«Όταν
κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος
ζωγραφιά», λέει ένα τραγούδι, μα εγώ τις
ζωγραφιές ποτέ δεν τις συμπάθησα, αφού
δείχνουν τον κόσμο όπως δεν είναι – τον
κόσμο μου εννοώ. Γι’ αυτό προτιμώ τις
μουσικές.
Οι
ζωγραφιές μπορούν να με παρασύρουν, οι
μουσικές όχι. Με τις μουσικές ξεχνώ και
ξεχνιέμαι. Ξεχνώ τις δύσκολες μέρες μου
και τις γεμάτες αγωνία νύχτες. Ξεχνώ
ότι γεννήθηκα σε μια χώρα ξεχασμένη
χρόνια από θεούς κι ανθρώπους. Ξεχνιέμαι,
και μέσα μου ταξιδεύω, μα δεν ονειρεύομαι.
Σε
λίγο ο ήλιος θα δύσει και θα επιστρέψω
σ’ ένα σπίτι φτωχικό, γεμάτο παιδιά, μα
λειψό από γονείς, γεμάτο ελπίδα για μια
καλύτερη ζωή – ελπίδα που θέλοντας και
μη τροφοδοτώ, κι ας το ξέρω ότι ποτέ δε θα γίνει πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου