελά.
Ο
άλλος, ας τον πούμε Μιχάλη, δεν ήταν ο
αγαπημένος των θεών. Ορφάνεψε από νωρίς,
μεγάλωσε μέσα σ’ ανείπωτη φτώχεια, αλλά
δούλεψε σκληρά και πέτυχε πολλά στη ζωή
του. «Ίσως να μην υπήρξα ποτέ τυχερός,
αλλά ήμουν ευλογημένος, αφού βίωσα κι
επιβίωσα», αναλογίζεται με μια κρυφή
χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου